Recensie

Nonsens Lieve Heren!

De humor in dit stuk is een mengeling van verassend en zeer doorzichtig. De verassende grappen zijn vaak ijzersterk en zeer goed gevonden. De doorzichtige grappen zijn in het begin nog leuk, maar gaan op den duur vervelen.

We leven voor de hemel en flirten met de hel, onze regels zijn Nonsens

Het is eind jaren ‘70. In Amerika verschijnen kaarten met afbeeldingen van nonnen. Geen gewone nonnen, maar ‘cartoonnonnen’. Het idee voor Nonsens is geboren en een klein decenium later staat deze off-broadwayproductie voor het eerst op de planken.
Helaas is de pers niet echt enthousiast. Het publiek lijkt deze echter te negeren en de zalen blijven volstromen. Wonderen blijken toch echt te bestaan.

Nonsens gaat over de Kleine Zusters van Zutphen, een kleine kloostergemeenschap. Er heeft zich een ramp voltrokken in het klooster. Zuster Juliana, de ‘keukenprinses’, heeft een enigzins giftige vissoep bereid. 52 van de 71 Zusters overlijden nog voor het einde van de maaltijd. De overige 19 zusters zijn door een speling van het lot niet aanwezig en staan uiteindelijk voor de grote taak om de begrafenis te regelen. 48 nonnen kunnen begraven worden met eerder verworven geld, maar daarna vond Moeder Overste Regina het nodig om een DVD-speler aan te schaffen. Nu liggen er nog 4 nonnen in de diepvrieskist, die zo snel mogelijk begraven moeten worden. Daarom organiseren ze een soort benefietvoorstelling in de aula van een middelbare school in de hoop voldoende geld op te halen.

Mannenversie
In 2002 beginnen de repetities voor de eerste Nonsensversie in Nederland. Micheal Diederich heeft zijn zinnen gezet op een mannen-versie, maar hij moest eerst een vrouwen-versie maken. Deze blijkt, ondanks de eveneens mindere kritieken van de pers, een groot succes (zaalbezetting van 97% en verlenging). Zo groot dat ze nu weer terug zijn, maar dan met mannen.
Er is gekozen voor hetzelfde verhaal en deels dezelfde grappen en liedjes. In het eerste opzicht lijkt dat nogal saai, wie gaat er nu twee keer naar dezelfde show? Persoonlijk zou ik gekozen hebben voor één van de opvolgers, in Amerika zijn op dit moment al 5 sequels uitgebracht. Maar aan de andere kant is de humor zo flauw dat de meeste grappen niet echt blijven hangen. Er is wel een blik van herkenning als je de zaal binnen komt (het decor is immers ook hetzelfde), maar toch overvallen de meeste grappen je nog even hard als de vorige keer.

(Non)Humor
De humor in dit stuk is een mengeling van verassend en zeer doorzichtig. De verassende grappen zijn vaak ijzersterk en zeer goed gevonden. De doorzichtige grappen zijn in het begin nog leuk, maar gaan op den duur vervelen. Na de pauze is de balans enigzins weg, de flauwe grappen lijken de overhand te hebben. De humor is wel ‘up to date’.
Soms wordt de grap ook iets te lang aangehouden. De man die in het begin uit het publiek geplukt is, blijft de rest van de voorstelling in de belangstelling staan. Flirten is voor nonnen immers een taboe, maar dat is na drie keer ook wel duidelijk.
Daar komt bij dat het stuk eigenlijk al onnodig lang is. De verassende ontknoping maakt dit deels goed, maar het had korter gekund.

Geen karikatuur
Het acteerwerk van de ‘nonnen’ maakt veel goed. Verbazingwekkend genoeg gaan de mannen in habijten op een bepaald moment wennen, ze worden één geheel. Het acteerwerk is logischerwijs niet natuurlijk, maar er worden ook geen karikaturen neergezet. Er is een goede balans gevonden tussen wat wel en niet kan. De zang is netjes, en de lage tonen worden niet geschuwd, wat een leuk effect geeft. Hoogtepunt van de avond is toch wel Jon van Eerd in zijn rol als Zuster Amnesia. Deze zuster heeft ooit een kruis op haar hoofd gehad en is daardoor haar geheugen verloren. Ze weet niet meer wie ze is en is nogal verlegen geworden. Jon weet precies de juiste balans te vinden. Zijn timing is perfect en hij heeft daarmee vaak de lachers op zijn hand.
Frans Mulder zet een strenge en enigzins onrechtvaardige Moeder Overste neer. Zijn inzet is over het algemeen goed, maar hij is wel snel uit zijn concentratie te brengen. Zijn ‘drugscene’ is in het begin hilarisch, vooral omdat ‘haar’ karakter dan compleet anders wordt. Helaas is ook deze te lang en gaat het op den duur vervelen.
Zuster Leonora, gespeeld door Duncan Anepool, is de enige novice van het stel. Ze wilde vroeger Balletdanseres worden en dat laat ze dan ook duidelijk merken. Duncan geeft een mooie danssolo weg en is dan ook het meest athletische van het stel. Hij is erg verassend in deze rol. Perry Dossett is in de huid van Zuster Huberta gekropen. Zij is de rechterhand van Moeder Overste, maar is het lang niet altijd met haar eens. Perry verwerkt zijn etnische achtergrond, maar vooral de cliches die daarmee gepaard gaan, leuk in zijn rol. De weegschaal schiet soms iets te ver door naar een karikatuur, maar dat is niet echt storend.
Als laatste is er nog Zuster Roberta Anna, een rol voor Erik Brey. Deze zuster is opgegroeid op de straat en weet daardoor een heleboel. Ze mag echter niet meedoen in de show, maar is door Moeder Overste ingedeeld als Understudy. Daar is ze niet erg blij mee. Eril Brey zet een vastberaden, maar toch ook volgzaam personage neer. Op sommige momenten lijkt de zuster iets te depressief, wat waarschijnlijk niet helemaal de bedoeling is.

Is deze ‘non-musical’ echt de moeite waard? Ik denk het wel, maar je moet er niet met al te grote verwachtingen naar toe gaan. Het is een avondje entertainment van een zeer toegankelijk niveau, dat je gewoon over je heen moet laten komen. Een ideaal stuk voor een avondje lekker lachen.

18 April 2004
Première
Officiele website

Jon van Eerd, Duncan Anepool, Perry Dosset, Erik Brey