Afgelopen zomer stond Cystine Carreon nog met negen collega’s in deze zelfde zaal met Hello Again, nu doet ze al het acteerwerk het helemaal zelf. Ze wordt muzikaal begeleid door Rogier Bosman (mogelijk bekend van Släpstick”), die ook de muziek schreef, maar ook spelen doet ze deels zelf. Dat begint zittend bij een laptop, op een wonderlijk snaarinstrument, de dulcimer. Later zien we haar ook op een basgitaar.
Het verhaal begint veelbelovend. Ze speelt de zangeres Ellen, die worstelt met haar drukke leven. Een volle agenda, een puberdochter met haar nukken en een man, die het aankomende weekend weg gaat, terwijl zij drie optredens heeft. Het levert herkenbare situaties op, en is tevens het sterkste deel van de show. De zorgzaamheid voor haar dochter blijkt deels te maken te hebben met een verdwenen broer in het verleden. Als haar vervolgens door een wildvreemde ‘tandenman’ wordt aangeboden om alle tijd en ruimte te hebben, slaat ze dat aanbod eerst af. “Ik ben schaap Dolly niet.” Ze verandert van mening als de man haar helpt bij het vinden van haar verdwenen dochter. Maar dan slaat het noodlot toe, en leeft ze slechts digitaal voort.
Waar in het eerste deel haar optredens als zangeres heel belangrijk zijn, raken emoties over het gebrek daaraan in het digitale volledig buiten beeld. Het draait dan puur om haar gezin, haar enorme kennis, verkregen door algoritmen en de manier waarop ze met hen communiceert. Ook de manier waarop personages uit Ellens leven zijn geïntroduceerd maakt de ontknoping niet echt een verrassing.
Het is Cystine Carreon, die de voorstelling toch interessant maakt. De persoon Ellen wordt mooi gespeeld, en vocaal levert ze vuurwerk. Het meest opvallend is dat als ze haar bereik demonstreert tijdens een song dat gaat over hoe ze alle noten kan zingen (ook al krijgt ze wel wat technische hulp in de laagte). Spectaculaire decors zijn niet nodig: zij houdt je aandacht wel vast.
Vaak is er wel wat waarvan je je afvraagt of het toeval is, of bewust. In dit geval lijk ik een eerbetoon aan Kate Bush verwerkt te zien. Ik herken wat van haar dansbewegingen, en in de digitale wereld is er een Experiment IV, en dat is weer de titel van één van haar singles.
#Los weet niet echt te prikkelen als schets van een dystopisch of utopisch toekomstbeeld. De herkenbaarheid van de worstelende volwassene, die altijd denkt aan wat er nog meer moet, is daarentegen wel erg vermakelijk. De songs klinken lekker, en als zangeres kent Cystine Carreon maar weinig gelijken.
#Los is nog tot eind november te zien in diverse theaters in het hele land.
Scenefoto’s: Raymund Pacis
Overige foto’s: Musicalworld.nl
