Vanavond in Roosendaal geweest. Ik ben niet super-enthousiast. De meeste nummers vind ik erg geforceerd in het verhaal geplakt, waardoor het meer een Simone & Friends zingen Annie M.G. wordt. Maar dit is wel wat mensen verwachten: de liedjes van Annie M.G. Schmidt gezongen door Simone Kleinsma. Dàe mensen zullen wat dat betreft niet teleurgesteld naar huis zijn gegaan. Het is ook wat het commercieel aantrekkelijk maakt.
Ik had liever gehad dat ze dàe nummers die voor mij wél werkten (o.a. Dansen op een vulkaan) gecombineerd hadden met nieuw geschreven nummers. Het zou voor mij een respectvollere voorstelling zijn geweest dan wat het nu is (voor mij voelt deze voorstelling als schaamteloos geld verdienen, met een rookgordijn), hoewel het dan best mogelijk zou zijn geweest dat we met zijn allen schande hadden gesproken van het combineren van het geniale werk van Annie en rijmelarij van een componist wiens naam we wel eens gehoord hebben. En bovendien had dat waarschijnlijk veel minder mensen gelokt en veel minder succes gehad dan deze jukebox-versie.
Op zich vind ik de opzet van het script zo slecht nog niet. Flip die in een soort fantasie / hallucinatie een gesprek met zijn moeder heeft, de rol van het ensemble in de hele voorstelling, nee, op zich vind ik dat zo gek nog niet. Maar voor mij wordt de voorstelling onderuit getrokken door de keuze van de nummers (waarbij de andere invalshoek het soms echt heel moeilijk maakte om te bljven meegaan). Aan de cast ligt het niet. Iedereen op het podium doet zijn ding en doet dat goed, voor zover het script het toelaat. Ik was blij met Jeske van de Staak, Sjoerd Spruijt en Bart van Veldhoven, wat minder met Liss Walravens (niet omdat ze niet goed is, maar ze lijkt niet op haar plek).
Alles bij elkaar heb ik een “oké†voorstelling gezien. Vanuit artistiek oogpunt had hier meer in gezeten, maar vanuit commerciel oogpunt snap ik de gemaakte gekeuzes.
(En ik wil nu definitely een Kallax-kast.)