Like Mary Magdalene once said.. JESUS I’M STONED!

De musical Hair vertelt het verhaal van een groep jongeren in Amerika tijdens de jaren 70. Maar het gaat hier niet zomaar over jongeren, ze maken deel uit van een hippiecommune. Binnen deze commune zijn er een aantal jongeren die vooral de aandacht opeisen. Dit zijn Berger, Claude, Sheila en Jeani. Waar binnen de groep alle jongens besluiten dienst te weigeren denkt Claude daar anders over. Als eenmaal zijn besluit genomen is verandert zijn leven drastisch.
Tijdens de eerste nummers worden de belangrijke personages min of meer voorgesteld. Berger (Kurt Kansley) stelt zichzelf voor en hij heeft hier directe interactie met het publiek, al voor het tweede nummer gezongen is, heeft hij een niets vermoedende dame uit het publiek getrokken. Afgezien van wat dansjes tussen het publiek door blijft het hierbij betreffende het directe contact met het publiek.
Bij de opkomst van Claude (Stephen Kirwan) slaakt de helft van het publiek een zucht en worden bij diverse dames de ogen groter. Deze Lee Mead look-a-like is een zeer charmante verschijning. Pas tijdens White Boys wordt het idee achter zijn looks en outfit duidelijk, op het grote scherm achter het podium wordt een foto van Jim Morrison ( zanger van The Doors) geprojecteerd en alle associaties met Lee Mead vallen weg, Claude blijkt een kopie van Morrison te zijn.
De eerste dame van het gezelschap die uitgelicht wordt is Jeani (Kate Lavelli), in deze versie van Hair is zij degene die het contact met het publiek onderhoudt. Soms lijkt ze uit de scènes te stappen om het één en ander aan het publiek uit te leggen. Afgezien van deze functie van haar rol valt ze ook op vanwege haar zwangere buikje. De tragiek van deze zwangerschap wordt op scherp gesteld tijdens Air, dan loopt ze rond met een gasmasker over haar buik en ondanks alle alarmerende teksten die gezongen worden hakt dit er toch het meeste in.
Sheila (Brittany Woodrow) wordt relatief laat geïntroduceerd. Met haar opkomst worden de onderlinge seksuele verhoudingen steeds explicieter in beeld gebracht.
En tja, over seks gesproken. Tijdens het nummer waar expliciet over seks gezongen wordt,Sodomy[/] worden er beelden uit pornofilms geshowd. Lang niet alle varianten op seks die in het liedje de revue passeren krijgen we te zien, de focus ligt voornamelijk op de, zoals ze zelf zingen, cunnilingus.
Achter het podium zijn namelijk drie schermen te zien. Op de buitenste twee wordt live vertoond wat er op het podium gebeurd en het middelste scherm wordt ondersteunend gebruikt. Hier ziet het publiek bijpassende plaatjes of filmpjes. En tijdens Sodomy worden er De liedjes wisselen elkaar in wervelend tempo af. De show is grotendeels doorgecomponeerd en er is weinig ruimte voor gesproken tekst. En dit gaat juist ten koste van de duidelijkheid en de verhalende factor van sommige stukjes.
Het is al met al heel snel, heel veel en goed verzorgd, maar hierdoor is het verhaal een ondergeschoven kindje. En zoals tijdens Op Zoek Naar Zorro door Erwin van Lambaart al werd opgemerkt, met de verstaanbaarheid en de dictie tijdens de liedjes van Hair is het meestal niet te best gesteld en hierdoor wordt het verhaal soms niet helemaal lekker duidelijk.
Al met al zijn er bepaalde vreemde keuzes gemaakt voor deze productie. De opbouw van de zaal lijkt ultiem goed gekozen. Het publiek zit als het ware in een kring om het podium heen en dit is voor een hippie-musical heel erg slim. Maar anderzijds is de zaal veel te groot om het voor iedereen duidelijk te zien te houden. Dit wordt opgelost door de twee eerder genoemde schermen, maar toch. Door de wervelende lichtshow, die echt heel mooi is, zijn door de lichten de schermen niet altijd goed te zien. En dan de ambiance.. Tja.. Ahoy is voor een musical groot, groter, grootst… Hierdoor ademt het bij binnenkomst al de sfeer van een concert uit, grote merchandise stands en horecagelegenheden in de zaal. Bij Hair is er wat voor deze sfeer te zeggen, anderzijds is het niet rustig kijken. Het publiek drinkt kletsend zijn biertje en loopt tussendoor gerust naar het toilet.
Maar al deze kritische punten lijken de mensen achter de productie ook in de gaten te hebben. En er wordt geprobeerd je, bijna, alles te laten vergeten door de wervelende finale. Alle meezingers uit de show worden nog een keer gezongen, het ensemble rent door de zaal en danst met het publiek.. En na het zien van hoe goed de acteurs het naar de zin hebben en dit energieke einde loop je donker Rotterdam weer in terwijl je toch zingend hoopt dat de zon ook daar buiten snel weer gaat schijnen.