Freeks Droom wordt waar

Maar alle ogen waren deze avond natuurlijk gericht op Freek Bartels, die na een bloedstollend spannende televisieauditie de gekleurde jas mocht aantrekken. Het nieuwe idool krijgt in de show helaas maar weinig kans om zijn talenten echt goed te gebruiken. De rol van Joseph is daarvoor veel te oppervlakkig. Bartels speelt hem echter alsof hij Hamlet staat te vertolken met doorgeleefd spel op het emotionele moment (“Sluit alle deuren maar”). In deze scène overtuigt hij volledig, maar de rest van de avond, wanneer hij vooral een irritante betweter of een grappige jonge hond moet spelen, blijft zijn vertolking gekunsteld. Zijn stem is waanzinnig, maar meer geschikt voor het dramatische musicalrepertoire dan voor de simpele popdeuntjes die Joseph toch vooral bevat. Bartels is absoluut een grote belofte voor de toekomst, maar ik had hem een betere rol gegund als eerste hoofdrol. Maar deze jongen komt er wel.

Joseph valt of staat met een enthousiast en komisch ensemble. De kracht van de show ligt in de bijna melige scènes tussen de broers en het optreden van de Farao. Er zitten een aantal puike performances in de voorstelling en de afvallers uit “Op zoek naar Joseph” vallen daarbij natuurlijk extra op. Hein Gerrits, Robin van den Akker en Mathijs Pater hebben zelfs een bijzondere scène waarin het televisieprogramma op de hak wordt genomen. De choreografie van Stanley Burleson laat de broers en hun vrouwen een aantal keer heerlijk uitpakken met de pauzefinale (“Kom op nou Joseph”) als hoogtepunt. Na de pauze is er een grote rol weggelegd voor de Farao (Paul Walthaus) die gekleed in een body-suit, glitterjas en plateau zolen een tweetal duffe rock ’n roll nummers moet zingen. Waar Wolthaus met zijn rol nou precies op uit is blijft onduidelijk: is dit Elvis, Liberace of speelt hij gewoon de Farao die zich lollig wil verkleden? Het houdt in ieder geval het hoge tempo van de show enorm op. Dit zijn momenten waarin de voorstelling een fikse dosis Engelse panto humor zou kunnen gebruiken.

De show is prachtig geproduceerd met een mooi decor, prima belichting en lekker overdreven kostuums. De meesten daarvan komen uit een Dirk van den Broek boodschappentas: alle acteurs staan eerst als “zichzelf” op het podium om pas na aantrekking van de kleren te veranderen in het personage wat daarop vermeld staat. Het deed me denken aan de Jesus Christ Superstar verfilming uit de jaren 70 waarin een stel hippies het kruisigingverhaal uitbeelden. Waarom dit gegeven in deze luchtige voorstelling wordt gebruikt blijft echter een vraagteken.

Stage Entertainment koos met Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat voor een feelgood musical. Ik ken er een hoop die veel beter zijn dan dit jeugdwerk van Lloyd Webber. Maar aan deze voorstelling zal niemand zich een buil vallen. Het publiek dat komt voor Freek zal niet teleurgesteld worden (al zou ik wensen dat ze hem zagen als Sjaak in “Into the Woods”!). De minpunten van de voorstelling zitten vooral in de musical zelf. Voor een gezellig avondje theater is Joseph een ongevaarlijke keuze. Probeer de meeklapfinale maar eens te weerstaan. Dat er daarvoor een zeer magere musical te zien was, ben je dan al lang weer vergeten.