Musicalreport

Theatersportvereniging met Happy End

Het tweede jaar van de Frank Sanders Academie locatie Nijmegen brengt met ‘Happy End’ een dynamische voorstelling in twee talen.

Dynamisch, omdat de groep bestaande uit vijf aanstormende musicalartiesten, die in het kader van de teambuilding de vorm van een Theatersportvereniging heeft gekregen.
Dit roept direct de vraag op of de voorstelling die we gaan zien — net als bij theatersport — een geïmproviseerde is. Regisseuse Dorine Niezing legt uit dat dit niet het geval is. 

‘Happy End’ is gebaseerd op het originele stuk van Dorothy Lane, maar is anders. Het originele stuk is “leeggehaald” totdat per scène de belangrijkste informatie overblijft en daar omheen zijn weer nieuwe scènes geschreven.
De muziek van Kurt Weill blijft ongewijzigd in stand: daar Duits musicalrepertoire in Nijmegen een belangrijk vak is, gezien de nabije ligging van onze Oosterburen en met het oog op de theatrale toekomst, zijn alle liederen onvertaald gebleven. Hierdoor vindt een constante switch plaats tussen Nederlands gesproken en Duits gezongen tekst, die flink wat van de concentratie van de spelers vraagt.
Het verhaal speelt in het Chicago van 1920. Rechts zien we het Leger des Heils, links Bill’s Bierhal, broeinest voor het criminele circuit. Uiteraard trachten de Heilsofficieren deze afvallige zondaren tot het rechte pad te bewegen.
Thema’s als geloof, muziek, geld, vriendschap, intrige, moord, liefde, diefstal, God, travestie en geweld passeren de revue. Waardige thema’s om een voorstelling van te maken. Maar voor wie drama verwacht; de voorstelling blijkt buitengewoon humoristisch en luchtig.

Vijf mensen hebben vijf weken keihard gewerkt om twaalf rollen eigen te maken die oorspronkelijk voor meer dan vijf mensen waren bedoeld. Wie dat niet zou weten, zou het er niet aan af zien. De spelers lijken zonder moeite klakkeloos van de ene in de andere rol te schieten. Een dynamische variatie die hen dé kans biedt om zich volledig van totaal verschillende kanten te laten zien. Een kans die ieder van hen volledig pakt.

Begeleid door pianist Hans Grotenbreg laten Sara Bergen, Eva Doornewaard, Joyce Geurtsen, Dennis Willekens en Fiona Zweegers zien wat ze in hun mars hebben. En dat is veel.
Na de wel hele originele opening valt allereerst Joyce Geurtsen op als Majoor van het Leger des Heils. Zij zingt het openingsnummer met een klassieke stem die we (helaas) niet vaak meer horen in de hedendaagse musical. Haar switch naar de rol van Melkmuil toont haar dan direct van een geheel andere kant als naïef bijna kleuterachtig maatje van bendeleider Bill.
Bill Cracker is een dubbelrol van Dennis Willekens die ook Hannibal voor zijn rekening neemt. Gezegend met een heerlijk komisch talent dat hij goed weet uit te buiten, heeft ook hij hiermee twee uitersten tot zijn beschikking die hij volledig uitspeelt. Daarnaast vertoont hij zich ook nog eens muzikaal door het bespelen van trombone en trompet.
Fiona Zweegers mag zich uitleven in drie verschillende rollen en neemt zowel Quincy (een stoer Surinaams bendelid met een overtuigend Surinaams accent dat zij zelfs in haar Duitse zangpartijen nog goed vasthoudt) als Jane (heilsoldate met spastische trekjes die ze zonder onderbreking geheel geloofwaardig vasthoudt en uitspeelt) voor haar rekening, die ze en passant nog even aanvult met een bijrol van agent. Zij heeft bovendien een erg fijne stem.

Net als in de sport is de een pijlsnel op topprestatie en de ander meer van de lange adem.
Waar Dennis, Joyce en Fiona onmiddellijk opvallen door hun moment te pakken, pakken Sara Bergen en Eva Doornewaard het wat subtieler aan.

Sara Bergen doet in haar rol als Lillian Holliday verschrikkelijk haar best om een vriendelijke, behulpzame, godvrezende Heilsofficier te zijn. Het duurt even voor ze los mag, maar dan is ze er ook: haar eerste solo verrast aangenaam, maar haar tweede overtuigt. Wanneer zij zingt over “das Meer ist so blau” gaat ze echt los: de verschillende typetjes die uit dat nummer naar voren komen, komen echt tot leven.
Eva Doornewaard komt op dezelfde subtiele manier over het voetlicht: in haar rollen als Mary Pritchert en de Vlieg kan zij niet in de eerste plaats twee totaal verschillende rollen laten zien, want hoewel Mary heilsoldate is en de Vlieg leidster van een criminele bende, gaan beide karakters op een sluwe, vileine manier aan het werk. Echter vertonen beide karakters ook een tweede gezicht. Eva beweegt zich met constant dezelfde lieve lach op haar gezicht, maar kan ondertussen van het ene op het andere moment uithalen zonder dat je het verwacht. Lief versus fel en rattig in een splitsecond.

Schijnbaar moeiteloos wordt er door de vijf acteurs in spé gewisseld tussen de verschillende rollen en alle diverse accenten, maniertjes, eigenschappen die dat met zich meebrengt. Binnen de seconde staan er compleet andere karakters, met als hoogtepunt het Happy End.
Complimenten voor de overtuigingskracht, de constante snelle en feilloze schakelingen en het toch — op enkele puntjes na — foutloos reproduceren van de grote hoeveelheid tweetalige tekst.
De zangpartijen klinken over het algemeen helder en met de beweging zit het ook wel goed, hoewel deze nog iets strakker mag.
Een enkel puntje van aandacht: de verstaanbaarheid. Of dat aan de articulatie ligt of aan de zaal, misschien een combinatie van beiden, maar in ieder geval voor verbetering vatbaar.

Al mag ‘Happy End’ dan geen improvisatievoorstelling zijn, de kenmerken van theatersport komen er wel in terug: zo zien we een scorebord dat per scène een titel aangeeft en heeft de twee uur durende voorstelling dezelfde energie.
Twists en vervreemdingseffecten, kenmerkend voor Lane, hebben ook hun weg gevonden in deze nieuwe productie. Het hele stuk speelt zich af op een kale vloer, zonder rekwisieten en met één zelfde basiskostuum (goed, die drie travestieten die halverwege de zaal komen opeisen tellen we even niet mee; compliment opnieuw voor Dennis als enorm valse nicht). Een Michael Jackson loopje, het nummer ‘Surabaya Johnny’ wat uitloopt in een talentenjacht en een modeshow maken deel uit van het geheel. Dankzij de modeshow ontkomen we er niet aan te weten wie de sponsor is. Het voordeel is dat we direct weten welke echte mensen er achter de personages schuilgaan: een heerlijk stel om bezig te zien waar we in de toekomst hopelijk nog meer van horen.

28 May 2008
Try-out
Nijmegen
Lindenberg Aldenhof
http://www.roc-nijmegen.nl/site/?s=4
happy end, frank sanders, bertolt brecht, kurt weill, dorine niezing, sara bergen, eva doornewaard, joyce geurtsen, hans grotenbreg, dennis willekens, fiona zweegers, bill cracker, melkmuil, hannibal, lillian holliday, mary pritchert, quincy, jane