Zondag 20 juli 2008 12:55
Telefoon: “Ik krijg net bevestigd, Wim van den Driessche gaat vanmiddag voor de 2e keer en voor de laatste keer op als Jean Valjean.â€
Twijfel, ik heb het stuk niet lang geleden nog gezien, red ik het wel om om 14:00 uur in het Luxor te zijn? Maar ja, zo’n kans krijg je natuurlijk nooit meer! En Tim, wat ben ik je dankbaar dat je me vanmiddag gebeld hebt en ik die kans gekregen heb 😊
Ik ben niet zo van het schrijven van verslagen, anderen kunnen dat beter dan ik, maar dit is echt een uitzonderingsgeval. God mag weten waarom er besloten is om Wim van den Driessche 2 x op te laten gaan, als de understudy wel in het ensemble meedraait en de avondvoorstelling wel zal spelen, but who cares! Ik heb vanmiddag de meest geweldige voorstelling van Les Miserables gezien.
Les Miserables is nooit mijn favoriete stuk geweest, en dat zal het ook nooit worden, het is voor mijn gevoel te lang, er kan best hier en daar wat uit, maar het blijft een klassieker en het perfecte voorbeeld van goed gebruik van een draaischijf, zonder al te veel zinloos gedraai. Zo en tot dusver het stuk zelf.
Wim van den Driessche als Valjean. Net als met René van Kooten verwacht je hem niet in een rol als deze, hij wordt voornamelijk als slechterik gecast. Maar net zoals René je totaal verrast doet Wim dit nog tien keer meer. Voor mij ontstijgt ie René met gemak. Hij was weliswaar niet ingespeeld, maar hij acteert zoveel beter. In René’s spel zit voor mij altijd een soort gejaagdheid, een soort haast onrustige energie. En natuurlijk dat past ook wel bij Valjean’s verleden, maar bij Wim was Valjean volwassener, rustiger, vooral bij “Wie ben Ik†doorliep hij in alle rust alle emoties van het nummer. Bij de scènes met kleine Cosette straalde hij zoveel liefde voor dat kind uit, wat ik totaal niet verwacht had. “Breng hem Thuis†was heel zacht en ingetogen, maar wel zuiver. Ik vind dit nummer voor René altijd een dieptepunt doordat ik zijn falset niet bij zijn stem vind passen, maar bij Wim klopt het. Het ouder worden en de sterfscène verliep rustig, hier en daar wel met een miniem tekstfoutje, maar vooral geloofwaardig.
René is echt fantastisch als Valjean, maar Wim gaat daar nog een stap (of 2) over heen.
Guido Gottenbos groeit steeds meer in zijn rol als Javert. Hij heeft zijn leeftijd en dus levenservaring niet mee voor Javert, maar per keer wordt hij beter en wat kan hij zingen!
Remko Harms had vandaag zijn eerste voorstelling als Marius, een hoog schattigheidsgehalte, heel lief naar Eponine vlak voor “Mijn Hart zingt ’t uit†en in “Regen maakt de Velden Groenâ€. Ik denk dat ik Pieter van Nieuwenhuyze als voorkeur heb voor Marius, maar dat ligt deels aan zijn uiterlijk (ik vind donker haar beter passen bij Marius dan blond 😉 en dat hij ingespeeld was toen ik hem zag.
Freek Bartels als Enjolras. De laatste keer dat ik de show zag, was de eerste voorstelling van Rutger Bulsing, en die is minder charismatisch dan Freek. Maar Rutger is meer de gedreven student, die werkelijk gelooft dat de zaak waarvoor hij vecht de goede is. Freek mist voor mijn gevoel vaak een richting of een doel om voor te strijden.
Verder opvallende dingen? Nurlaila was heerlijk ingetogen als Fantine, Carlo had vandaag een verhouding van 65% Thenardier en 35% Carlo, wat natuurlijk nog steeds hoog boven verwachting ligt. Enzo fantastisch als Gavroche en Gaby een geweldig goede kleine Eponine, wat toch eigenlijk een rol is die je niet opvalt, maar dit is voor het eerst dat ik in de pauze ben gaan kijken wie dit meisje precies was.
Wat opmerkelijk was, de afgelopen voorstellingen die ik zag, waren nogal onrustig in het ensemble, en ik ging er vanuit dat het kwam doordat er nogal wat understudies voor het eerst opgingen, maar vandaag was dat ook het geval, en verliep de voorstelling vloeiend, zonder routinematig aan te voelen.
Oh ja, en Björn Dobbelaere als dirigent. Men kan echt niets meer van voorstelling van Les Miserables verlangen.
