Hoe zal ik dit verslag beginnen:
Ik begin gewoon door terug te gaan naar 14 oktober 2007, de halve finale van Op zoek naar Evita.
De vier kandidaten zongen daar elk twee nummers. En van die acht nummers zijn er me twee bijgebleven, vanwege hun schoonheid:
- Hij speelt een spel met mij - door Suzan Seegers - een vertaling van Maybe I like it this way - uit The Wild Party, en
- Astonishing - door Marjolein Teepen - uit Little Women.
En via google leerde ik de musicals The Wild party en Little Women kennen. Eerstgenoemde was vorig jaar te zien in M-Lab en laatstgenoemde nog nooit in NL.
Little Women is een Broadwaymusical uit 2005 met de volgende liedjes:
Eerste akte
1. Overture
2. An Operatic Tragedy — Jo, Clarissa, Braxton, Rodrigo
3. Better — Jo
4. Our Finest Dreams — Jo, Beth, Amy en Meg
5. Here Alone — Marmee
6. Could You? — Aunt March en Jo
7. I’d Be Delighted — Marmee, Meg, Beth en Jo
8. Take a Chance on Me - Laurie
9. Off to Massachusetts- Beth en Mr. Lawrence
10. Five Forever- Jo, Beth, Meg, Amy en Laurie
11. More Than I Am - Mr. Brooks en Meg
12. Astonishing - Jo
Tweede akte
1. The Weekly Volcano Press - Jo en ensemble
2. How I Am - Professor Bhaer
3. Some Things are Meant to Be - Beth en Jo *
4. The Most Amazing Thing - Amy en Laurie
5. Days of Plenty - Marmee
6. The Fire Within Me - Jo
7. Small Umbrella in the Rain - Jo en Professor Bhaer
8. Sometimes When You Dream — Jo
* Geluidsopname van de Broadway-productie
De nummers komen straks terug in het verhaal.
Nu dus een aantal uitvoeringen in Leuven, onder regie van Kristel Lamerichs.
Kristel Lamerichs is een Vlaamse musicalactrice, zangeres en muzikante. Als musicalactrice heeft ze deelgenomen aan het ensemble van de Vlaamse producties van Dracula en Belle en het Beest. In beide producties was ze understudy voor één of meer rollen. Als muzikante speelde ze mee in diverse musicalorkesten van professionele producties en als zangeres zong ze lead- en backing vocals bij diverse Vlaamse (pop)zangers. Check haar website http://www.kristellamerichs.be voor meer info.
Kristel is als docente tevens verbonden aan Danscentrum Aike Raes te Leuven, de producent van deze voorstelling.
Het theater Malpertuus is gevestigd in het oude deel van Leuven, in de buurt van het Begijnhof en de universiteit (K.U.L.). Ikzelf ken Leuven goed, ik heb de eer gehad diverse lezingen te mogen geven aan de KUL over (water)bodemsanering en afvalverwerking. Desondanks had ik moeite het theater te vinden, het ligt in het voetgangersgebied.
Eenmaal aangekomen in het theater is er een zaal met ca. 120 stoelen, links en rechts een looppad (waar de spelers ook gebruik van maken). Het toneel is eenvoudig, met als decor een loopbrug. Bovenop de loopbrug bevindt zich de zolder van de Marches (zie verhaal). In de zaal bevinden zich links een bank (sofa) en rechts een schrijftafel, van waarachter Marmee haar solo zingt.
Dan begint het. De begeleiding is alleen een piano. Dit stoort niet, het past wel bij het verhaal. Amerika in burgeroorlog. Zelfs de welgestelden hebben het moeilijk. Het verhaal begint als Jo haar geschreven verhaal vertelt aan prof. Bhaer. De scenes wisselen tussen Jo en de achtergrond, waar diverse spelers het verhaal uitbeelden. Als Jo in de spotlight staat hoor ja haar, als de acteurs op de achtergrond in de spotlights staan, hoor je hen en zie je Jo het verhaal uitbeelden. Heel knap gedaan.
De actrice die hoofdpersoon Jo speelt in cast A is Astrid van Gramberen. Vanaf het eerste moment geloof ik wat ze speelt. Ze lijkt op de GTST-actrice Lieke van Lexmond maar itt Lieke wordt het nooit lomp. Echt een vrouw die haar mannetje staat. Ze is studente (geweest?) aan de KUL en speelt vaker, bijvoorbeeld in amateurproducties van De Dijlezonen. Haar spel is goed, haar zang is niet altijd overtuigend. Tijdens Mijn vrijheid (Astonishing) schreeuwt ze tijdens het belten en dat is jammer, het is dan niet meer te verstaan. Desondanks is dit nummer toch een hoogtepunt.
Er is ook een cast B. Deze heb ik niet gezien!
Vervolgens komt hier het verhaal (zie wikipedia - ook mijn bijdrage) met af en toe nog een toevoeging van mij:
Verhaal
Akte I
De 19-jarige jonge vrouw en hoofdpersoon Jo March verhuist van Concord naar een pension in New York City in 1866 om te gaan werken als gouvernante, alhoewel het haar droom is om door te breken als thrillerschrijfster. Ze leest haar verhalen voor aan professor Bhaer (2), één van de logees in het pension, maar die denkt dat ze veel beter kan. Dit vindt ze niet leuk en ze vraagt zich af of ze niet beter was in haar jongere jaren (3). Hierdoor komen haar herinneringen tot leven.
In terugblikken keert Jo terug naar diverse momenten in haar jeugd, om te beginnen naar de zolder van haar ouderlijk huis, twee jaar eerder. Jo en haar drie zusters bereiden hier een door Jo geschreven toneelstuk voor dat rond Kerstmis uitgevoerd moet worden. Er is geen geld voor een kerstboom, misschien wel in de toekomst als Jo een succesvol schrijfster wordt (4) Hun moeder Marmee komt thuis met een brief van hun vader, die dient in het Amerikaanse leger. In een lied schrijft ze een antwoord dat het moeilijk is te verbergen hoe alleen ze zich voelt zonder haar man om haar heen (5). Om toch een gezellig kerstfeest te hebben zaagt Jo een spar om in de tuin van de buurman Mr. Laurence en neemt die mee naar huis. Deze actie blijft niet ongestraft en Jo moet hout hakken voor Mr. Laurence.
De jongensachtige Jo schuwt het avontuur niet en wil de wereld zien. Om de familie te ondersteunen gaat ze haar tante (Aunt March) helpen en ze verwacht door haar uiteindelijk meegenomen te worden naar Europa, maar zij wil haar alleen meenemen als ze zich wat meer als een dame gedraagt. Aunt March vraagt zich af of ze dat kan (6). Jo ontmoet de kleinzoon van Mr Laurence, Laurie, die bij hem komt logeren. De oudste zus Margaret (Meg) en Jo gaan, aangemoedigd door Marmee (7) naar het Valentijnsbal met Laurie en zijn mentor John Brooke en tussen Jo en Laurie enerzijds (8) en Meg en John ontstaat vriendschap, alhoewel Mr. Laurence eigenlijk niet wil dat zijn kleinzoon met de Marches omgaat. Het pianospel van de één na jongste zuster Beth laat het ijs tenslotte breken tussen Mr. Laurence en de Marches (9). Beth is in eerste instantie bang van Mr. Laurence, omdat hij zo’n streng gezicht heeft…uiteindelijk spelen ze quatremain hun lied.
Laurie ziet meer in Jo, maar zij ziet Laurie echter als broer (10).
Jo’s leven wordt minder leuk als eerst Marmee bericht krijgt dat haar man in Washington in het ziekenhuis ligt. Marmee wil daar graag heen en dat lukt pas als Jo besluit haar haar te verkopen. Vervolgens verliest ze Meg aan John die Meg een aanzoek doet dat ze accepteert (11). Laurie op zijn beurt verklaart Jo de liefde maar zij wijst hem af, dit is teveel voor haar op dit moment. Enerzijds wil ze zichzelf ontdekken en ontwikkelen, anderzijds is ze onzeker over het nieuwe leven zonder haar familie (12).
De eerste akte duurt bijna 1,5 uur. Dat is lang. Hier en daar had het wat vlotter gekund…toch boeit het.
Akte II
Ook in de eerste scenes van de tweede akte zien we Jo een verhaal uitbeelden dat door acteurs op de achtergrond wordt gespeeld….met de accenten net zoals in de 1e akte
Terug in het heden viert Jo samen met professor Bhaer en zijn werkgeefster Mrs. Kirk dat haar eerste, op aandringen van Bhaer sterk verbeterde werk is uitgegeven (1). Het geld dat ze hiermee verdient wordt uitgegeven aan een trip naar Cape Cod om daarmee de laatste wens van de doodzieke aan roodvonk lijdende Beth in te willigen (3). Dit schrijft ze ook aan Bhaer die zich realiseert hoeveel hij om Jo geeft (2).
Ondertussen is Laurie, vanwege de afwijzing naar Europa vertrokken en ontmoet daar Amy, die met Aunt March naar Europa is vertrokken. Zij worden verliefd en keren weer terug naar Concord vanwege hun doodzieke zus, maar arriveren te laat. Ook Aunt March geeft aan niet lang meer te leven te hebben en schenkt haar huis aan Jo en vraagt haar er een school van te maken. Amy en Laurie vertellen Jo over hun voorgenomen huwelijk (4) en Marmee moedigt Jo aan door te gaan met haar leven ook al is Beth er niet meer (5) en Jo ziet in dat het opschrijven van haar jeugdherinneringen tot een interessant verhaal kan leiden: de geboorte van de roman Little Women (6) We horen hier wederom het thema van ‘Astonishing’.
Op de dag van Amy en Lauries bruiloft komt professor Bhaer naar Concord en verklaart zijn gevoelens voor Jo aan haar (7). Jo accepteert zijn verzoek. Vervolgens vertelt hij haar dat de uitgever het manuscript van Little Women wil uitgeven, Jo kan haar geluk niet op en zingt (8).
Hierna volgt een applaus waarbij de cast twee keer wordt teruggeroepen. Geen staande ovatie, dat is kennelijk niet gebruikelijk in Vlaanderen. Ik keer om vijf uur terug naar mijn auto, alhoewel ik liever naar de markt zou zijn gaan om een aantal pintjes te drinken…nee toch maar niet ik moet nog een kleine twee uur rijden naar huis toe.
Ik ben nog steeds onder de indruk van deze musical.
Ik zou ‘m zo weer willen zien.
Tot slot: zou de musical in NL kans van slagen hebben in een professionele productie en wie zouden dan moeten spelen? De musical kent geen mannelijke hoofdrolspeler. Als zangeres zou Marjolein Teepen de rol van Jo absoluut aankunnen. Als actrice ben ik niet zeker maar gun haar het voordeel van de twijfel, als Evita was ze ook heel erg goed. Voor Jamai Loman zie ik ook wel een mooie bijrol, als Laurie of als prof. Bhaer. Jo’s zussen: Babette Holtman, Anne Stalman, Anouk Maas? En Marmee: Marleen van der Loo?
Ik hoop dat deze productie ooit nog eens professioneel in NL wordt uitgevoerd.
Check ook de volgende sites:
http://www.musicalsite.be/report.php?id=1702
http://www.danscentrum.be/node/1121
