Vandaag in M-Lab naar de tweede try-out van “De Nieuwe IJstijd” geweest. Al een tijd geleden was bekend dat Roberto de Groot en Suzan Seegers de hoofdrollen van Olivier B. Bommel resp. Tom Poes zouden gaan spelen. Later werd Yoran de Bont aan de cast toegevoegd. In het afgelopen jaar heb ik de drie spelers al vaak mogen zien: Suzan inmiddels vier keer, Yoran ook, waarbij twee keer in schoolproducties en Roberto drie keer, twee maanden geleden nog als Ramon in Zorro.
Dit verslag bevat spoilers!
Ik had geen idee wat ik van de voorstelling moest verwachten, maar met zo’n cast kon ik er geen buil aan vallen dacht ik. Maar wat ik gezien heb overtrof alle verwachtingen. Eenmaal binnen in de theaterzaal valt de achterwand op, een in drie delen gesplist projectiescherm, over de gehele breedte en hoogte van de zaal. Producent Maarten Voogel leidt de voorstelling in en verklaart dat op die wand projecties gebaseerd op de originele strips te zien zullen zijn. Het is tenslotte een musical gebaseerd op een stripverhaal en in 2012, als de voorstelling in premiere gaat, is het 100 jaar geleden dat Marten Toonder werd geboren.
Vanaf het begin weet het verhaal mij te pakken, of liever in te pakken. De hele voorstelling zit ik met een glimlach op mijn gezicht, vaak onderbroken door een lach en soms ook door een traan. Suzan en Roberto zijn zeer geloofwaardig en ontzettend leuk als Tom Poes en Bommel. Beide beschikken ook over prima zangstemmen en krijgen in de voorstelling ruimschoots de kans om hun momentjes te pakken, met als hoogtepunt hun duet op een ijsschots in de oceaan. Yoran de Bont speelt alle overige grotere rollen, waarbij de grootste die van de slechterik professor Sickbock is. Hierdoor kan hij wat weinig karakterontwikkeling laten zien, maar speelt/zingt de rollen met verve. Opnieuw onderstreept hij een aanstormend talent te zijn. De stemmen van de kleinere rollen en die van enkele animatiekarakters zijn op de band opgenomen, net zoals de muzikale begeleiding. Er is dus geen live-orkest.
Maar drie spelers dus zien we op het toneel. De “vierde hoofdrolspeler” wordt eigenlijk gevormd door de animaties die op het scherm worden getoond. Heel leuk om te zien is dat er sprake is van interactie tussen de spelers en de karakters die te zien zijn op die wand. Als Suzan links staat en Roberto rechts, kijkt een geprojecteerd karakter eerst naar links en dan naar rechts als eerst Suzan en daarna Roberto hem aanspreekt. Ook vallen geprojecteerde karakters om als Suzan ze neerslaat. Ontzettend leuk gedaan. En verwijzing naar The Pink Panther van Suzan, als dat thema klinkt, zorgt voor een lachsalvo. Decors zijn er nauwelijks. Een stuur symboliseert een auto met winterbanden, er is een kleine ijszeilboot, een walviskop, en buikpropellor en drie paar sneeuwschoenen. Maar alle rekwisieten roepen met het daarbij horende spel het juiste beeld op.
Opus One keert met deze voorstelling terug naar het maken van familie-musicals en ook vandaag zaten er best wel veel kinderen in de zaal. In de periode 1999-2004 heeft deze producent vele eigen musicalbewerkingen gebracht van bijv. De Klokkenluider, Belle en het Beest, Tijl Uilenspiegel en Alice in Wonderland. Voor beginnende musicalacteurs als Roberto de Groot, Marjolein Teepen en Marit Slinger waren deze producties een goede leerschool en de voorstellingen werden door pers en publiek goed ontvangen. Wat dat betreft is De Nieuwe IJstijd een waardig opvolger van deze mooie serie familievoorstellingen. Leuk voor kinderen en volwassenen! Gelukkig ga ik over een maand nog een keer!
En nu is het tijd om te gaan werken aan het bereiden van een eenvoudige, doch voedzame maaltijd, als je begrijpt wat ik bedoel! 😉
Voor wie het verhaal wil lezen, het stripverhaal wordt nauwgezet gevolgd en dat is hier te lezen:
http://nl.wikipedia.org/wiki/De_nieuwe_ijstijd