Een tijdje terug zat ik in het theater op de eerste rij. Ik zie een middelmatige uitvoering van een middelmatig stuk. Er is geen reden voor een staande ovatie, dus ik ging ook niet staan. Tot zover niets aan de hand.
Ik sta in de foyer wat na te praten, komt de hoofdrolspeler naar me toe om tekst en uitleg vragen. Hij draaide al een tijdje mee en bij andere toneeldingen die hij had gedaan, gingen mensen zo ongeveer bij de 3e keer applaus halen staan en bij de musical waar hij nu in stond ging iedereen direct staan. Behalve ik nu dus, schijnbaar. Hij leek oprecht verbaasd toen ik hem vertelde dat mijn ervaring is dat in Nederland bij musicals het publiek altijd gelijk opstaat (ongeacht de musical en/of prestatie).

En nu ben ik nieuwsgierig naar het applausgedrag van de rest van het forum: Ga je altijd staan bij het applaus? En zo ja wanneer en waarom? Gebeurt het omdat de rest van het publiek gaat staan? Was de voorstelling echt goed dat je jezelf niet kan inhouden en je moet gaan staan? Ga je pas staan als de persoon die echt de voorstelling bijzonder maakte op komt? Bij het eerste ensemblelid dat de coulissen uitkomt lopen, want je wilt hen en iedereen die meewerkte bedanken voor de avond? Of ga je staan, zodat je alvast je jas aan kan trekken (die je niet bij de garderobe hebt gehangen om tijd en geld uit te sparen), of zodat je gelijk weg kan rennen richting garderobe en/of parkeergarage?

Kortom: Wat doen jullie als de show is afgelopen?

In Nederland wordt inderdaad zo’n beetje altijd een staande ovatie gegeven. Meestal moet je daar wel in mee om nog wat te kunnen zien. Maar als het echt een zwakke voorstelling is blijf ik echt zitten. Dan mis ik het laatste stukje maar. Wat dat betreft is het in een aantal buitenlanden prettiger. Alleen staan als je het echt goed vond… Bij een goede productie vanaf het begin, bij een goede prestatie bij de betreffende persoon. Ik staak ook mijn applaus als ik iemand echt zwak vond.

In het buitenland is het echt een extra compliment als je gaat staan. Hier in Nederland is het bijna een statement als je blijft zitten bij het applaus. Ik heb ooit achter me gehoord: “Nou, dan had ze net zo goed in de pauze weg kunnen gaan…”

Klaske, je weet dat ik gewoon blijf zitten als ik iets prut vond 😉

Ik ga meestal wel staan aan het eind!!!
Ik moet zeggen dat ik eerlijk gezegd nog nooit een voorstelling heb gezien die ik niet goed vond maar tuurlijk…..de ene is beter dan de andere!!!
Ik heb altijd wel respect voor zo`n cast en dat is dan ook de reden dat ze wat mij betreft een staande ovatie verdienen!!
Er zit natuurlijk wel verschil in…...bij de meest geweldige voorstelling spring ik overeind en klap mijn handen bijna kapot 😉

ik probeer meestal wel te blijven zitten als ik het niks vind, maar als iedereen om mij heen gaat staan krijg ik het bijna benauwd dus sta meestal ook dan wel (maar niet enthausiast te gillen en te klappen…)
In Londen is het een stuk makkelijker, bij een zeer slechte Chicago voorstelling bleef heel de zaal zitten (en te recht…) Ik was vd zomer naar Marguerite en daar ging niemand staan, compleet onterecht dus toen Ruthie Henshall haar aplaus kwam halen ben ik gewoon gaan staan (en de rest vd zaal volgde braaf)

Ik ga meestal ook staan, dat is vaak omdat ik vind dat ze dat verdienen, maar soms ook omdat ik anders niets meer zie, aangezien iedereen om me heen dan staat. Ik probeer het wel een beetje te bepalen. Dus idd pas gaan staan als de hoofdrolspelers, of iemand die het naar mijn idee ontzettend goed deed, opkomt. Ik ben ook wel eens gewoon gestopt met klappen terwijl ik al stond, omdat iemand opkwam die ik écht slecht vond die avond, en die dus geen applaus verdiende naar mijn mening.

Ik heb hetzelfde als Debbie73.

debbie73 - 28 January 2009 09:01 AM

Ik ga meestal wel staan aan het eind!!!
Ik moet zeggen dat ik eerlijk gezegd nog nooit een voorstelling heb gezien die ik niet goed vond maar tuurlijk…..de ene is beter dan de andere!!!
Ik heb altijd wel respect voor zo`n cast en dat is dan ook de reden dat ze wat mij betreft een staande ovatie verdienen!!
Er zit natuurlijk wel verschil in…...bij de meest geweldige voorstelling spring ik overeind en klap mijn handen bijna kapot 😉

Zo denk ik er ook over, ik sta meestal als 1 van de eerste, ze doen zo hun best, dat mag gewaardeerd worden

Als eerste wil ik zeggen dat ik het wel een goede vraag vind. Als ik er dieper over ga nadenken, vind ik dat een staande ovatie inderdaad is omdat je de voorstelling of een bepaald persoon heel goed vind.
Maar daarna moet ik wel meteen toegeven dat ik vrijwel altijd ga staan na een voorstelling.
Soms doe ik het, omdat iedereen het doet en ik anders niets meer kan zien. Dus dan doe ik het ook bij een voorstelling die ik niet echt geweldig vond.
Maar zoals hiervoor ook al is genoemd, kan ik wel op 2 verschillende manieren gaan staan. De eerste is dus, omdat iedereen het doet, en bij de tweede is, omdat ik de voorstelling gewoon erg goed vind en dat wil ik laten zien. Bij die tweede manier ga ik dan ook vrijwel meteen staan en niet pas bij de hoofdrolspelers + dat ik dan harder klap en ook blijf klappen.

Ik zelf vind gaan-staan-omdat-ze-hun-best-deden een zwaktebod. Ik krijg op m’n werk ook alleen een compliment als ik iets écht goed heb gedaan…

Ik weet nog dat ik vorig jaar bij Billy Elliot zat in London en bij mezelf dacht: ‘Als ik nu niet ga staan, mag ik in Nederland nooit meer staan’. Ook bij Daens in Antwerpen had ik het gevoel dat ik wel moest gaan staan… Ook bij Dracula had ik dat. Soms zijn er van doe voorstellingen die zo’n indruk maken dat je moet, maar omdat altijd in Nederland die hele zolle ik volle overtuiging omhoog zwiept heeft jouw oprechte staande ovatie voor dat publiek totaal geen impact.

Herrinnert iemand zich nog de column van Michael Diederich over de staande ovatie? Hij haalde een voorstelling aan van Saturday Night Fever die gewoon zwaar onder de maat was en toch veerde het publiek omhoog alsof ze de meest briljante uitvoering van Tsjechovs Meeuw hadden gezien. Terwijl Michael zelf zoiets had van blijf toch zitten, we verdienen het niet nu.

Column Michael Diederich

Ik was die column alweer helemaal vergeten.

Er zijn voorstellingen waarbij je inderdaad moet gaan staan, maar ik ben ook zelf wel eens gaan staan omdat ik inderdaad niets meer zag. En ik herinner me nog een hele slechte voorstelling van The Wiz, waar we zodra het applaus begon heel hard het theater zijn uitgerend 😉

Meestal ga ik toch ook uit respect staan, maar vorig jaar ben ik inderdaad wel 1 keer blijven zitten bij een voorstelling, maar toen ging ook niemand staan.  😉

Als er toen toch iemand zou zijn gaan staan, zou ik toch ook wel gaan staan (slap - ik weet het..).

Ik ga alleen staan als ik het heel vond. Het bij musical wel echt heel anders dan bij toneel in Nederland. Daar gaan ook alleen mensen staan die het stuk bijzonder vonden en soms blijft iedereen zitten. Dat is in London ook zo. Ik herinner mij nog Whistle Down the Wind. Wij waren de enigen die gingen staan en toen gingen de acteurs extra buigen richting onze kant, op die manier laat je als toeschouwer zien dat je hebt genoten en de spelers laten weer zien dat ze het waarderen dat je dat op die manier uit.

Ik merk ook dat na een voorstelling iedereen gaat staan, heb nog maar een of twee keer meegemaakt dat dat niet zo was.  Wat ik hier in Nederland wel een graadmeter vind is de lengte van het applaus.  Het duurt langer wanneer een voorstelling echt goed was.  😄

Kiepkantel - 28 January 2009 02:41 PM

Ik merk ook dat na een voorstelling iedereen gaat staan, heb nog maar een of twee keer meegemaakt dat dat niet zo was.  Wat ik hier in Nederland wel een graadmeter vind is de lengte van het applaus.  Het duurt langer wanneer een voorstelling echt goed was.  😄

Dat is geen slechte vervangende graadmeter, daar ga ik in het vervolg opletten. 😊
Al heb je wel dat er voorstellingen zijn waarbij de techniek (te) snel het zaallicht aandoet, waardoor het publiek eerder stopt met applaus. Of een cast dat nog een keer oprent, terwijl het publiek al eigenlijk gestopt is 😉