09-08-2008 World Forum Den Haag
Een regenachtige middag in een grauw grijs bewolkte badplaats. Als eerste van nog zo’n 2.000 Avro-leden zoeken we vuur en passie in het World Forum Theater van Den Haag.
Een monitor met de vijf voor het stuk belangrijkste namen, toont dat we op drie punten de eerste cast hebben: Brigitte Heitzer is Evita, Roberto de Groot is Péron en Stanley Burleson mag zich uitleven als Che.
Hoewel ik alle drie de Evita’s graag had gezien, maakt het me in principe niet uit wie vandaag de rol speelt. Al moet ik eerlijk toegeven, dat ik misschien toch stiekem wel een heel klein beetje op Marjolein had gehoopt. Ik heb in de afgelopen maanden echt van haar moeten leren houden en als zij het is die in de openingsscène de eerste regels van Evita’s song inzet, voel ik stiekem een sprankje hoop dat ze toch op gaat. Ze is het niet, zie ik als naast haar Brigitte van onder een zwarte sluier haar gezicht onthult.
De combinatie van Marjolein en tangodanseres Marguerite in het ensemble vormen daarentegen een mooi koppel. Tangodanseres Esther van Boxtel had ik goede hoop voor, maar is het Esther wel? Ik vraag het me af omdat ik haar fysieke expressie mis en ze vergeleken bij haar danspartner en Evita een stuk kleiner lijkt, terwijl ik weet dat La Van Boxtel groter is. Ik mis ook de Argentijnse passie, het vuur en de sprankeling in het koppel in dit stuk. Hoewel de dansscènes mooi zijn, is er iets aan vloeiende lijnen wat ik mis.
Van een afstand kan ik het — ondanks toneelkijkertje — niet zien, maar later kom ik er achter dat Miss Van Boxtel inderdaad afwezig was en het dus niet is.
Brigitte overtuigt me vocaal, stemtechnisch en qua uitspraak. De moeilijkste muzikale lijnen zingt ze verstaanbaar, loepzuiver en perfect. Ik heb haar nog nooit op ook maar één valse noot betrapt, maar in een nummer als “Waltz for Eva and Che†zou ik het haar vergeven hebben.
Toch blijft het vooral in de eerste akte een diva. Brigitte is er, ze staat er, ze heeft de zelfverzekerdheid en de guts, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik juist daarom Marjolein graag had gezien: Marjolein is spannender. Brigitte is lief vanaf het eerste moment en hoezeer ze ook haar best doet om de bitch die Evita ook was neer te zetten, ze heeft haar uiterlijk en persoonlijkheid niet mee. Brigitte is gewoon een leuke meid en lief. Nu wil ik daarmee niet beweren dat Marjolein dat dan niet zou zijn, maar Marjolein moet wel veel meer vechten om het publiek (of toch in ieder geval mij) ervan te overtuigen dat ze het kan: dat ze van die bleke, graatmagere spriet die ze is, uit kan groeien tot de vrouw die haar volk inpakt met al haar kracht en dan haar krachten op haar sterfbed verliest. Ik heb het gevoel dat Marjolein daar veel meer in zou slagen, ook omdat ik tijdens de live shows van de zoektocht naar Evita echt totaal niets met haar had: ik vond haar absoluut niet leuk, terwijl ze me toch tegen wil en dank met haar kunnen wist te overtuigen.
Met die gedachte blijf ik spelen terwijl ik de rest van de eerste akte onderga.
Ik weet nog niet wat ik van het decor moet vinden. Soms werkt het, soms niet. Evita die stijgt op de maatschappelijke ladder is beeldend en mooi abstract, maar andere keren werkt de metalen stellage storend en vooral ook rommelig in samenhang met de koepel erachter en de Evita- en Péronportretten die rondgereden worden alsof zowel cast als crew niet weet wáár op het toneel ze nu het beste uitkomen. Ik zou zeggen, hang ze op: letterlijk ver boven het volk verheven.
Met het ensemble is niets mis. Buenos Aires spat er af, zowel qua muziek als expressie, als in de veelkleurige kostuums en de energie. Even bespeur ik een groeiende Argentijnse passie in het prachtige ensemble. Toch zakt mijn aandacht gedurende de eerste akte weg. En dan is de maà®tresse ineens een overbodig nummer en een showstopper in de show die je liever niet wenst. Dit lag niet aan de zangkwaliteiten van understudy Sara Gracia Santacreu, hoewel die matig waren en “Another suitcase…†op zichzelf best een mooi nummer is.
Ik geloof het wel. Hoewel de muziek aan kracht niet inboet en de vertaling overtuigend blijkt. Brigitte is theatraal gezien nog wat eenzijdig en matig genuanceerd, Marjolein probeer ik geregeld op te zoeken in het ensemble en Esther van Boxtel; ik wou dat ze het was, maar ik twijfel.
Anne — de derde optionele Evita van mijn voorkeur — doet me schrikken vanwege haar postuur, is ze zo veranderd of draagt ze een gevuld kostuum? Tot mijn grote opluchting kom ik later in de show tot de conclusie dat het een collega is die qua gezicht erg op haar lijkt. Anne zelf zat er zo op het oog spijtig genoeg niet bij.
Jammer dat die witte doek bij Rainbow High de hele kleedscène afschermt. Dat was een mooi moment geweest. Wat me wel opvalt door de gehele musical zijn de mooie kostuums! Dat is een pré.
De rest geloof ik ook wel, maar niet in de vorm van: wat ben ik enthousiast. Het doet me allemaal nog niet veel. Stanley Burleson vind ik bij tijd en wijlen ronduit irritant, met name zijn leuk bedoelde inmenging met “Please gentle Eva†wat los daarvan juist zo’n prachtig nummer is. Overigens is Che wel een rol waarin hij eindelijk weer eens een andere kant van zichzelf mag laten zien en dat was — na overeenkomende rollen van het kaliber Sterke Man — wel welkom.
Ondanks alle mindere punten waarop deze versie van Evita mij nog niet heeft overtuigd, ben ik benieuwd naar de ontwikkelingen in de tweede akte. Want de ervaring leert dat een tweede akte vaak voor onverwachte, maar aangename verrassingen zorgt.
De tweede akte is er inderdaad een van verrassingen. De regiekeuze om Evita tijdens haar hoogtepunt, de toespraak bij “Don’t cry for me Argentina†tussen het volk te laten lopen, getuigt van een mate van lef die ik wel kan waarderen. De intentie wordt er anders van. Toch voel ik bij mezelf een desillusie, omdat dit het moment is waar je als toeschouwer naar uitziet: je verwacht het hoogtepunt, Evita op de top van haar kracht en haar roem en dat komt niet.
Het kippenvel komt pas als de stand-in Evita in witte jurk de trap af komt en ik vooronderstel dat het Marjolein is: ik denk haar profiel te herkennen.
De kracht is weg door deze regiestunt, maar god; wat is Brigitte krachtig als ze even daarna toch in een toespraak het balkon betrekt.
Een Elisabeth moment in lijst (“High flying adoredâ€). Vanaf het moment dat de twijfel toeslaat bij de diva van het volk, wordt Evita mooier. Ze is vocaal zo krachtig en dan sterft ze breekbaar. De vertwijfeling bij “You must love me†is er een die me zowaar kippenvel en bijna vochtige ogen bezorgt: het is een prachtig neergezette scène. Péron is prachtig met een mooie stem waarbij hij Evita’s aftakeling bezingt (“But on the other hand…â€).
De mooie muzikale arrangementen in deze versie vallen me ook op.
Een Londen’s slot toont nog een overzicht van de belangrijkste scènes uit Evita’s leven, dit slot heb ik op West End gezien en gaf een mooi effect aan het stuk. De tweede helft van de tweede akte laat zien wat deze Evita los van regiekeuzes, twijfelachtige decors en diva-gedrag ook kan zijn. Het slot ondergaat de zaal in doodse stilte. Ik incluis.
Respect.
