Vanavond speelde de Zeelandse vereniging Musical Vrienden voor het eerst hun amateurvoorstelling van Joseph. Ze spelen de musical nog tot zaterdag in een uitverkochte zaal de Mythe. Toen ik begin september een kaartje kocht had ik nog geen idee dat er tegen oktober een BN in mee zou doen: De “Op zoek naar Joseph”-afvaller van deze week, Amir, speelde alsnog zijn hoofdrol in deze voorstelling. Hoewel het bij een amateurproductie altijd moeilijk is om een kritisch verslagje te schrijven, wil ik er wel een woordje over kwijt. Ik bezoek bewust en regelmatig ook niet-professionele voorstellingen. Voornamelijk de overgave en inleving van de spelers maakt het dikwijls al de moeite waard… Dat was in Goes vanavond niet anders.
Ik ken het verhaal en verwachtte gewoon een leuk avondje theater. Bij het binnentreden van de foyer staan 2 lijfknechten van de farao programmaboekjes uit te delen (die waren gratis notabene) en ze zetten al direct een grappige noot. Vol verwachting doorblader ik het mooie boekje van voor naar achter en terug (ik was ook aan de vroege kant). Hieraan merk je al dat er met passie aan de voorstelling is gewerkt. Vooral de karikaturen van de verschillende personage’s uit de musical onderstrepen weerom het komische aspect.
Na de ouverture volgt een videomontage van de spelers die kort vertellen over hun dromen en dan kan de voorstellingen eindelijk van start. De rol van verteller wordt deze keer verdeeld over 3 spelers: een moeder die haar 2 dochters het verhaal van de ‘dreamboy ‘vertelt. Ok, ik slik even bij de toonvastheid 😉 maar zodra Amir zijn Any Dream Will Do inzet gaat de voorstelling een andere kant uit. Ik herinner mezelf er nog eens aan dat het geen geoefende spelers zijn, de zang en spel zijn dus navanant. Visueel is de hele voorstelling wel prachting afgewerkt; decor sober maar functioneel, kostuums zijn mooi en de choreografie is best OK. De verstaanbaarheid is wel een probleem, zoals bij vele amateuropvoeringen. Dat was gelijk het grootste minpunt. Ook was het effe wennen aan de Nederlandse vertaling.
Het was leuk om de broers als team te zien spelen, ze zaten goed in hun rol. Maar het meeste heb ik toch genoten van de farao, die met gemak gegiechel in de zaal ontlokte. Ook Amir bleef na een ‘bijna uitschuiver’ (letterlijk dan) lekker doorzingen alsof er niets was gebeurd. Dat sierde hem wel! Ik had zo mijn twijfels bij het beeld van Amir en Joseph, maar die twijfels heb ik toch over de haag moeten gooien. Amir wà s een Joseph voor mij. Zeker in deze productie stond hij mooi zijn mannetje. En ja, hij is nog jong en dat merk je aan zijn houding, etc… maar hij doet het toch maar!
Als productie situeert deze versie van Joseph zich in de betere middenmoot. Niet echt een uitblinker, maar toch de moeite waard. Spijtig dat Amir juist deze week de duimen moest leggen, hoewel misschien was het ook wel beter zo. Niet te vroeg naar huis om teleurgesteld te raken, maar een Stage musical dragen is nog niet voor hem weggelegd. Met voorstellingen als deze timmert hij in ieder geval verder aan een carriere… en zijn droom was dan ook ‘muziek’.
