Oké ik heb toch maar een verslag getypt, kan de rest aanvullen/reageren 😊
Hij is toch nog best lang geworden stiekem…
Wicked, Stuttgart, 05-07-2009
Eindelijk. Na er 5 maanden naar toegeleefd te hebben (de kaartjes waren al sinds februari in huis) begon dan ons grote Wicked in Stuttgart- avontuur. Met drie anderen die ik alleen maar kende via MusicalWorld naar Stuttgart afreizen met maar één doel: Wicked zien, als het even kan met Willemijn Verkaik natuurlijk. De ontdekking een week voor de voorstelling dat ze inderdaad zou spelen verhoogde de voorpret alleen maar. De volledige cast zag er uiteindelijk als volgt uit:
Elphaba: Willemijn Verkaik
Glinda: Lucy Scherer
Fiyero: Mathias Edenborn
Madame Akaber: Barbara Raunegger
Der Zauberer von Oz: Carlo Lauber
Nessarose: Janine Tippl
Dr. Dillamonth: Michael Günther
Moq: Stephan Luethy
Maar één understudy, hier werd ik blij van! 😄 En dat gevoel werd alleen maar sterker naarmate de voorstelling vorderde. Er zaten voor mij eigenlijk geen verrassingen in de show — ik had ‘m al eens in Londen gezien, filmpjes op Youtube gezien, uitgebreid het plot gelezen, en ken de liedjes ook in het Duits zo ongeveer van buiten. Klein nadeel daarvan was dat ik ook niet echt overrompeld werd, omdat ik al wist wat er zou komen. En al begreep ik niet ieder snel gesproken Duits woord, het was evengoed prachtig. Een erg mooi theater, met groot podium waar het decor en de schitterende belichting vol tot hun recht komen.
Willemijn was simpelweg perfect. Geen valse noot gehoord, in tegendeel, ze zong alles fantastisch en vulde het hele podium, juist als dat verder leeg was en ze het helemaal in haar eentje moest doen. Elphaba’s solo’s blijven de hoogtepunten uit de hele voorstelling; de uithaal van Frei und Schwerelos leek Willemijn met gemak te halen en in Gutes tun kwam alle emotie zo goed naar voren en was ze werkelijk eng.
Dan Lucy Scherer als Glinda. Ook op haar heb ik absoluut niets aan te merken. Een schitterende stem en zowel on stage als off stage een erg lieve en vrolijke dame. Echt een perfect type Glinda. Heissgeliebt was leuk, Keiner weint um Hexen, Wie Herrlich en Wie ich bin ontroerend.
Mathias Edenborn ziet er uit als een jongere René van Kooten. Zijn naam kende ik al, voornamelijk als Radames in de Duitse Aida maar hij heeft nog veel meer gedaan in Duitsland en Oostenrijk. Ook hem vond ik goed gecast als de hunk die stiekem best heel goed kan zingen. Solang ich dich hab blijf ik een magisch lied vinden, en dat was nu niet minder.
Barbara Raunegger, Carlo Lauber, Janine Tippl, Michael Günther, Stephan Luethy — allemaal weinig op aan te merken. Alleen voor Moq een understudy, daar hadden we dus heel veel geluk mee. Het enige wat ik jammer vond was dat Carlo Lauber als Zauberer niet ging tapdansen tijdens Wundervoll — ik meen filmpjes gezien te hebben waarin Amerikaanse/Britse Wizard’s dit wel deden, en daarom dat ik het verwachtte. Carlo Lauber danste een beetje, zat tegen het tappen aan, maar écht tappen werd het niet. En de understudy voor Moq, Stephan Luethy, had niet de beste zangstem. Ik vond dat hij het absoluut niet slecht deed en heb me nergens aan gestoord, maar je hoorde wel dat zijn stem minder was dan die van de Moq op het castalbum bijvoorbeeld. Maar dit zijn allemaal onbelangrijke details, dingen die je vind als je echt gaat zoeken naar eventuele negatieve puntjes aan de voorstelling. Echt storend was niets, alles klopte.
Na afloop zijn we nog naar de artiestenuitgang geweest. Willemijn kwam na niet al te lange tijd naar buiten, haar haren nog nat van de douche. Toen ze de trap af kwam rennen riep ze al dat ze snel haar taxi moest halen en dat we onze pen gereed moesten houden, dus we hebben haar snel om een handtekening gevraagd. Ze begon in het Duits tegen ons, maar toen we Nederlands terugpraatten, switchte ze snel naar Nederlands natuurlijk. Ze zette haar handtekening, zei dat ze het leuk vond dat we gekomen waren, en stapte toen haar taxi in. Samen met Stephan Luethy, die nog even naar ons lachte en “tschüss†zei. Ik had Willemijn graag nog even langer gesproken, en een foto met haar genomen, maar ach. Als ze haast heeft, heeft ze haast natuurlijk, dan gaan we haar ook niet langer ophouden. En ik ben er ook al heel blij mee dat we haar überhaupt hebben mogen zien spelen. Wellicht spreek ik haar nog eens in Oberhausen, áls ze mee verhuisd (dat wist ze nog niet zei ze).
Even na Willemijn kwam Lucy naar buiten, pratend en lachend en vrolijk. Ze nam ruim de tijd voor ons, vroeg waar we vandaan kwamen en of we Willemijn gezien hadden. Ik vond haar echt heel vriendelijk, toen ik haar bedankte voor de foto (zie hieronder) zei ze graag gedaan en dat heb ik nog niet vaak gehoord haha. We hebben Mathias helaas niet gezien, misschien was hij al weg toen we er kwamen of heeft hij een andere uitgang genomen. Maar ach, ook dat is niet zo erg. Het enige echt belangrijke blijft toch de voorstelling zelf, en daar heb ik van genoten.
Ik wil ook nog even kwijt dat ik het theater — of eigenlijk theatercomplex — daar in Stuttgart erg mooi vind! Een beetje over the top, een beetje kitsch, maar dat past wel op de een of andere manier. En het is niet alleen een theater; er is een heuse arkade met winkels, restaurantjes, terrasjes, etc. Zelfs een draaimolen! En een doorgang waardoor je zà³ naar het Apollo theater aan de overkant van de straat kunt lopen, waar We Will Rock You staat, en waar nog meer winkeltjes e.d. te vinden zijn. We hebben daar de hele zondagochtend doorgebracht en ons niet verveeld.
Het hele weekend was geslaagd; de reis verliep voorspoedig, het weer zat mee, Stuttgart is een mooie stad, het hotel was goed. En in de Saturn en in de winkeltjes in het theater hadden ze een aantal hele mooie Duitstalige musical cd’s die in Nederland bijzonder moeilijk te krijgen zijn. Hans, Ivon en Marjolein; nogmaals bedankt voor de gezelligheid, Hans in het bijzonder voor het vervoer. Het was echt een geslaagd weekend. 😄
Lucy Scherer en ik: