Zal het te maken hebben met het feit dat de show over ruim drie maanden na bijna twee succesvolle jaren stopt? Of zorgde het voorzichtige voorjaarszonnetje voor een boost? Hoe dan ook ... De voorstelling op deze zondagmiddag 2 april vlamde en spetterde aan alle kanten, waarbij een zeer scherpe en gefocuste cast het publiek een energiek schouwspel presenteerde.
April Darby is deze middag de absolute ‘Queen of the Night’ in de rol van Rachel Marron. Ze overtuigt als liefhebbende moeder en zelfverzekerde zangeres, zowel op het podium als in de scènes daar buiten. En die zelfverzekerdheid wordt gevoed door een formidabele zangprestatie: smaakvol en vol vuur! Haar spel- en zangenergie zijn van een ongekend hoog niveau, een niveau dat Romy Monteiro simpelweg niet weet te halen. De enige reden waarom Roy Kullick geen first cast is, moet haast wel zijn omdat ‘ie niet bekend genoeg is. Hij zet de rol van Frank Farmer namelijk uitstekend neer. Roy speelt prettig ontspannen en dat maakt ‘m toegankelijk, charmant en sympathiek. In de rol van Nicki Marron zien we de ervaren Nurlaila Karim die ook in deze rol absoluut levert. Ze speelt de rol gedecideerd en pittig, wat haar vastberadenheid in haar zoektocht - deels voortgedreven door jaloezie ten opzichte van Rachel - naar geluk en erkenning geloofwaardig maakt. Het vocale spierballenmateriaal in deze voorstelling is zonder twijfel aan Nurlaila toevertrouwd. Van een heerlijke bluesy ‘Saving all my love for you’ met fenomenaal sterke uithalen tot een emotioneel beladen ‘All at once’, Nurlaila is ook gezien het zangmateriaal volledig op haar plek. Voor de laatste drie maanden zijn er nog een paar nieuwe Fletchers aangenomen, waarvan Zaki Tuinhart er één is en die kleine etter draagt de scenes waarin hij op is doodleuk. Uitdagend en vol eigen humor, waarbij hij ook nog eens over impressive breakdance-moves blijkt te beschikken.
Een voorstelling als deze kan niet zonder comic relief/flat character en Patrick Martens vervult deze functie in zijn rol als Sy Spector met verve. Hij is treffend in z’n mimiek en lichaamstaal, secuur in z’n komische intonatie, weet z’n hysterie te doseren en dat maakt dat ‘ie menselijk blijft. Mike Ho Sam Sooi is cool en heeft swag als Bill Devaney, maar mist daardoor wel de urgente vaderlijke zorgzaamheid. In de rol van stalker dit keer Daniël Vissers. Daniël mist het noodzakelijke imposante om echt angstaanjagend te zijn en blend teveel met het ensemble. Hij is bij vlagen creepy, maar mist het absolute en intrigerende enge van Bram. Als Tony Scibelli is ook deze voorstelling Paul Donkers op. Hij heeft de rol volledig eigen gemaakt en maakt van Tony een wat verstrooide, ervaren beveiliger met een hart van goud. De rol van Ray Court is in goede handen bij Lars van Sermond: nerderig, wat wereldvreemd en gortdroog. Erg fijne performance.
Een show als deze valt of staat met de energie van de cast en wat is het dan fijn om een voorstelling te zien waarbij iedereen scherp is en op de toppen van zijn of haar kunnen presteert. The Bodyguard zoals deze hoort te zijn!