Ik schrijf nooit iets over een voorstelling maar deze keer kan ik niet anders dan iets schrijven over de Canterbury Tales.
Ik ben gisterenavond (24-11) naar de Canterbury Tales geweest gespeeld door de leerlingen van de MBO Theaterschool, die opleiding behoort tot Hofplein Rotterdam.
Ik heb vroeger The Canterbury Tales gelezen en was erg benieuwd wat ze met de verhalen gedaan zouden hebben.
Erg verrassend! Door een fijne introductie in het begin door de barman van het stuk weet je precies wie bij wie hoort, dit is handig aangegeven door kostuums in kleuren: Blauw, Geel en Rood.
Deze kleuren hebben alle drie hun eigen verhaal
Blauw gaat over drie ‘straatschoffies’ met leider Art een aanwezige persoonlijkheid met psychische problemen.
De vrienden van Art genaamd Bo en Kees zijn twee onnozele of ontwetende vrienden lijkt wel. Dit zorgt voor een goede chemie! De jongen die Kees speelde was af en toe onverstaanbaar maar voor mijn gevoel hoorde dat bij zijn rol en gaf het wat extra. Deze straatschoffies worden de dood ingeleid door een personage dat eigenlijk door de hele voorstelling heen geen naam heeft maar wel erg aanwezig is. Deze rol wordt gespeeld door Jill Tjin Asjoe, ik heb haar ook als Dorothy gezien in de tovenaar van Oz en ze is erg gegroeid. Zangtechnisch is ze niet de sterkste maar ze heeft een mooie interpretatie en een fijn stemgeluid. Erg mooie invulling van de rol.
Veel respect voor Erdem Cavlak die twee rollen speelt onder andere de rol van Art. Art is een zware rol, hij doet dit goed maar misschien zou het nog beter zijn als hij alleen deze rol zou spelen! Chapeau.
Het gele verhaal is ook een erg komisch verhaal en dat komt de barman Paul, Paul is getrouwd met Ally, Ally is veel jonger dan Paul en erg mooi. Dit zorgt voor ernstige jaloezie bij Paul, helemaal als de zogenaamde muziekproducer Nicholaas binnenkomt. De rol van Ally gespeeld door Lynden den Ouden is als je het mij vraagt erg goed gecast. Lynden heeft een erg mooie stem die goed bij de muziek past! Erg fijn om naar te luisteren!
De rol van Paul werd gespeeld door Ismail Charfouf en van deze jongen gaan we wat mij betreft nog veel horen! Een goede comedy-timing en ondanks zijn accent erg goed te verstaan.
Dan het rode verhaal. Het verhaal over een actrice die 50+ is en een behoorlijke rugzak aan levensbagage bij zich heeft. Haar man gaat vreemd en zij besluit op de set van de tv-serie waar ze inspeeld het echt te gaan doen met haar veel jongere tegenspeler(ergens begin 20) ook dit loopt niet zoals zij had gehoopt.
De ster van deze voorstelling zit in het rode verhaal. De rol van Rose (de actrice) wordt gespeeld door Iris Wiegers en wat een talent is dit! Haar Marylin Monroe achtige uiterlijk/uitstraling, een stem die klinkt als een klok en spel dat ontroerd. Een verademing! Ik weet niet wat haar ambities zijn maar het zou mij niets verbazen als ze over een paar jaar leading lady is onder de vleugels bij Joop van den Ende theaterproduties.
Erg leuk in dit verhaal zijn de twee coll’s. Twee dames die werken bij de televisie serie die elkaar eigenlijk niet mogen maar zoals op het einde bijkt, niet zonder elkaar kunnen. Ook deze rollen zijn goed gedaan.
The Canterbuty Tales is een heftig stuk en alles behalve Hofplein. Dit is een voorstelling die het land in zou kunnen wat mij betreft.
De acteurs zetten de rollen zeer geloofwaardig.
De muziek is gemaakt door Thomas Bernhard Hengeveld. Erg mooi, vooral de underscores onder de scenes!
