Net terug van Washington, boeiende stad. Wel een aanrader voor een bezoek voor een paar dagen.  Ik was er voor Terrence McNally’s Nights at the Opera (voor de musicalliefhebbers bekend van The Full Monty, Ragtime, Kiss of a Spiderwoman en Ganesha is gebaseerd op zijn toneelstuk A Perfect Ganesh). Drie toneelstukken met als onderwerp opera, uitgevoerd in het John F. Kennedy Center for Performing Arts. The Lisbon Traviata over fans, Master Class over de uitvoerenden en Golden Age over de maker. Buiten de stad speelde ook nog Sweeney Todd en The Light in the Piazza, maar niet aan toe gekomen.

Little Shop of Horrors:

In het Ford’s Theater werd tijdens mijn verblijf Little Shop of Horrors gespeeld. Een van mijn favoriete musicals. Verfrissende aanpak, meer de nadruk gelegd op de sci-fi films uit de jaren ’60. Wat terug te zien was in de openingskostuums van Chiffon, Crystal en Ronette. Ook bij Seymour’s tekst: “There was this total eclipse of the sun”, dat het niet de zon is die voor een verduistering zorgde, maar het ruimteschip van Audrey II. (misschien bestond dit idee al, maar ik had het nooit gehoord).

Een heerlijke voorstelling gezien, Audrey II was prachtig en goed gepuppeteerd. In het echte leven zijn de acteurs die Audrey (Jenna Coker-Jones) en Seymour (Christopher Kale Jones) speelden getrouwd, wat de chemie absoluut ten goede kwam. Seymour was goed neergezet, zonder hem overdreven nerdy neer te zetten. Audrey vind ik altijd lastig, ik weet niet hoe regisseurs op het idee komen, maar in alle 3 de producties van Little Shop die ik gezien heb, wordt Audrey altijd neergezet alsof ze niet helemaal goed is. Bij Joke de Kruijf had ik af en toe het idee van een hersenbeschadiging (ja, ik weet het, dat zou bij Audrey heel goed kunnen), Kerry Butler op Broadway acteerde alsof ze zwaar aan de drugs was en bij deze Audrey…  Laat ik zeggen dat er bij haar ook een schot los zat, dat bij niemand los zit. Enige die een beetje tegenviel was Evan Casey als Orin en anderen. Wat te schriel om intimiderend te zijn en te weinig gevoel voor timing voor de andere rollen.

Decor, kostuums, pruiken en alles keurig verzorgd. Dus voor de musicalliefhebbers wel een theater om in te gaten te houden.

Productie foto’s

Website van het theater met videos

Master Class:

Op zich een interessante voorstelling, heerlijk simpel qua uitvoering, gewoon een piano en spreekgestoelte, meer is er ook niet nodig. Tyne Daly is briljant als Maria Callas (bekend van o.a. Gypsy en Bye Bye Birdie). Ook de twee sopranen , de eerste sopraan gespeeld door Alexandra Silber (Woman in White) en de tweede door Laquita Mitchell (La Bohème) mogen genoemd worden, net als Jeremy Cohen als pianist Manny en Clinton Brandhagen als de Stagehand. De enige die weg viel in het geheel was Ta’u Pupu’a, als de tenor. Maar dat ligt eigenlijk niet echt aan hem, maar meer aan de minst interessante scène. De scènes tussen Callas en de sopranen zijn boeiender. Waarschijnlijk omdat Callas beter weet wat de sopranen doormaken dan de tenor.

Van tijd tot tijd dwaalt Callas af in haar eigen herinneringen toen ze nog zelf op het toneel stond en hoe ze daar terecht kwam. Zonder een noot te zingen is Tyne Daly meer dan overtuigend als de diva. Puur met het vertellen van het verhaal/herinnering kan ze de aandacht makkelijk vasthouden.

Ik heb mijn twijfels of Master Class gaat werken in Nederland. Een toneelstuk van een onbekende producent, een stuk dat eigenlijk alleen interessant is voor opera liefhebbers, maar met in de hoofdrol een musicalactrice. Als je niet weet wie Maria Callas was, dan is het stuk niet boeiend. Ik zou iedereen ook aanraden, die het niet weet, eerst te googlen voor dat je het stuk gaat zien, anders mis je veel van wat er tussen de scènes met de studenten gebeurd.

Plus ik heb mijn twijfels over Pia Douwes. Ik denk dat ze Callas wel kan spelen, het bitchy-gedeelte althans. Of ze ook het gevoel voor humor en de one-liners kan overbrengen…

Interview over Master Class en beelden van de show

Golden Age:

Het stuk is nieuw, en heeft alleen hiervoor een maand speeltijd gehad in Philadelphia. Het stuk is niet briljant, maar wel boeiend. Het staat vol van ideeën over kunst, theater en opera. Het speelt zich backstage af bij de première van de opera I Puritani van Vincenzo Bellini. Backstage zien we de 4 hoofdrolspelers, de 4 bekendste Italiaanse operazangers van die tijd, de componist Vincenzo Bellini, zijn vriend, Francesco Florimo en de diva Maria Malibran (die niet gecast was voor deze opera première).

De rol van Bellini wordt fantastisch vertolkt door Jeffrey Carlson. Je herkent in hem alle neurotische trekjes van een artiest. Ongelooflijk onzeker en zeker van zijn eigen kunnen. De ongelooflijk blonde vragen van de eerste sopraan over haar personage terwijl de voorstelling al bezig is zijn hilarisch, echt perfect getimed. Het is een soort reality theater. Het is het wel en wee achter de schermen. Veel ego’s en zenuwen. Het boeiende is dat er eigenlijk niets gebeurd, en wat er op het toneel (tijdens de opera onstage) is totaal niet relevant.

Hoewel het interessant materiaal is, het toneelstuk is nog niet af. De eerste akte is prima, maar de tweede akte is wat onrustig. Er gebeurd wel meer, zoals dat de eerste sopraan weigert op te gaan als haar rivaal Malibran zich backstage ophoudt. Het springt te veel van de hak op de tak. De eerste akte gaat heel erg over wat de componist doormaakt tijdens het maken van een voorstelling en tijdens een première. De tweede akte is wat vager in waar het nu precies om gaat. In de eerste akte is Bellini al bezig met het schrijven van een nieuwe opera (King Lear), in de tweede akte wil Bellini I Puritani herschrijven voor Malibran, twee huwelijksaanzoeken (1 oprecht, 1 totaal uit de lucht gegrepen), Rossini komt nog langs als een soort deux ex machina om wat verstand in Bellini’s hoofd te krijgen.

Ondanks de gebreken van de tweede akte is het wel op weg om een goede voorstelling te worden, maar er is nog wel heel wat werk voor nodig.

Scene uit Golden Age 1
Scene uit Golden Age 2
Scene uit Golden Age 3

The Lisbon Traviata:

Mendy en Steven zijn beiden fanatieke opera liefhebbers, beiden hebben een huiskamer waarbij de muren volledig bedekt zijn met kasten vol elpee’s met opera opnames. Beiden fan van Maria Callas. De eerste akte speelt zich af in het appartement van Mendy. Een fanatieke fan. Het blijkt dat Steven een elpee bezit met een illegale opname van La Traviata met Maria Callas in de hoofdrol. Mendy kent deze opname niet (tot zijn grote ontsteltenis), maar krijgt Steven niet zo ver dat hij de elpee thuis op gaat halen. Steven woont namelijk samen met zijn vriend Michael. Alleen Michael heeft een nieuwe scharrel, Paul en zit samen met Paul in hun huis. En dat is waar Steven niet mee geconfronteerd wil worden.

De tweede akte speelt zich af in het huis van Steven en Michael, waar ook de nieuwe vriend nog steeds is. Wat natuurlijk uitmondt in een drama, een opera waardig.

Ik weet niet wat ik met het stuk moet. Het kan aan mij liggen, maar het verhaal was niet echt boeiend. Net als bij Masterclass, zijn het meer de prestaties van de acteurs die het een mooie avond maakten. John Glover (in musicals bekend van The Drowsy Chaperone) is hilarisch als Mendy, Malcolm Gets als Steven is rustig, gefrustreerd en heel menselijk. Het stuk draait om de relaties onderling, maar waar ik wel over heb zitten nadenken is of de relatie tussen Steven en Michael ook een man/vrouw relatie geweest had kunnen zijn. Ik denk het eigenlijk niet. Zowel de rol van Steven als Michael kan ik me niet voorstellen als vrouw. Natuurlijk de emoties van beide personages zijn voor beide sekses herkenbaar en begrijpelijk, maar ik denk niet dat het zou werken.

Interview over The Lisbon Traviata

————

Al met al een goed bestede week in Washington DC. Qua theater absoluut een stad die interessant genoeg is voor theaterliefhebbers 😊