Op Hoop van Zegen: kopje onder of behouden vaart?

De cast van Op Hoop van Zegen valt niets te verwijten. Onbetwist middelpunt is de Knier van Ellen Pieters. Ze speelt een totaal andere rol dan we van haar gewend zijn en dat doet ze met verve, al gun je haar een beter nummer dan haar solo “Niets Meer Weten”. In de tweede acte heeft ze een prachtig moment waarin ze bidt tot de Heer (die tot op dat moment verbazingwekkend genoeg nauwelijks aanwezig is geweest) en juist daar had ik haar “grote” nummer graag gehoord. Nu mag ze het laatste nummer zingen als het publiek bijna geen emoties meer over heeft. Pieters ontroert vooral in haar spelscènes en het is knap dat ze ook in deze rol haar komische kant niet helemaal wegvlakt.

Ben Cramer stelt daar een statische Reder Bos tegenover. Dit is een zeer rechtlijnig karakter en het is jammer dat Cramer hem niet wat meer kleur geeft. Hij doet niet veel meer dan schreeuwen en mopperen op vrouw en dochter en boos worden op de boekhouder. Als hij uiteindelijk een standbeeld wil laten plaatsten voor alle schippers die op zee zijn verdronken is dit weinig geloofwaardig. Maar zijn krachtige stem maakt veel goed.

Hilke Bierman speelt een aandoenlijke Jo, de verloofde van Geert. Ze heeft een prachtige stem en is absoluut geloofwaardig in haar liefde voor hem. Mieke Dijkstra speelt de dochter van Reder Bos die steeds meer in opstand komt tegen haar vader en moeder een oogje krijgt op Barend. Haar rol is misschien wel de interessantste van de voorstelling omdat ze een duidelijke ontwikkeling doormaakt. Haar scène met Barend (helaas weer op dat onhandige trappetje) is één van de mooiste momenten uit de show. Job Bovelander heeft als Barend helaas minder te doen dan je zou wensen. Hij zingt lekker, maar ik miste iets van de wanhoop toen hij De Hoop op werd gesleept. Charly Luske was uitstekend als Geert en zong in “Hoge Heren” de sterren van de hemel. Het is jammer dat de mannenrollen in de tweede acte uit beeld verdwijnen.

Metta Gramberg speelde Mathilde, de echtgenote van Reder Bos en deed dat naar behoren. Sanne Bosman had de ondankbare taak om in de eerste acte een boot te spelen (of liever: het boegbeeld van een boot). Ik begreep daar niet veel van, zeker toen dit in de tweede acte niet meer gebeurde. Andere rollen werden gespeeld door Arie Cupé (de intens slechte boekhouder) en Mark van der Laan (de altijd dronken Simon die voorspelt dat De Hoop ten onder zal gaan).

Op Hoop van Zegen lijkt net niet genoeg doorontwikkeld. Je zou de voorstelling nog twee weken try-out tijd gunnen om een aantal zaken recht te zetten, want we hebben hier wel degelijk te maken met een interessante nieuwe Nederlandse musical. Maar het script van Paul van Ewijk en Allard Blom mist een duidelijke focus en de voorstelling gaat uiteindelijk kopje onder aan een overdaad aan sentiment. Hoeveel ballads over het verliezen van mannen en zonen kan het publiek verdragen? In Op Hoop van Zegen zitten er net een paar teveel, maar niet één die je echt bij de lurven grijpt.

Scenefoto's door Roy Beusker Fotografie