Het knusse Zeeheldentheater in Den Haag is tot en met zondag 18 juni de locatie voor het concert The Bridge van Phoenix Vocals. Waar veel straten in de omgeving open liggen, staat deze voorstelling als een huis.
Het thema mag misschien wat gezocht zijn: “De Brug” als symbool voor (de overgangsstappen die je maakt in het leven, het resultaat maakt indruk. Een rood draadje rond een zelfgekozen einde is het enige wat ik er echt van het meegekregen.
Voor de opening van de voorstelling, met Sunday (uit “Sunday in the Park with George”) en “Welcome to the rock” (uit Come From Away) is gekozen voor karakteristieke songs uit de musicals, in een uitvoering die dicht tegen de originelen aanschurkt. Daarna wordt het repertoire avontuurlijker, met minder bekende songs uit bekende, veelal recente musicaltitels, soms in totaal andere uitvoeringen dan in de oorspronkelijke show. Voor de musicalliefhebber is het dus ook een musicalquiz, zeker als je niet vooraf hebt gegoogled op basis van het overzicht in het programmaboekje. Totaal onbekend is voor mij No one else is singing my song, wat uit een televisieserie blijkt te komen waar ik eveneens nog nooit van had gehoord (Crazy Ex-Girlfriend). Bij ‘Winter’ moest ik het antwoord schuldig blijven. Gelukkig is het volgende nummer dan weer overduidelijk Sondheim, ook al is dit niet een van de hits uit Into The Woods. Af en toe komt dan weer een karakteristieke titel voorbij (Totally f***ed, Tell Me It’s Not True, Who Wants to live forever). Het maakt de reis des te verrassender.
Een voorbeeld van zo’n andere versie en één van de hoogtepunten in deze voorstelling is Astonishing uit Little Women, dat een prachtige koor-uitvoering krijgt. Lady Marmalade krijgt, zoals de musical betaamt, een mash-up met Because we Can en Smells Like Teen spirit, maar in meer songs horen we soms een fragmentje van een eerdere song terugkeren. Een enkele song blijkt geen musical-song, waarvan Bridge over Troubled Water het meest duidelijke voorbeeld is.
Het spel- en zangplezier is het meest duidelijk bij de uptempo nummers. De ballads worden met zichtbare concentratie gezongen, zeker als de begeleiding van het uitstekende orkest onder leiding van Richard FitzHugh (tevens arrangeur) er niet of nauwelijks (slechts slagwerk) is. De ontlading is compleet bij de toegift: het energieke Rhythm of Life uit Sweet Charity.
Omdat de zang over de hele voorstelling genomen uitstekend is, ben je automatisch geneigd wat kritischer te worden op andere zaken. Waar sommige choreografieën zeer strak zijn (een komische in water-thema bij The River Won’t Flow bijvoorbeeld) en goed worden uitgevoerd, lijken op andere punten de teugels wat gevierd, en oogt het rommeliger. En natuurlijk, de gemiddelde Nederlander mist we de natuurlijk swingende heupen, die ‘Carnaval del Barrio’ extra laten swingen, en deze cast is geen uitzondering daarop. Het feestje wordt er niet minder om.
The Bridge van Phoenix Vocals brengt dus voor elk wat wils. Het is een soort van een musicalquiz voor de musicalkenner en in ieder geval een fijne avond voor mensen die van mooie samenzang willen genieten.
