Waarschijnlijk zullen de inside jokes rond theater nooit meer zo goed vallen als deze avond, met een zaal vol collega’s en andere theatermensen. Maar als de grapdichtheid zo hoog is als bij deze voorstelling, is het soms missen van die verwijzingen helemaal niet erg. Maar als bezoeker van deze site ben je ongetwijfeld genoeg liefhebber om ze wel op te pikken.
The Prom startte als Broadway-musical, maar werd in corona-tijd ook een Netflix-film. Deze Nederlandse musicalbewerking situeert het verhaal in dezelfde Amerikaanse setting, al kent deze versie weldegelijk verwijzingen naar Nederlandse situaties, of naar de daadwerkelijke carrières van de acteurs die de rollen spelen.
Als de voorstelling begint zien we twee Broadway-sterren wat nerveus wachten op de recensies van hun nieuwste voorstelling. Dee Dee Allen (Pia Douwes) speelde de titelrol in de musical Eleanor, over First Lady Eleanor Roosevelt, terwijl Barry Goodman (Dennis Willekes) de president vertolkte. Op de achtergrond zien we de lichtreclames van Broadway, met in het groot allemaal titels die de producent eerder bracht (of binnenkort brengt). Of de titels in het klein voorspellingen zijn voor de toekomst zal de komende jaren blijken. Na een eerste positieve recensie (net als de titel van deze recensie – een hit) volgen een aantal vernietigende, dodelijk vernietigend zelfs.
De sterren denken dat ze hiermee hun carrière wel aan de wilgen kunnen hangen. Eenmaal aan de bar, waar ook Angie (Joke de Kruijf), een Chicago-actrice die daar al 20 jaar in het ensemble zit en Trent Oliver (Barry Beijer), die na een optreden in een soapserie ondanks zijn opleiding aan het prestigieuze Juilliard nooit meer echt aan de bak is gekomen, ontstaat er een plan om goodwill te kweken. Geen grootschalig project als huizen bouwen voor de armen, maar Emma (Juliëtte van Tongeren) ondersteunen. Emma is een meisje dat niet naar haar Prom mag omdat ze lesbisch is, ergens in een suf stadje in Indiana. Hier was de situatie al wat uit de hand gelopen: omdat het bannen van een lesbische leerlinge niet mag is het hele Promfeest afgelast, en uiteraard wordt dit Emma verweten. Maar de olifant-in-de-porseleinkast-aanpak van de Broadway-sterren wordt door niemand in dank afgenomen. Niet door het conservatieve hoofd van de ouderraad (Wieneke Remmers), niet door het schoolhoofd (Rogier Komproe) en zelfs niet door Emma. Hoewel de boel behoorlijk escaleert, lijkt het toch een korte voorstelling te gaan worden als we richting pauze gaan en alles goed lijkt te komen. Maar dan is er die verrassende twist.
De hele voorstelling is een feest. De cast spat van het podium tijdens energieke dansnummers, die het Broadwaygevoel naar boven halen. Met de groteske stereotypen wordt heerlijk de draak gestoken. Zoals het divagedrag van Dee Dee, die bijvoorbeeld commentaar heeft op de belichting, maar ook de spotlight niet kan verlaten, maar ook het hoge drama queen-gehalte van Barry en Trent. Het is regelrecht genieten.
De liedjes van de voorstelling liggen goed in het gehoor, al zitten er niet veel echte oorwurmen tussen. Het ‘Zazz’-nummer, waarin Angie het Fosse-verhaal vertelt, valt vooral op door de prachtige vormgeving met Fosse-poses door zwarte schaduwen voor een rode achtergrond. Het salsa-gevoel van ‘Barry gaat naar de prom’ doet je heupwiegen op je stoel. Het draconische “Acceptatielied” is vooral om de tekst hilarisch, al is het ergste misschien wel dat er voor het goede doel in Nederland inderdaad wel dit soort afgrijselijke songs zijn opgenomen). Het is het gospelnummer “Naastenliefde”, waarmee Trent de plaatselijke jeugd op andere gedachten probeert te brengen dat de uitschieter is, mede dankzij de geweldige uitvoering ervan.
Hoewel het leuk is om Pia Douwes een heerlijke diva te zien spelen, en ook de andere Broadway-rollen uitstekend worden vertolkt, is het toch Juliëtte van Tongeren die je hart steelt. Als gewoon meisje in een gek geworden wereld, met een sterk karakter maar ook onzekerheden. En wat een fraaie stem. Qua zang kan alleen Rogier Komproe niet helemaal meekomen met het hoge niveau van de rest van de cast.
En dan die vertaling. Afgaand op de titel van het laatste nummer ‘Sta op en dans’ zou je kritisch kunnen zijn over de originaliteit. Jurrian van Dongen schreef voor Urinetown tenslotte al “Sta op en loop” (een nummer dat ooit nummer 1 stond in een van de Musical Top 50 van Musicalworld). Maar juist het omgekeerde is waar. Na Urinetown hebben we hier weer te maken met een briljante vertaling/bewerking. Leuke toevoegingen aan de oorspronkelijke grappen en soms razendknappe rijmschema’s in de liedjes. Een fraai decor, heldere regie en een enthousiaste zaal maken het feest helemaal compleet.
Meer tolerantie en begrip, laat mensen zijn wie ze zijn: Uiteraard, de boodschap van de voorstelling is vooral preken voor eigen parochie bij het progressieve theaterpubliek, zeker op deze premièreavond. Aan de andere kant biedt mooi het tegenwicht aan een thema als ‘als meisje moet je je aanpassen aan een jongen als je wilt dat hij je echt leuk vindt’, ook al zijn de songs van díe voorstelling bekender.
Na de vernietigende recensies horen we in deze musical regelaar Sheldon (Sjoerd Oomen) zeggen: “Ik knip en plak hier wel een mooi verhaaltje van.” Dit creatieve weglaten van kritiek zal bij de promotie van deze musical niet nodig zijn; het moet mooie recensies regenen.
