Petticoat is een origineel product en daarvan worden er op deze schaal maar weinigen gemaakt in Nederland. Er is geen film waarop de voorstelling is gebaseerd, geen wereldberoemd boek en geen historisch figuur die de basis vormt voor de musical. En daarmee neemt Stage Entertainment een enorme gok dit jaar. Het maken van een eigen musical is veel riskanter dan het importeren van een buitenlandse hit. Het is moeilijker kaarten te verkopen voor een onbekende titel en de kans dat een voorstelling mislukt (Crazy Shopping…?) is veel groter dan bij een bewezen hit uit Londen of New York.
Petticoat vertelt het verhaal van Pattie Jagersma (Chantal Janzen) die haar alleenstaande communistische vader (Hajo Bruins) in Winschoten achterlaat om haar droom na te jagen. Zangeres wil ze worden en ze trekt naar Amsterdam waar ze al snel kennis maakt met Rogier van Rooden (Freek Bartels). Deze homoseksuele fotograaf neemt haar mee naar huis nadat ze bestolen is van haar koffer. Daar maakt ze kennis met zijn moeder (Marjolijn Touw), zijn broer Willem (Mike Weerts) en vooral: een elektronische stofzuiger. Met Pattie’s zangcarrière gaat het al snel voorspoedig, vooral omdat Peter Koot, haar stille aanbidder uit Winschoten, hitgevoelige liedjes voor haar schrijft. Ze wordt de leading lady van de Petticoats en lijkt Nederland te gaan veroveren. Maar nadat ze als een blok is gevallen voor Willem nemen de zaken een duistere wending.
Het verhaal van Petticoat doet sterk denken aan de musicals van Annie M.G Schmidt. Het lijkt een blij niemendalletje, maar ondertussen worden er grote thema’s aangestipt. De acceptatie van homoseksualiteit, de verzuiling, abortus en de verwerking van de dood van een ouder; het zit allemaal in de voorstelling. De jaren 50 en 60 zijn de laatste jaren zeer in trek in musicalland. Na Hairspray en Ja Zuster Nee Zuster vorig seizoen is dit de derde voorstelling die deze benauwende periode uit de geschiedenis als basis heeft. Echt verrassend is het allemaal niet (na een minuut of 10 kun je als publiek prima raden hoe de musical zal aflopen), maar auteur Andre Breedland heeft een gedegen script afgeleverd die het publiek bij de les houdt. De muziek van Henny Vrienten lukt dat wat minder; hij citeert voor de Petticoats flink uit het repertoire van bijvoorbeeld Doris Day en Connie Francis, maar weet in de rest van de score te weinig echte hoogtepunten te creëren die de show onvergetelijk maken. De voorstelling mist een prijsnummer, hoewel het prachtig geënsceneerde Tegenwind in de buurt komt.
De voorstelling ziet er schitterend uit en heeft veel baat bij mooie projecties op de achtergrond. De kostuums, decors en pruiken passen precies in het tijdsbeeld en tillen de voorstelling vaak net naar een hoger niveau. De regie van Paul Eenens is sterk en hij weet vooral in de spel scènes het beste uit zijn acteurs te krijgen. De muzikale nummers zijn mooi gechoreografeerd door de internationaal befaamde Anthony van Laast. Toch bekroop me tijdens deze voorstelling nogal eens het gevoel dat Petticoat eigenlijk te groot is voor wat het wil zijn: een simpel verhaal over een meisje in de jaren 50. De voorstelling wordt af en toe een opeenstapeling van prentenboek plaatjes terwijl we als publiek vooral geïnteresseerd zijn in het drama van de hoofdpersonen. Door de overdaad aan productienummers blijft de voorstelling als geheel meer op afstand dan je op basis van de dramatische verhaallijn misschien zou verwachten.
