Met de min-puntjes van M-lab in het achterhoofd ben ik vrijdagavond naar de voorstelling van Rent in Goirle geweest. Wetend dat het daar vele malen ruimer is hoopte ik op een betere voorstelling, vooral qua geluid, en omdat ze wat meer gespeeld hadden, misschien ook wel door de vorderingen in het spel.
Helaas, het werd een beetje een teleurstelling. Allereerst bleek het Jan van Besouwhuis niet ingericht op een uitverkochte zaal zonder voorverkoop. En als dan ook nog eens kaarten worden ingenomen bij 1 van de ingangen (bij Pippin was het vrije zit, maar hier dus niet) en mensen deels zomaar ergens gaan zitten is de chaos compleet. De voorstelling moest om kwart over 8 beginnen, maar toen stond de rij voor de kassa tot op de straat buiten. Uiteindelijk was het ongeveer negen uur toen de show startte. Wederom had ik een plek achter in de zaal. Waar het precies aan lag weet ik niet; de vertraging, de grotere afstanden, maar de eerste helft kon me totaal niet pakken. Het zag er allemaal nogal inspiratieloos en ingestudeerd uit. Enige speler die ik sterker vond was Sander Eckhart (maar hij speelt zijn rol dan ook twee keer zo vaak), maar waar ik in M-lab de zwaktes gecompenseerd zag met hele sterke dingen, viel hier vooral de zwakte op. Gelukkig was de tweede helft wel veel beter, en ging het stuk toch nog leven. Toch blijf je je afvragen hoe dit verschil in beleving zo groot kan zijn geweest tussen de twee voorstelling.
En dan was er ook nog gereserveerd voor zaterdag. De andere cast…
Niet helemaal uitverkocht deze keer, en het theater had geleerd van de dag ervoor. We gooien gewoon de zaal pas rond half negen open…
Ditmaal kaarten op de vijfde rij, dus lekker dicht op de actie.
Het verschil met de dag ervoor blijkt enorm. Nu dringt het stuk wel door, en vloeien mijn tranen rijkelijk, ook op momenten die me voorheen redelijk koud hadden gelaten. Hoewel de klank van de stem misschien niet typisch Roger is ben ik zeer onder de indruk van Dirk Postma. Marle Martens is fantastisch als Mimi, een heel sterk koppel. Ook de anderen spelen zeer verdienstelijk. Hoewel het Angel vs. Collins plaatje in de andere cast mooier is, (een kleine Angel en een enorme Collins) weet het spel van met name Collins me enorm te ontroeren. Natuurlijk is het meeleven makkelijker als je gelaatsuitdrukkingen kunt onderscheiden.
Ik ben blij dat ik deze voorstelling heb gezien; in mijn beleving de mooiste van de drie.
