Ik heb gisteren de DVD van de Australische versie van Love Never Dies gekeken (hier off-topic?). De vraag die mij bekroop: Hoeveel musical kan een mens aan? Het was allemaal veel te overdreven, dramatisch, nam zichzelf te serieus leek haast wel. Het hoeft geen komisch stuk te zijn, absoluut niet, maar de karakters zijn wel zà³ overdreven.
Om even wat spoilers te noemen:
Een joekel van een ballad, met bijbehorende overdreven gebaren, als opening van de show. Raoul met zijn enorme midlifecrisis. Het wederzien van Christine en the Phantom, waarbij Christine meteen flauwvalt. Madame Giry die zich ernstig gepasseerd voelt en aan het eind van 1e akte (na haar geweldige uithaal) belachelijke dramatische bewegingen maakt. Meg Giry die zo graag aandacht wil van Erik/Phantom/Mr. Y dat ze zijn kind wil verzuipen én zichzelf van kant wil maken. Is een van de twee niet genoeg? Wat een verschrikkelijke pech dat ze dan nèt Christine raakt. Eigenlijk is het enige moment dat me écht écht ECHT had, ergens bij de dood van Christine: je ziet dan pas echt dat de Phantom als mens werkelijk compléét ontspoord raakt.
Daartegenover staat: wát een muziek - de beste Lloyd Webber die er is? Wát een decor en kostuums. Wát een cast!!! Madame Giry heeft een geweldige stem en voorkomen, Meg ook, wat is Christine een plaatje (en die stem!). De Phantom kon ik niet altijd waarderen, maar wat hij in The Beauty Underneath laat horen, is dan wel weer ontzettend knap.
Geweldige artiesten die een geweldige score zingen in een mooi jasje, maar te veel misplaatste bombarie.