Het verhaal van de Kleine Zeemeermin is iedereen in Nederland meer dan bekend, dankzij de prachtige tekenfilm van Disney uit 1989. Ariël is de jongste dochter van de koning van de zee. Als jongste (en roodharige) dochter is zij het lievelingetje van haar vader is, maar ook opstandig. Ze leeft in een onderwaterpaleis maar wil niets liever dan op het land leven. Dit wordt nog erger als zij verliefd wordt op een echte mensenprins. Om haar liefde tot bloei te brengen is ze tot alles in staat, zelfs een onmogelijk contract aangaan met haar valse tante, de zeeheks Ursula.
Een bekend verhaal dus, maar daarin schuilt tevens het gevaar. Iedereen kent het van de film en de verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen. Is de musical net zo magisch als de fantastische tekenfilm?
Al bij binnenkomst hoor je de golven van de zee en word je in de sfeer van het verhaal gezogen. Tijdens de ouverture ‘zwemt’ de eerste school vissen over het podium. Het feit dat deze door een ensemble-lid vast gehouden worden, is al snel vergeten. De vissen zwemmen, letterlijk, schitterend en levensecht over het toneel. Dit belooft wat! En gelukkig, deze belofte wordt meer dan waar gemaakt. Op het podium is iedereen duidelijk aan het zwemmen. Niet alleen de bewegingen van de castleden die boven in de toneellijst zwemmen/zweven maar ook de bewegingen van de meermensen op de grond laten zien dat het creative team goed gekeken heeft hoe het zwemmen consequent kan worden uitgevoerd zonder dat iedereen elke keer de lucht in gaat. Het “zwevende zwemmen” zou namelijk ook de ondergang kunnen betekenen van de show. Het gevaar schuilt erin dat men hoog in de lucht kunst- en vliegwerk laat zien en dat de rest van het toneel akelig leeg blijft, maar dit is mooi opgelost. Qua decor is het beneden vaak kaal, maar het ensemble weet altijd overal te zijn en dankzij de groteske kostuums weten zij de hele ruimte te bespelen. Soms kiest de regie voor leegte: in de scène waar Erik ‘verdrinkt’ is het toneelbeeld kaal, maar hierdoor wordt de impact van de vliegkunsten groter. De enscenering laat het premièrepubliek happen naar adem. De enige keer dat de enscenering een tikje teleurstelt is tijdens het feestelijke ‘Onder de zee’. Pas tegen het einde wordt een groot stuk koraal het podium opgereden en lijkt het podium minstens zo vol is als de legendarische filmscène en dat is eigenlijk te laat. Opvallend is dat de ‘bovenwereld’, die in Ariël’s optiek haast sprookjesachtig aandoet, ook volgens haar ideeën weergegeven is: ze spelen letterlijk in een sprookjesboek. Elk decor kent zijn eigen kleur en dit werk perfect. Het is aandoenlijk lief en je wordt, samen met de zeemeermin, verliefd op het leven in het paleis van Erik.
Het is even wennen om de nieuwe vertalingen van de liedjes te horen, maar over het algemeen heeft vertaalster Martine Bijl mooi werk geleverd. Niet alle grapjes zijn even leuk maar daar staat haar ongelooflijke vindingrijkheid met uitdrukkingen tegenover. Wie had gedacht dat het Nederlands zoveel uitdrukkingen had die met de zee, het water of vissen te maken hebben? (Ik zat overigens wel de hele middag te wachten op een grap over de naam van dirigent Marcel Visser!) De vertalingen in de musical zijn volwassener dan die van de tekenfilm. Zo is ‘Dat is mijn wens’ veranderd in ‘Daar ligt mijn hart’ en het werkt wonderwel. The Little Mermaid is een echte familieshow, maar de geestige tekst zorgt ervoor dat ook de volwassenen zich niet hoeven te vervelen. Ze kunnen in ieder geval genieten van de fantastische muziek; wat is de score van Menken toch prachtig!
Tessa van Tol maakt met The Little Mermaid haar professionele musicaldebuut in de titelrol en wat doet ze dat schitterend! Ze zingt fantastisch, beweegt heerlijk en heeft een geweldige mimiek. Die mimiek werkt enorm in haar voordeel wanneer Ariël haar stem verliest, dan moet ze zich daar namelijk volledig op beroepen. Prins Erik wordt gespeeld door Tommie Christiaan en hij zorgt ervoor dat zeker de helft van de zaal stapelverliefd op hem wordt. Hij is heerlijk romantisch op een Disney-manier maar wordt nergens een watje. Zelfs in een dansscène waar hij riverdance-achtige choreografieën moet doen weet hij die vrouwelijke bewegingen nog stoer te maken. Een Disney-prins op ‘Louboutin’-laarzen, maar wel een echte vent? Tommie Christiaan weet het te flikken!
Marjolijn Touw heeft de nodige keren de bad girl gespeeld maar met Ursula bewijst ze weer waarom juist zij dat altijd mag doen. Ze is niet alleen venijnig en vals, ze weet het te combineren met het nodige sex-appeal. Ursula mag niet de meest aantrekkelijke slechterik zijn in Disney films, Touw maakt haar een femme fatale!
Martijn Vogel is een aandoenlijke Botje, Juan Wells weet met zijn Sebastiaan de kinderen in de zaal voor zich te winnen, Ger Otte heeft de meest hilarische scène als Chef Louis en Alfred van den Heuvel geeft het idee dat hij in het dagelijks leven net zo is als Grimsby; hij lijkt compleet in zijn element. Maar de show wordt bijna gestolen door Dick Cohen die vlak na de pauze een heerlijk old-fashioned tapnummer mag brengen als Jutter. Als in een ouderwets theater komt er schelpverlichting als voetlicht en hij mag met een drietal meeuwen heerlijk los gaan. In een voorstelling waar relatief weinig gedanst wordt (dat is onmogelijk met die staarten!), weet hij de sterren van de hemel te dansen. Een lekkere scène om na de pauze er weer vol tegen aan te gaan.
Ook in het ensemble vallen mensen op: bij de mannen zijn dit Ivo Chundro en Mischa Kiek. Af en toe zijn de heren onherkenbaar gemaakt, zo is Mischa een veelkleurige kogelvis (!) en is Ivo een roze zeeanemoon (!) maar steeds weer vallen ze op. Beide heren zijn ook understudy voor de rol van Prins Erik en hun aandeel in het ensemble maakt dat je hier ontzettend nieuwsgierig naar wordt. Bij de dames steekt Britt Lenting er met kop en schouder boven uit. Als de meest valse zuster van Ariël is ze duidelijk in haar element. Ook Britt heeft een understudy positie weten te bemachtigen in de productie en haar vertolking van diverse delen van het zeebanket smaakt naar meer.
Klopt dan alles aan de voorstelling? Mwah, misschien niet helemaal. De puntpruiken zijn niet om over naar huis te schrijven en de kostuums zijn niet altijd even subtiel. Maar eerlijk is eerlijk: eigenlijk sta je daar pas bij stil als je onderweg naar huis in je souvenirbrochure bladert. Tijdens de voorstelling zit je namelijk als een klein kind te genieten van de wondere wereld van Disney.
