Al bijna mosterd na de maaltijd (zondag a.s. is al de laatste); maar toch, ik wil even m’n ervaring over Doe Maar kwijt. Wat een heerlijke theateravond ! Ik heb van begin tot eind genoten en kan eigenlijk nauwelijks een kritiekpuntje verzinnen. Ok, er zijn misschien diepgaandere scripts geschreven en ja je ziet het “plot” al een tijdje aankomen: beiden stoorden me echter niet. De voorstelling slaagt er desondanks namelijk volledig in om de tijdsgeest van de Doe Maar-generatie op te roepen en doet dat wat mij betreft op een bijzonder intelligente manier. Alles past. Decor is simpel maar functioneert wonderwel goed en natuurlijk, belichting is subtiel en hetzelfde geldt voor de kleding.
Het eerste album van Doe Maar (Skunk) heb ik destijds grijsgedraaid, tegen de tijd dat de faam Beatlesproporties (voor NL) aannam, was ik eigenlijk echter al weer afgehaakt. Nu heb ik echter weer vrolijk mee zitten mompelen met de liedjes en was eigenlijk ook aangenaam verrast door enkele latere Doe Maar-nummers, waarmee ik niet zo bekend was.
Ik meen ergens gelezen te hebben, dat het script geschreven is op de spelers ; dwz dat de rolverdeling al bekend was, voordat het script af was. Toen ik dat las, klonk het me raar in de oren. Na de voorstelling gezien te hebben, denk ik dat dit wellicht één van de grootste sleutels tot het succes van de show is. De spelers zijn namelijk unaniem volledig op hun plek en super gecast (al is dat dus eigenlijk andersom gegaan). Elders heb ik hier geschreven dat Ellen Pieters’ performance dit seizoen de enige was die me echt de adem benam, nu moet ik er toch eentje aan toe voegen. Eigenlijk wil ik zeggen voor de hele cast, omdat het als geheel juist zo sterk is, maar toch stak Daniel er voor mij zelfs net nog een beetje bovenuit. Hij brengt een warmte, rauwheid en sensualiteit mee in z’n interpretatie van de nummers, die maakt dat ik hem liever Doe Maar hoor zingen, dan Doe Maar zelf. Heerlijk gezongen en gespeeld.
Zoals gezegd, ook een pluim voor de rest, vooral dus omdat ieders spel dus zo goed bij elkaar en in het geheel past. Anouck is heerlijk droog, onderkoeld komisch evenals tegenspeler Jan. Lenette helemaal op d’r plek als doorgeslagen hippie moeder. Bart en Dorien heerlijk naief en bijzonder talentvol. En Jan Rot is Jan Rot. Tot slot de band: wat een fantastische achtste speler. Geniaal hoe zij in de voorstelling meespelen. Wellicht de 2e belangrijke factor waarom het geheel zo lekker loopt en wegkijkt.
Terugkijkend op de MA: in mijn ogen een volledig terechte winnaar dus. Ik heb een topavond gehad en te oordelen aan het enthousiasme van de zaal (lang geleden dat ik Carré zo spontaan zo enthousiast heb gezien), was ik niet de enige. Jammer dat ik het weekend moet werken, anders had ik er geheid nog een 2e bezoek achter aangedaan !
