Het is enige weken geleden, maar ik heb nog steeds mijn impressie niet gepost van ‘Masterclass’.
Vrijdagavond 27 mei, schouwburg Arnhem.
Het stuk begint met zaallicht, dus voelt het halve publiek zich ongemakkelijk. Een kwart vraagt zich af of het erbij hoort en het niet zo tactische drie kwart van het publiek praat door.
Maar als het stuk eenmaal echt op gang is, kun je een speld horen vallen.
Tussentijds applaus wordt genadeloos afgestraft en we leren wat het is om in dienst te staan van De Kunst.
De tweede akte is een ‘vollere’ akte dan de eerste, met als hoogtepunt La Callas die terug gaat naar haar beleving van Lady Macbeth in de Scala van Milaan.
Op de achtergrond zien we haar herinnering verbeeld.
Een prachtig sfeerbeeld met benut van ruimte, belichting en decor.
“Sharon Graham†(ik weet haar echte naam helaas niet) maakt furore en verrukt me met haar prachtige aria en vocale performance.
La Douwes raakt me met haar kracht, haar meeslepende magnetische intentie en haar tekst.
Niet tot tranen, maar anders; in mijn gevoel. Letterlijk: ze raakt me.
De tekst is prachtig: een aantal wijze dingen zijn er gezegd, al dan niet op de volle virtuoze klanken van de muziek. Om waardig af te sluiten met respect.
Wijze woorden van La Callas, door de mond van La Douwes en — wat me vervuld in stilte en respect — de Diva zelf.
La Divina van weleer.
