Alle vluchten terug naar Nederland zijn geannuleerd, dus ik heb tijd over om wat gedachtes over Prince of Egypt op te schrijven. Spoiler alert.
Twee weken geleden had ik bedacht dat ik een weekendje in London nodig had, en dat bleek precies samen te vallen met de eerste try-out week van Prince of Egypt. Blijkbaar hadden ze net bedacht dat ze rij A niet nodig hebben voor het decor/orkestbak, dus bijna alle stoelen waren nog beschikbaar. Dus ik zat rij A in het midden, met mijn neus er boven op. en ik moet zeggen, is bij sommige scenes wel een voordeel. Er zit nog steeds een behoorlijke afstand tussen de eerste rij, dan de orkestbak en dan het speelvlak. Het speelvlak is schuin, dus het omhoog kijken valt mee.
Ik heb een fantastische derde tryout gezien, voor een voorstelling die al stond als een huis. Het probleem zat hem voornamelijk in het script. Spoiler alert.
Prince of Egypt is niet de eerste 90-minuten durende animatie film die omgewerkt wordt tot een 2,5 uur durende musical, en zoals altijd moet je maar afwachten welk gedeelte van de film ze uitdiepen of wat ze er bij verzinnen.
We krijgen meer tijd voor de twee broers, Mozes en Ramses, met een paar mooie songs. Mozes heeft een mooi nieuw nummer in Footprints in the Sand. In de naweeën van Megxit in London werd het begin wel een ironisch nummer als de tweede zoon zingt hoe makkelijk het is om de tweede zoon te zijn zonder verantwoordelijkheden ;-)
Iets anders wat ze er hebben bij gehaald is de vrouw van Ramses, Nefertari, en hoe belangrijk het is om een alliantie te hebben met de andere koninklijke families volgens Seti (de vader van Ramses en Mozes). Maar ik denk niet dat het nodig was om alles volledig uit te spelen. Nefertari krijgt een volledige scene met haar aankomst in Egypte en ontmoeting met Ramses en zijn moeder. Nefertari is een bitch, en voegt eigenlijk niets toe.
Het wordt ook in de volgende scene raar als ze we de terugkomst van Seti vieren, plus de alliantie. Seti die zelf een gelukkig huwelijk lijkt te hebben, vindt het een goed idee om bij deze viering Ramses Tzipporah cadeau te doen. Lijkt me niet een heel goed idee als de aanstaande bruid van je zoon er naast staat (van wie Seti al bang is dat ze het huwelijk afblaast). Danseressen en concubines zijn ongetwijfeld hele normale cadeaus geweest in het oude Egypte, maar de timing en de persoon die het geeft is een beetje vreemd. Ik had het beter gevonden als Hotep (de hogepriester) Tzipporah gegeven had.
We verliezen tijd met deze onnuttige scene, terwijl er andere scenes extra tijd nodig hebben. Ik zou meer willen zien van Myriam en Aaron, maar nog belangrijker, de scene/song van The Burning Bush is in 2 minuten over. Dit is zo’n beetje het belangrijkste moment in het hele verhaal en we rennen er door heen alsof het niets is. Ik zou veel meer tijd willen hebben voor de opdracht van God en de reactie van Mozes hierop. Daarbij beelden de dansers het vuur uit en zijn de stem van God, wat nogal afleidde.
In de film is deze scene een van mijn favoriete momenten, doordat het zo’n rust punt is in de film. Ook het gebruik van dezelfde acteur voor de stem van God en van Mozes was een briljante zet. Hier kun je zoveel in lezen. Maar dat is het dus allemaal niet geworden in de musical.
Laatste punt waar het voor mij echt misgaat in de voorstelling is The Death of the First Borns. Ze hebben er voor gekozen om de zoon van Ramses en Nefertari alleen uit te beelden als baby. Terwijl er de hele voorstelling een jongetje in het ensemble zit (ong. 6-8 jaar oud, gok ik). Als je dit jongetje had zien rondrennen en lachen bij de terugkomst van Mozes in Egypte, bij de ontmoeting met Ramses, dan had je veel meer voor Ramses, Nefertari en het jongetje zelf kunnen voelen op het moment dat de plaag voorbij komt. Het conflict had veel groter kunnen zijn voor Mozes als dit jongetje was voorgesteld als zijn neefje. Emotioneel had dit veel beter uitgewerkt kunnen worden.
Het stomme is, de jonge acteur zit in de scene van The Death of the First Borns. Het begint met verschillende moeders die hun kinderen (allemaal baby’s) verliezen, mooi weergegeven, emotioneel goed gedaan. En dan loopt het jongetje op, zonder dat duidelijk is wiens zoon hij is. Hij sterft, wordt afgedragen door twee soldaten en dan komen en Nefertari en Ramses met hun zoon.
Hier heeft Nefertari een solo “Heartless”, over dat mensen haar heartless vinden, maar dat ze in dit geval wou dat ze geen hart had. Als we ook maar iets om haar zouden geven, zou dit een heel mooi nummer kunnen zijn. Maar doordat we dat niet doen, is het nummer alleen maar draaglijk omdat ze begint over Ramses, dat ze sterk moet zijn voor hem om hem door zijn rouw heen te helpen. Dit is beter omdat Ramses de tweede hoofdrol heeft en we willen meer van hem weten. Maar dit is echt geen goede boodschap in de 21e eeuw dat vrouwen zichzelf wegcijferen voor hun man. Maar goed, met alleen mannen in het creatief team ;-) vergeven en vergeten.
Tot zover het script.
Aangezien het pas de derde try-out was de volledige eerste cast. Wie er voor mij echt bovenuit stak was Liam Tamne als Ramses. Zowel de rol van Mozes als Ramses kent zijn problemen om de acteurs goed te laten stralen door wat issues met het script. Maar Liam is iets charismatischer.
De songlist:
Act 1
*Deliver Us (Yocheved, young Miriam, ensemble)
Faster (Moses, Ramses, Hotep, ensemble)
One Weak Link (Seti)
Footprints in the Sand (Moses)
One Weak Link – Reprise (Ramses, Moses)
Seti’s Return (Ensemble)
Dance to the Day (Tzipporah)
*All I ever Wanted (Miriam, Moses, Yocheved, Seti, Tuya)
The Laws of the Gods (Hotep, Ensemble)
Moses in the Desert (Moses, Ensemble)
*Through Heaven’s Eyes (Jethro, Ensemble)
Faster – Reprise (Ramses, Moses)
Never in a Million Years (Tzipporah, Moses)
Act One Finale (All)
Act 2
Through Heaven’s Eyes – Reprise (Tzipporah)
The Naming Ceremony – (Tzipporah, Hotep, Ensemble)
Always on your Side (Ramses, Moses)
Simcha (Moses, Tzipporah, Miriam, Ensemble)
Deliver Us – Reprise (Aaron, Ensemble)
*The Plagues (All)
For the Rest of My Life (Moses)
Heartless (Nefertari)
*When You Believe (Miriam, Tzipporah, Moses, Ensemble)
Act Two Finale (All)
*Bestaande nummers
Van de nieuwe nummers zijn Footprints in the Sand en Always on your Side het sterkste. Muzikaal was het sowieso een goede avond. Zowel in de orkestbak als op het toneel.
De opening was briljant uitgevoerd. Bijna een showstop na het eerste nummer, verder bijna na Through Heaven’s Eyes. Na There Can Be Miracles niet. Zoals ik al zei, het is niet dat nummer slecht is uitgevoerd, maar het haalde het niet bij de emotie en het gevoel van Deliver Us en Through Heaven’s Eyes. Het lag misschien ook aan dat mensen verwachten dat There Can Be Miracles de finale is, maar we gaan direct door naar het splijten van de Rode Zee. Misschien dat de scene zelf wat verwarring veroorzaakte.
Vormgeving, ik vond het schitterend, weinig decor, wat projecties en verder wat blokken om een troon of een vaartuig of een tempel te maken. De dansers zijn verder ook het water, vuur, zand, standbeelden, een stel paarden en een waterput. Niet alles is even succesvol, maar over het algemeen goed genoeg. Het decor heeft leuke trucjes, ik zag niet alles aankomen, o.a. bij het splijten van de Rode Zee en de Plagen.
Over het algemeen een hele goede show gezien, maar de problemen met het script weerhielden me ervan om een ticket te boeken voor de matinee de volgende dag. Ik zou de show graag nogmaals zien, maar niet nu direct. Al zal het cast album ongetwijfeld vaak opgezet worden. Zodra deze er is.
Maar eigenlijk was het hoogtepunt van de show het ontmoeten van Stephen Schwartz en twee seconden met hem praten ;-)