The Cast brengt The Wiz tot leven!
Gezien op 19 juni 2009 in Beverwijk
Twee jaar geleden zag ik The Wiz in Utrecht. Ik heb er geen warme herinneringen aan, maar vond toen dat ik die klassieker waarin het meisje Dorothy weggeblazen wordt uit Kansas naar het land Oz en daar op zoek gaat naar huis is eens moest zien. Onderweg pikt ze de Vogelverschrikker, de Laffe Leeuw en de Blikken Man op en samen reizen ze naar de Smaragdstad in de hoop dat de Wiz hun wensen kan vervullen. Van hem krijgen ze de opdracht de Boze Heks van het Westen te doden. Ook de film van de The Wiz met Diana Ross en Michael Jackson heb ik nooit uitgezeten. Saai en oninteressant. The Cast zag ik twee jaar geleden met Copacabana en in die voorstelling lieten ze zien bij de betere amateurgezelschappen te horen. Met name het koorwerk was erg goed. En ik had geruchten gehoord over de zorg en aandacht die aan deze voorstelling was besteed, dus ik was benieuwd, maar verwachtte geen grootste dingen met de logge vertaling van Martine Bijl.
De voorstelling begon met een prachtige ouverture, die helaas te weinig aandacht kreeg van het publiek, maar waarin het uitstekende koorwerk direct aanwezig was. De eerste solo was voor Arma Snoijink als Tante Em, die in de hoogte van haar stem niet de aansluiting vindt met haar borststem en daardoor soms iel klinkt. Niettemin zingt ze zuiver en is ze een uitstekende actrice die een warme Tante Em neerzet. Renate Rouwen als Dorothy is vocaal geweldig en speelt de rol met de juiste mate van kinderlijkheid om het leuk te laten worden. Met name in Thuis ontroert ze.Vogelverschrikker Paul Ostendorf blijkt over een heerlijke soepele stem te beschikken en de hier en daar wat krakerige stem van John Luntz pas perfect bij de rol van Blikken Man. Ook Laffe Leeuw Harry Mooij zingt en speelt de rol met verve. Hun samenspel is magisch. De timing is perfect en brengt The Wiz tot leven. Iets wat in het Beatrix Theater niet is gelukt, gebeurt hier in het Kennemer Theater! The Wiz wordt leuk! Hierbij excuses aan vertaalster Martine Bijl: niks mis met de vertaling; hij moet alleen goed gespeeld worden. En dat doet ook Rachèl van Westerop als Acadabra die met een heerlijke naïeve dozerigheid deze heks gestalte geeft. Ook haar vocalen zijn prima in orde. Als hoogtepunt van de avond brengt Saskia van der Vlist als Sadista de zaal aan het sidderen. Haar stem staat als een huis en ze leidt de Winky’s in een ijzersterke gospel, waarna Frank Dijkhof als Graaf Slijmjurk de volgende fijne verrassing is in Nieuwe Dag. Vera Galjaart maakt van Glinda wat Mathilde Santing nooit gelukt is, een lieve warme fee met pit. Maar de slagroom op de taart is het ensemble. Het artistiek team van The Cast heeft het aangedurfd om het aantal op het toneel aanwezige ensemblespelers te doseren. Steeds staat er naast de hoofdrolspelers een kleine of iets grotere groep spelers, die hierdoor eigenlijk meer een bijrol krijgen dan dat ze ensemble zijn. In dit concept vindt The Cast haar kracht als vereniging. De Gele Stenenweg is prachtig in alle dans, de zes dames die de door Peter Koning heel goed gespeelde Wiz, met zang en dans begeleiden zijn fascinerend en stelen bijna de show van hem, de papavers zijn heerlijk om naar te kijken, de kraaien dansen een heerlijk mannenballet en zitten prachtig in hun rol, de burgers van Smaragdstad zijn allemaal op zich interessant als typetje en ook de Kleintjes zijn stuk voor stuk hilarisch, maar wel een geheel. Dit maakt de voorstelling een juweel. In de ene scene waarin alle spelers op toneel zijn, bij het vertrek van de Wiz, dragen ze allemaal andere kostuums en is de verenigingsmassaliteit juist functioneel en prachtig. Aan decors en kostuums is ongelofelijk veel zorg en aandacht besteed. Je kijkt je ogen uit! De special effects zijn groots opgelost; het smelten van Sadista in de troon werkt, de ballonvaart van de Wiz is mooi, maar het mooist is zeker de storm met een aantal danseressen met linten als tornado’s waarbij Dorien Pronk als Storm opvalt in uitstekende dans en prachtige kostumering met een stormflardenpruik.
Is het dan alleen maar jubel? Bijna wel. Ik heb ergens een slecht getimed stukje gezien, maar dat viel op omdat de rest zo weergaloos goed was, qua zang ging er weinig mis op enkele gemiste noot na en ik heb een choreografietje gezien dat wat sullig was, maar dat mag allemaal geen naam hebben in het grote geheel. Want na de storm en de papavers konden choreografe Mirjam Spijker en regisseur Marieke Brouwers bij mij niets meer verkeerd doen.
Groot minpunt is dat deze voorstelling maar 4 keer te zien was. The Cast had eigenlijk iedereen in de gelegenheid moeten stellen om deze voorstelling in de komende weekenden nog te kunnen gaan zien. Helaas! Maar ze spelen in juni 2010 Aida. En na deze voorstelling heb ik er alle vertrouwen in dat een rit naar Beverwijk zeer de moeite waard zal gaan worden. Zelfs vanuit Groningen of Limburg.