In afwachting van wat komen ging liepen wij door het decor en de rekwisieten die klaar stonden voor de presentatie. Her en der lagen levenloze hoopjes stof die voor dieren moesten doorgaan. Ik dacht nog: “waarschijnlijk zijn dat de oefenprops…”
Albert Verlinde heette ons van harte welkom en noemde de productie: “een grote musical voor een kleine prijs”. Hij wilde daarmee aangeven dat het niet alleen een voorstelling is voor kinderen, maar een echte grote musical voor jong en oud met veel en grote decors, veel mensen, grote kostuums en veel kinderen die mee doen. Er doen een hoop (oude) V en V bekenden mee, zoals regisseur John Yost (Annie, The Sound of Music), Edwin Rutten (Annie), Melise de Winter (o.a. Ja zuster, Nee zuster), Roy Kullick (Footloose, Ja zuster, Nee zuster) en Hein Gerrits (Fame).
Vervolgens werden we getrakteerd op de eerste 15 minuten van de show, zoals die moet gaan worden. Een sprankelend en vrolijk begin van een beestachtige voorstelling. Er gebeurt van alles, en je komt ogen te kort als je vooral de dieren wilt volgen. Want die levenloze hoopjes stof uit het begin, werden in de handen van de spelers tot leven gewekt: kwispelende opgewonden honden, speelse katten, een vleugellamme eend, natuurlijk een parmantige rode papagaai en nog veel meer! Het belooft een innemende, vrolijke musical te worden over die eigenaardige dokter Dolittle, die erom bekend staat dat hij liever dieren helpt dan mensen. Op een dag heeft hij ontdekt, met behulp van zijn papegaai Polynesia dat alle dieren een eigen taal hebben. En met wat training zijn die best te leren. Dit zette Dolittle ertoe aan om elke dierentaal te leren die er is. Momenteel spreekt hij er 500. Het liefst zou hij eens een onderonsje hebben met een reuze roze zeeslak… De musical laat zijn speurtocht naar dit bijzondere dier zien en alle problemen die dat met zich meebrengt.
Roy Kullick speelt Matthew Mug, een goedlachse en goed-drinkse Ierse jongen die Dolittle kent van zijn werk als visverkoper. Hij fungeert als een soort buffer tussen de dokter en de andere mensen. De dokter kan nou eenmaal veel beter overweg met dieren dan met mensen. Aan de zij van de dokter beleeft hij het hele avontuur mee.
Hoewel de repetities in volle gang zijn, heeft Hein Gerrits tot op heden weinig te doen. Zijn rol komt pas halverwege de tweede akte op. En hoewel hij daarvà²à²r wel te zien is in een dansje of als hond of kat, is zijn echte aandeel laat in de show. En daar zijn ze nog niet aan toe gekomen. Het begint hem licht te benauwen, maar ze hebben nog een maand, dus het zal wel goed komen. Dan speelt hij de Zen-achtige dokter Noach op een drijvend eiland met allerlei dieren die je maar kan bedenken. Een beetje een cult-achtige sekte, vertelt hij, in prachtige witte gewaden die dokter Dolittle helpen met zijn zoektocht naar de reuze roze zeeslak. En tot die tijd geniet hij vol bewondering hoe regisseur John Yost precies de juiste toon weet te raken bij het maken van deze sfeervolle voorstelling.
Zo rustig als Hein het nu nog heeft, zo druk is Melise de Winter. Zij speelt Polinesia, de papagaai van dokter Dolittle. Zeg maar zijn huishoudster. Als zij er niet was zou het een zootje worden in huize Dolittle. Best een zware rol met een nog zwaardere papagaai als verlengstuk van je arm. Ze wordt nu al hevig gemasseerd en heeft fysiotherapie om dat lichamelijk zware aspect van haar rol aan te kunnen en haar rug sterker te maken. Het spelen met poppen is echt een vak apart! De spelers moeten de dieren echt tot leven laten komen. Toen ze de poppenmaker en —speler Max vertappen aan het werk zag met haar papagaai wist ze niet wat ze zag. Dat dier kwam echt tot leven! Een echte uitdaging maar vooral leuk. Naast deze zware taak is zij ook verantwoordelijk voor de kinderregie, de choreografie en dient zij tijdens de tour de kwaliteit van de voorstelling te bewaken.
De voorstelling is gebaseerd op de boeken van Hugh Lofting en lijkt het meest op de film-musical uit 1967 met Rex Harrison en Julie Andrews als de papegaai. In 1998 speelde de voorstelling in Londen met, wederom Julie Andrews als de papegaai, maar dit keer alleen haar stem. De dieren in die voorstelling waren mechanisch en werden bestuurd. Toentertijd een van de duurste musicals ooit gemaakt. In de voorstelling van V en V is er juist voor gekozen de dieren een menselijke ziel te geven, door de spelers die de dieren bedienen duidelijk te laten zien en mee te laten spelen.
Ik ging naar de perspresentatie met gemengde gevoelens, maar ben na het zien van alle plannen en de gedrevenheid en betrokkenheid van de cast en crew erg benieuwd geworden naar deze productie. Ik kan haast niet wachten tot de première op 19 december 2010 te Zoetermeer. Wat mij betreft is de zoektocht naar de reuze roze zeeslak succesvol begonnen!