Hoewel Tim en Jeroen al een hele mooie reactie onder het topic Beauty & the Beast première Antwerpen hebben achtergelaten, vind ik toch dat dit een eigen topic verdient: de Lumière Première van Dieter Verhaegen in Beauty and the Beast.
Dieter maakt sinds september 2005 deel uit van de cast als swing; alle ensemblerollen, plus 1e understudy monsieur d’Oncre, 2e understudy Tickens en 2e understudy Lumière. Alle rollen kwamen in de tussentijd aan bot, behalve Lumière. Maar afgelopen weekend was het dan eindelijk zover:
17 en 18 februari mocht hij zijn première beleven als vlammende kandelaar in het sprookje waarin liefde overwint.
Als je 17 februari mag beschouwen als een try-out, dan heeft hij op zijn première de 18e staan vlammen.
Samen met Dimitri Verhoeven (Tickens) en Steve Beirnaert (Lefou) zorgt hij voor de subtiele randjes in de show. Zo klein en gedetailleerd als zij soms acteren; zij geven hun personages een reden om te doen wat ze doen. Alles wat er ooit om hen heen gebeurt, daar hebben zij allang een aanleiding voor gegeven.
Dat maakt hen heel spontaan in het spel en daarmee heel prettig en boeiend om naar te kijken.
Dieter was de afgelopen twee weken nog te zien als Tickens; ik kon het niet laten te gaan kijken om te zien hoe hij het in de Vlaamse versie deed. Hij heeft zich die rol inmiddels nog meer eigen gemaakt en zijn Tickens is heerlijk hysterisch met die sleutel in zijn rug, om dan ineens kan over te in een intens “Maar ik ben báng Lumière!”
Dezelfde intentie zag ik nu ook weer bij Lumière terug: het moment waarin Lumière in samenspraak met Tickens de veranderingen van het personeel bespreekt en nog terwijl Tickens aan het lachen is Lumière ineens ernstig wordt, zijn handen of eigenlijk de kaarsen bekijkt en zich langzaam realiseert: “Maar wij gaan ook Tickens…â€
Hij deed dat stuk zo mooi; je ziet het ongeloof groeien in zijn ogen en een besef in een gezicht wat boekdelen spreekt: “Wij gaan ook…!â€
Altijd wanneer ik dat soort momenten zie, weet ik weer waarom ik ooit op zijn spel ben gevallen.
Fijn om te ontdekken dat na alle ensemblerollen, d’Oncre en Tickens ook deze rol niet voor niets is ingestudeerd.
Dieter laat een lieve Lumière zien; lief, subtiel, wel de lont zoals het hoort, maar hij overdrijft het niet en blijft bescheiden.
Af en toe een beetje té bescheiden, wat met name in de eerste show wel opviel. Maar zondag leek hij de rol te hebben omarmd waardoor deze ineens meer eigen werd en hij veel losser en veel vrijer leek.
Hij had zoveel mooie momenten deze keer en hij sprankelde echt daar op dat toneel. Ondanks het heersende verkoudheidsvirus klonk zijn stem krachtig en was hij het stralende middelpunt bij “Kom Erinâ€
Ook voor hem zou ik de ene na de andere scène kunnen noemen waarin mooie momenten, subtiliteit en dooracteren de revue passeerden, maar ook dan zou ik veel te veel weggeven en moet je die momenten eigenlijk zelf gaan ontdekken.
Als liefhebber ben ik stiekem heel trots om hem weer in zo’n grote rol voor zoveel publiek te zien stralen.
Toch wil ik graag nog eens terug gaan tegen het eind, als hij de rol wat meer heeft mogen spelen. Om te kijken hoe hij is gegroeid.
