In 1969 zijn Greet (Ellen Pieters) en Nel (Mariska van Kolck) twee, duidelijk Amsterdamse, prostituees wiens leven rustig doorgaat ondanks de politieke spanningen in de stad. Met Greet gaat het iets beter dan met Nel want zij heeft naast haar baan ook nog een vriendje met losse handjes (Johnny Kraaykamp). De situatie verandert als de dames gaan stappen en Greet verliefd wordt op de schijnbaar ‘perfecte man’ (Hans Breetveld).
Het verhaal is gebaseerd op enkele boeken van Albert Mol die ook duidelijk naar voren komen in de musical. Toch verdient het verhaal geen schoonheidsprijs. Het is erg recht door zee, en doet soms denken aan “Pretty Woman, de musical”. Het gemiddelde publiek zou volgens mij dan ook weinig moeite hebben met meer diepgang in het verhaal en meer lagen in de karakters. Maar door de snelle wisselingen van scenes, het decor en de humor blijft het interessant genoeg om de voorstelling te volgen.
“Ik wil u zien tokken!”
Humor is in een musical die draait om seks altijd heel gevaarlijk. Er bestaan gelukkig ook recente positieve voorbeelden zoals ‘Cabaret’: hier werd met humor juist de grenzen van het toelaatbare opgezocht waardoor de sexuele activiteiten al snel normaal werden gevonden en het dus makkelijk geaccepteerd werd. Bij ‘Wat zien ik?!’ is de humor meer plat van aard maar is het wel functioneel binnen het verhaal en wordt het nooit te lang doorgevoerd. Naast de expliciete humor is er ook meer verborgen humor te vinden waardoor het leuk blijft om het verhaal goed te volgen om al deze momenten er uit te pikken. Het zal dan ook regelmatig gebeuren dat er iemand in de zaal zit te grinniken terwijl het verder doodstil is. De enige rol die wel grappig was bedoeld, maar het niet werd, was de rol van Noortje (Hilke Bierman) die continue stoned moest zijn. Wellicht waren het de zenuwen, want in de tweede akte was haar rol minder nadrukkelijk aanwezig en verliep het iets vlotter. Maar er kleefden teveel clichés aan haar karakter die wellicht een gemiddelde Amerikaan wel zou waarderen, maar in Nederland nog maar weinig effect heeft.
“Had de een wat van de ander, was de ander meer de één”
De muziek in een musical is zo belangrijk dat het zelfs het verhaal zou moeten vertellen zonder dat er gezongen wordt. Maar hoe beter de muziek is afgestemd, hoe minder hij opvalt in het geheel. Voor ‘Wat zien ik’ viel de muziek helaas wel op. Soms was dit juist positief omdat er een aantal zeer sterke nummers in zitten, die je maar blijft neuriën zoals ‘in ‘t café van Bet van Eeren’, ‘Nel is aan de man’, en ‘mannen sluit de rijen’.
Maar tijdens de première was het geluid helaas niet altijd goed afgestemd. Zeker in het begin leek de muziek wel in ‘Mono-geluid’ te worden gebracht. Met name tijdens de solo’s van Mariska van Kolck overstemde haar krachtige zang de muziek veel te snel. De muziek leek daardoor vaak zielloos en voelde bijna aan als een verplichting. Hopelijk worden deze technische beperkingen de komende dagen uitgewerkt en krijgt het orkest meer de kans om deze originele nummers beter te brengen.
“Heel het leven is toneel”
Het verhaal van Greet en Nel is zoals eerder gezegd erg direct. Om deze lijn te doorbreken is er nog een tweede lijn door het verhaal gewoven, namelijk dat van Lucas (Karel Simons) en Noortje. Zij zijn twee studenten die de sfeer van de jaren zestig moeten weergeven door het Maagdenhuis te bezetten. Het doel van dit duo loopt parallel aan het verhaal van Greet en Nel en deze kruisen elkaar amper. Het is jammer dat de kwaliteiten van met name Karel Simons niet ten volle benut worden, want zijn persoonlijkheid is wel steeds nadrukkelijk aanwezig op het podium en zowel hij, als het verhaal schreeuwden figuurlijk om meer aandacht.
Maar het verhaal wordt gelukkig goed gedragen door Ellen Pieters en Mariska van Kolck. Beiden zetten een erg sterk karakter neer. De rol van Ellen Pieters is de krachtige, zelfbewuste hoer van de wallen. Ellen Pieters heeft uiteraard met “Kopspijkers” bewezen sterke typetjes neer te kunnen zetten. Maar van de rol van Greet weet ze ook een karakter te maken in plaats van alleen een typetje. De rol van Mariska is waarschijnlijk anders dan je zou verwachten. Haar rol biedt iets meer finesse door haar onzekere relatie met Sjaak en later met Bert (een dubbelrol van Johnny Kraaijkamp).
De rollen van Sjaak en Bert liggen niet alleen geografisch mijlenver uit elkaar (Sjaak is van Amsterdam en Bert komt uit Eindhoven), ook hun karakters en de bijbehorende lichaamstaal zijn tegenpolen. In een van de nummers waarin Nel twijfelt tussen de liefde van Sjaak of Bert is het erg knap hoe Johnny Kraaijkamp het hoofd koel weet te houden en in zeer korte tijd van karakter kan wisselen zonder daarbij te misstappen in de timing.
Die dag, dit is een dag, als een droom
‘Wat Zien ik?!’ scoort alleen al hoge punten door het feit dat het een originele, Nederlandse productie is die ook nog eens zorgt voor een frisse wind in het theaterseizoen 2006/2007. De musical is een ode aan de inmiddels overleden Albert Mol en het is dan ook een musical waar hij trots op zou mogen zijn. De minpunten (geluid, techniek) die in deze recensie zijn genoemd, zijn gelukkig punten waar de komende dagen nog aan gewerkt kan worden.
‘Wat zien ik?!’ is nog tot mei 2007 in de verschillende theaters in Nederland te zien. Voor de volledige speellijst kijk op www.watzienikdemusical.nl
