Dinsdag 10 december 13.30 Puss in Boots (Hackney Empire) ***1/2

Opnieuw staat er een pantomime op het programma, en wederom is het een matinee. De zaal zit dus weer vol met vooral jonge schoolkinderen. Geen stuntcasting bij deze voorstelling, al is Sharon D Clarke wel een grote naam. Als Killer Queen in We Will Rock You en het medium in Ghost heeft ze wel al wat opvallende rollen gespeeld.
We maken kennis met de gelaarsde kat, die het verhaal vertelt. Hoe Thomas de molenaarszoon eigenlijk de molen had moeten erven, maar door zijn nare broer Bruno wordt gedwongen het testament te verscheuren, omdat hij anders de (nog kleine) kat in de put zou gooien. Celestine, de goede tovenares betovert de kat, en zorgt, vermomd, voor het passende schoeisel.
Even gaat het verhaal dan volgens de bekende lijnen. De koning wordt wijsgemaakt dat Thomas een markies is, die is beroofd. De goedgelovige vorst neemt Thomas en dekat mee naar het paleis,en neemt hem daar op.
Maar koningin Tutalulah the Hoo Ha is een slechte vrouw. Ze heeft een heks de opdracht gegeven de echte troonsopvolger, prins Casper, om te toveren in een Oger, om zo zelf koningin te kunnen worden. Haar dochter, prinses Pertunia, is een verwend nest. Als de slechte heks Evelina voor haar beloning komt, heeft de koningin een probleem. De heks wil wat haar het dichtst aan het hart ligt, en dat blijkt niet de hanger met edelsteen, maar haar dochter.
Thomas heeft een tante, Nettie Knowall, die in het paleis werkt, en zij heeft een wel heel domme dochter, Amnesiah, de de prinses assisteert.

https://www.youtube.com/watch?v=tvPFgtMuvgU

Puss in boots is, op een verschrikkelijk stuk rond een schilderij in de tweede akte, een heerlijke pantomime, die de kinderen genoeg gelegenheid geeft hun kelen schor te schreeuwen. Veel interactie, zoals het een pantomime betaamt, en uiteraard weer travestie. De familieleden van Thomas worden beiden door mannen gespeeld. De decors zijn goed verzorgd, en de Oger is werkelijk prachtig, maar moet voor de jongste bezoekers ook behoorlijk angstaanjagend zijn.
Opvallend is de opening van de tweede akte. Een muzikale variant op At the end of the day uit Les Mis, met vlag(gen) en op een gegeven moment ook de pasjes, en vervolgens een stukje Sunday in the park with George, als inleiding op het eerder genoemde dieptepunt van de show. Verder ook veel bekende hits van nu (is de titel Beautiful, en natuurlijk komt ook hier One Direction weer voorbij).
Merkwaardig is wel het eind van de voorstelling. Eerst een stukje interactie met het publiek, waarbij de groepen welkom wordt geheten, en wordt gezongen voor de jarige, om daarna eigenlijk alleen nog het slotapplaus te doen. Eenzelfde constructie was er eerder ook in Wimbledon.

Dinsdag 10 december 19.30 Stephen Ward (Aldwych) ***

Aan de positieve kant is Stephen Ward een heldere vertelling over de man die het grootste slachtoffer werd in de Profumo affaire. Tegelijkertijd weten we aan het eind van de voorstelling eigenlijk nog steeds bitter weinig over de man zelf. Ook is de score allesbehalve sterk en weinig homogeen. Vrijwel alles klinkt alsof het uit een of ander laatje is getrokken. Steeds is er een vlaag van herkenning. Waar dat niet meteen geldt, zoals voor de nachtclubnummers, zijn deze ook niet echt sterk
De opening is mooi. De griezelafdeling van een wassenbeeldenmuseum in Blackpool. Stephen Ward staat er tussen onder andere Hitler en een aantal beruchte moordenaars. Hij komt tot leven, om vervolgens zijn levensverhaal te vertellen en te spelen. Ward is een dokter in de osteopathie. We maken kennis met Christine Keeler,  een nachtclubmeisje dat niet onmiddellijk voor zijn charmes valt. Maar Ward geeft niet op, en niet veel later woont ze bij hem in, al is deze relatie niet seksueel. Ward verkeert in de goede kringen, waarin zich ook veel politici bevinden, waaronder oorlogsminister Profumo. Maar ook de Russische spion Eugene (Yevgeny) Ivanov behoort tot zijn kring van intimi. Een tweede nachtclubmeisje trekt bij Ward in. Deze Mandy Rice-Davies zal als katalysator fungeren voor de Profumo-affaire. Als zij het tegelijkertijd aanlegt met twee mannen en dit uitkomt, leegt een van hen een pistool op de voordeur van Ward. Als de pers vervolgens gaat wroeten in het leven van Ward komt een allesbehalve conservatief leven boven. De pers ruikt bloed.
De drie hoofdrollen worden sterk gespeeld. Alexander Hanson is prima als Stephen Ward; hij haalt alles uit de vertelling,. Charlotte Spencer brengt Christine Keeler mooi tot leven. Mandy Rice-Davies krijgt minder podiumtijd, maar Charlotte Blackledge weet er genoeg uit te halen.
Het podiumbeeld is simpel en effectief. Een aantal gordijnen, in combinatie met statische projecties zorgen voor de basis (het heeft in idee dan weer wel wat weg van The Woman in White, maar dan zonder de hoofdpijnprojecties van die voorstelling), wat decorstukken maken het af. Alleen als er gebruik wordt gemaakt van authentieke foto’s of krantenartikelen komt het wat gemakkelijk over.
Of het bewust is of niet weet ik niet, maar ‘You’ve never had it so good’ is de minst geile sex-scene die ik ooit op het podium zag.

https://www.youtube.com/watch?v=OJoy8ZrmUCo

Fred Boot zei het recent nog : een biografiemusical is lastig, zeker als het onderwerp niet muziekgerelateerd is.  Deze Stephen Ward bewijst het: het is meer een Rembrandt dan een Soldaat van Oranje. Het is jammer voor de prima cast, maar ik vraag me af of deze musical een lang leven is beschoren. Het publiek dat ik erover hoorde praten was ook tamelijk kritisch. Het had beter gewerkt als toneelstuk, bijvoorbeeld. 
Het is allemaal niet onaardig, deze Stephen Ward, maar wanneer komt er nu eindelijk weer een tweede Whistle Down The Wind, een voorstelling die wel klopt op alle fronten.

Deze versie is nog geiler dan de daadwerkelijke staging:
https://www.youtube.com/watch?v=2Nm0K4Kw7AA

Woensdag 11 december 14.30 Strangers on a train (gielgud) ***1/2

https://www.youtube.com/watch?v=22J2snBgBZc

Eén van de twee hoofdrolspelers is er niet, en gelukkig is de afwezige niet Laurence Fox, maar Jack Huston.  Ik ben zeer gecharmeerd van Fox in de serie Lewis, en het is een van de redenen om een kaartje voor deze voorstelling te boeken. Daarnaast ben ik ook een thrillerliefhebber, en Strangers on a train hoort natuurlijk bij de klassieke thrillers. Ik denk dat ik het boek van Patricia Highsmith nooit gelezen heb, maar de bekende Hitchcock-film heb ik natuurlijk ooit wel gezien.
Opvallend is hoe groot de cast eigenlijk is, als het slotapplaus wordt gehaald (of als je het boekje doorbladert), want het oogt eigenlijk altijd als een vrij kleine voorstelling. Met flinke decors, dat dan weer wel.
Strangers on a train begint als een treinreiziger Guy aanspraak krijgt in een trein. Erg veel trek heeft hij er niet in, gezien de korte antwoorden, wat de rol meteen heel dicht bij mezelf brengt. Ik moet er in dat soort situaties ook niet veel van hebben. Desondanks raken ze toch aan de praat, en blijken ze allebei lijden onder het gedrag van een bepaald persoon. Guy heeft last van zijn vrouw, die niet wil scheiden, en Bruno lijdt onder het juk van zijn vader, die hem te weinig financiële vrijheid geeft. Bruno komt met een idee; als ze elkaars plaaggeesten vermoorden, komt niemand daar ooit achter…
Groot is de schok bij Guy als Bruno ook daadwerkelijk Guy’s echtgenote wurgt, en vervolgens bij hem aanklopt om de tegenprestatie. Hij weigert, maar gaat ook niet naar de politie. Bruno begint Guy te stalken, wat steeds extremere vormen aanneemt. Als Guy aan zijn verplichting voldoet, denkt hij dat hij van Bruno af is, maar niets blijkt minder waar. Wat natuurlijk de kracht van het oorspronkelijke plan sterk vermindert…..
Strangers on a train is een sterk verhaal, met prachtige decors en goed spel. Antony Jardine zit als understudy goed in de rol. Ook de dames spelen goed, alleen de moeder van Bruno vond ik minder sterk, mede door een niet zo aangename stem.

Woensdag 11 december 19.30 From here to Eternity (Shaftesbury) **

Ook hier een understudy op één van de hoofdrollen. Ook hier is er weinig van te merken. Maar in tegenstelling tot de matinee is deze voorstelling niet goed.  De verhalen op de Pearl Harbour basis aan de vooravond van het bombardement zijn nu niet bepaald origineel. Hoeveel clichés kun je uit de kast trekken. De ‘goeie’ soldaat die eigenlijk niet wil boksen, omdat hij zijn moeder op haar sterfbed heeft beloofd geen geweld te gebruiken tenzij absoluut nodig. En dit al een keer uit de hand is gelopen. Deze goeie soldaat die valt voor de speciale hoer. De nare officier. De gemene onderofficier. De vrouw van de officier die aanlegt met een onderofficier (die wel heel bot aangeeft wat hij voor haar voelt). De charmante vlotte maar wat ongehoorzame soldaat die wel in is voor een lolletje. De homoclub en het gevolg van een bezoek eraan is nog enigszins origineel, maar erg veel bijzonders heeft From here to Eternity heel lang niet te bieden, tot ineens halverwege acte twee de hel uitbreekt (en dat is nog niet eens het Japanse bombardement) en alles in een stroomversnelling raakt.
Eigenlijk is op het spel na, alles wisselvallig. De soundtrack heeft een groot aantal serieus goede songs, maar ook een paar behoorlijke canards. De choreografieën zijn soms geweldig, dan weer heel erg rommelig, en onoverzichtelijk. Een aantal karakters mist diepgang. Soms is dat niet zo erg, omdat de rol zelf gewoon goed wordt uitgevoerd, zoals soldaat Angelo Maggio, die op een vertederende manier een enorme aantrekkingskracht heeft . Ryan Simpson is voor mij dan ook de held van de show. Milt Warden weet na de lompe benadering van de vrouw van de kapitein mijn sympathie niet te winnen, en een stuk meer achtergrond had dat misschien wel gedaan. Ook soldaat Bloom verdient met deze verhaalsontwikkeling meer achtergrond.
De zaal was schrikbarend leeg, het einde is al aangekondigd, en erg verbazend vind ik dat dus niet. De tweede ster is vooral aan het eind van de voorstelling te danken.  Een vertrek in de pauze heb ik lang overwogen.

https://www.youtube.com/watch?v=UMmeUV2Kn1k

Donderdag 12 december 2013 11.00 Seussical (Arts Theatre) ****

Terugkijkend op het verslag van vorig jaar blijkt het precies een jaar geleden dat ik deze voorstelling zag. Ok, een jaar en een half uur. Toen was de zaal nagenoeg leeg, nu zit deze vol met schoolkinderen. Dat speelt natuurlijk een stuk lekkerder. Maar de voorstelling is ook geëvalueerd. Hij lijkt nu nog strakker, nog vlotter en oogt in alles net nog wat professioneler. De decors en de kostuums zien er prima uit. Een van de krachten van toen is er nu weer bij. Kirsty Marie Ayers is nog steeds ontwapenend als het vogeltje met een staartveer, Gertrude McFuzz, dat stapel is op Horton.
Het voornaamste verhaal in Seussical is dat van Horton de olifant. Hij vindt een pluisje waarop een volk leeft, de Who’s. Natuurlijk wordt hij uitgelachen, en de pluis wordt zelfs gestolen door de verschrikkelijke Wickersham-broers, een drietal nare apen. De sul wordt ook nog eens misbruikt door Mayzie la Bird, een vogel met sterrallures. Zij vraagt Horton op haar ei te passen, zodat ze er even vandoor kan, om vervolgens niet meer terug te keren.
De voorstelling begint echter met een kind, dat wordt bezocht door de Cat in the Hat. Hij vertelt hem het verhaal, maar laat hem vervolgens de rol van burgemeesterszoon van de Who’s spelen, Jojo. Deze knul wordt mooi gespeeld door Jordan Veloso. Hij is een gedeelte van het verhaal toeschouwer aan de zijkant van het podium, maar leeft ook dan helemaal mee, net als de kinderen in de zaal. Enige zwakke punt in de voorstelling is Shekinah McFarlane als the Sour Kangaroo, wiens enige doel lijkt zo hard mogelijk te zingen, maar daarbij soms schreeuwt, en af en toe de noot ook nog eens mist.
Na de teleurstellingen van de vorige avond is het fijn om weer eens een gelikte voorstelling te zien. Ik werd er emotioneel van.

Donderdag 12 december 2013 2013 Billy Elliot (Victoria Palace) *****

Zal er een moment komen dat ik genoeg heb van deze voorstelling? Ik vrees ervoor, maar het is in ieder geval nog niet gekomen. Bijna elke voorstelling die ik zie geniet ik weer van andere dingen, van spelers die (voor mij) nieuw zijn en iets anders spelen, of acteurs die gewoon groeien in hun rol.
De Billy van dienst is Redman Rance. Hem zag ik niet eerder, wat niet zo gek is, want volgens mij zijn alle Billy’s die ik eerder zag inmiddels gestopt. Mijn vorige bezoek was zelfs een afscheidsvoorstelling. Deze Billy is wederom uitstekend. Een voortreffelijk acteur, die nog steeds straalt als hij een ovationeel applaus krijgt. (Of dat goed acteren is van een joch met sterallures, of dat hij echt geniet is natuurlijk de vraag; laten we het toch maar op het laatste houden).  Zijn inner-caveman is in ieder geval prima in orde;  de agressie komt er goed uit. Freddie Butterfield is een iel mannetje met een opvallende bril, waar hij ook nog een moment goed gebruik van maakt. Ook weer zo’n speler die van Michael eigenlijk de jongen maakt waar ik het het meest mee te doen heb; het einde van de musical mist de zekerheid dat het wel goed met hem komt, wat de film wel heeft. Dayna Dixon is een lekker pesterige Debbie.
Andere rollen die deze keer opvielen waren vooral de vader en mrs Wilkinson. Anna-Jane Casey is de meest verlopen danslerares die ik tot nog toe zag. Ze lijkt wel miss Hannigan uit Annie. Maar wat speelt ze de rol geweldig. Ik weet dat ik de vorige keer moete had met Deka Walmsley als vader, dus was blij verrast om David Bardsley als vader aangekondigd te zien staan. Een oude aankondiging waarschijnlijk, want net als dat Ann Emery weer grootmoeder speelde (wat blijft zij goed), was ook Deka Walmsley weer van de partij.  Zijn folksong aan het begin van de tweede akte was echter prachtig; ik had er weer een tissuemoment bij, en het conflict met zijn andere zoon, Tony, is een ander hoogtepunt. Met Kevin Wathen als Tony heb ik overigens nog steeds weinig. Hij blijft net een te grote klootzak, speelt de rol te veel egoistisch, en te weinig slachtoffer van de situatie in mijn ogen.

https://www.youtube.com/watch?v=cLrP7KaP8TE

Donderdag 13 december 19.00 Emil and the detectives (National Theatre — Olivier Theatre) ***1/2

Ooit, voordat er en paar verplichte boekenlijsten door mijn strot warden geduwd, hield ik van lezen. Naast hap-slik-weg boeken als de Vijf of Arendsoog, ook veel jeugdliteratuur, en Emil en de detectives zal daar zeker bij zijn geweest. Niet dat ik met iets kan herinneren van dit boek van Erich Kà¤stner en juist dat, in combinatie met kwaliteit van andere NT-voorstelling, is de reden om deze Emil and the detectives te gaan bekijken. Voorstellingen als Matilda, Oliver en Billy Elliot laten zien dat er genoeg jeugdig talent in Engeland aanwezig is, en dat zal dus hier ook wel goed zitten. Of die veronderstelling juist is, daarover later meer.
De jaren 30 van de vorige eeuw: Emil woont in Neustadt, een dorp waar iedereen iedereen kent. Hij woont bij zijn moeder, die kapster is. Het is geen vetpot, maar er valt van te leven. Zorgen voor de toekomst zijn er ook, want de concurrent heeft een elektrische droogkap. Emil moet naar zijn oma in Berlijn, alleen, met de trein en hij krijgt 140 Mark mee om aan haar te geven. Moeder is bezorgd, en zorgt voor goede instructies. Emil is wel een beetje van slag; hij heeft voor de grap een beeld in de stad beklad. Het gezag ziet de grap er niet van in, en is op zoek naar deze terrorist.
Eenmaal in de trein wordt hij aangesproken door een mister Snow, die hem in slaap weet te krijgen, en zijn geld steelt. Als Emil dit ontdekt gaat hij achter hem aan, maar wat kan hij doen. Als hij de dief in de gaten houdt wordt hij aangesproken door een andere jongen. Hij vertelt hem uiteindelijk zijn verhaal. Deze trommelt zijn vrienden op, en zo is heel jeugdig Berlijn op zoek als ze Snow kwijt zijn, en wordt er gewerkt naar een confrontatie.

Er is een enorme kindercast, die vooral in de tweede akte, voor een fraaie podiumvulling zorgen. Een achtervolging door de zaal had ik niet verwacht op dit niveau, maar het werkt wel goed.
Naast een spannend jeugdverhaal is de voorstelling ook een mooi tijdsbeeld. Soms hetzelfde, soms totaal anders. Ook toen werden bankiers soms gezien als dieven. Maar één van de kinderen vraagt zich ook af of de lijfstraffen altijd zullen blijven. We herkennen het Nationaal socialisme in één van de kinderen (hoewel hij op het moment supràªme weinig bijval krijgt), terwijl een van de andere er wat meer socialistisch/communistische gedachten op na houdt.
De vormgeving is wederom prachtig. Veel zwart wit, in filmbeelden, maar ook in het decor. Licht is belangrijk, met als hoogtepunt de tocht door de riolen van Berlijn. De drukte van de stad wordt goed verbeeld door wandelende mensen en (handmatig) verplaatste lantarenpalen. En de volwassen acteurs zijn prima. Dat geldt ook voor sommige van de jongeren die de belangrijke rollen spelen. Emil, volgens mij zag ik hem ooit als Bruce in Matilda, is uitstekend. Datzelfde geldt voor het meisje dat Pony the Hat speelt, en vooral voor de knul die the Professor vertolkt. Anderen kunnen ermee door, een enkeling is echt zwak. Zo is de tekstinterpretatie van Tuesday eigenlijk volledig afwezig. Het overgrote deel van de kinderen heeft geen eigen tekst, maar is meer deel van een groep.
Emil and the detectives is niet zo goed als War Horse, One Man two Guv’nors en the Curious Incident of the dog in the night time, maar weet wel te boeien. Toch verwacht ik van deze voorstelling geen West End transfer.

https://www.youtube.com/watch?v=hcW1kxfpsD4

Vrijdag 13 december 14.30 The Wind in the Willows (Duchess Theatre) ***

De eerste West End transfer van een productie van de Royal Opera House, en een familievoorstelling. Zo’n voorstelling moet toch wel erg goed zijn zou je denken. Maar hoewel zeker speciaal, kon de voorstelling me niet echt beklijven. Net als de vorige voorstelling is ook hier een rol weggelegd voor de schrijven van het verhaal, maar waar hij in Emil and the Detectives een kleine rol heeft, vertelt hij hier het verhaal. Kenneth Grahame wordt hier gespeeld door Tony Robinson.  Het is voor een Blackadder-fan lastig om bij het horen van zijn stem Baldrick los te laten, maar deze verteller is natuurlijk een volslagen tegenpool van het vieze domme Blackadder-hulpje. De figuren in de voorstelling worden voor het grootste gedeelte gespeeld door acteurs.  Toad herkennen we voornamelijk aan zijn outfit, Mole heeft een capuchion, Badger is behoorlijk opgedoft, en Ratty is eigenlijk niet echt als dier herkenbaar.
Het verhaal van Wind in the Willows is waarschijnlijk wel bekend; ik krijg in ieder geval de indruk dat de verteller er wel een beetje van uitgaat.  In het verhaal is Toad een beetje een snelheidsduivel. Hij is trots op de paard en wagen, maar als hij wordt ingehaald door een sportauto, wil hij er in rijden. Hij steelt de auto, en rijdt bijna Badger omver, en het postbezorgende konijn. Badger trommelt zijn vrienden op om actie te bespreken, maar hij woont in een donker bos. Mol wordt achtervolgd door de Weasels en Stoats, maar kan nog net worden gered door Ratty. De politie arresteert Toad, en hij wordt door de rechter tot een flinke gevangenisstraf veroordeeld. Gelukkig voor hem helpt de dochter van de gevangenisbewaarder hem te ontsnappen, maar alle ellende is nog niet voorbij.
Het decor is een oude zolder, waar op soms ingenieuze wijze gebruiksvoorwerpen worden omgetoverd tot decors in het verhaal. Beste voorbeeld is een grote stoel die omgekeerd als cel fungeert. Erg fraai zijn ook de poppen van de Stoats, die er behoorlijk eng uitzien, maar hoogtepunt is wel de pop van de rechter, die knap wordt uitgebeeld door twee spelers.
Toch heeft de voorstelling ook wel wat minpunten. De inleiding van de schrijver duurt lang, en de dans in de voorstelling is niet altijd even begrijpelijk. Ik heb soms geen idee wat bepaalde bewegingen moeten voorstellen. De karakters praten (nagenoeg) niet, al wordt er op een enkel moment wel gezongen. De klassieke muziek in de stijl van George Butterworth is ook niet altijd even dynamisch, waardoor het soms lastig is je ogen open te houden. Grappig is dan weer wel dat in de pauze de voorstelling een beetje doorgaat. We horen en zien op een gegeven moment Toad achtervolgd worden door de politie. Na de pauze is dan de mooie rechterscène.

Vrijdag 13 december 19.45 Julie madly deeply (Trafalgar Studios) ***1/2

Ik heb een zwak voor kleinschalige voorstellingen die met liefde zijn gemaakt. Deze Julie Madly Deeply is er zo een. Sarah-Louise Young speelt een voorstelling over Julie Andrews. Ze laat duidelijk blijken een liefhebber van de zangers en actrice te zijn in deze cabaretachtige voorstelling. Soms als zichzelf, als ze korte briefjes voorleest die ze Julie Andrews heeft geschreven, als kind (om haar te bewegen met haar vader te trouwen) en als volwassene (om de nare berichten in de krant tegen te spreken na het O2 concert van een paar jaar geleden). Maar ook als ze praat met de ene bezoeker in de zaal die haar nog vaker heeft gezien dan zijzelf. Aan de hand van liedjes wordt het levensverhaal van Julie Andrews doorgenomen, beginnend met een medley.  Het is de vraag hoe Young zelf op deze voorstelling zal terugkijken. Op de eerste rij eten een paar meiden een toetje op, wat een gesprekje oplevert, maar waarbij ze toch wel aangeeft dat het een beetje raar is. Het wordt nog erger als niet veel later een paar bezoekers wordt aangesproken op hun gepraat. ‘Dit is geen televisie. Ik kan je zien en horen. Als je wat over het onderwerp zegt ben je welkom, maar als je over drank gaat praten kun je beter weggaan.’ Publiek kan behoorlijk onbeschoft zijn, ook in Londen.
Muzikaal begeleider Michael Roulston is onderdeel van de voorstelling, en heeft af en toe ook een rol in het verhaal. De meeste liedjes kunnen gewoon worden beluisterd, maar bij Do Re Mi wordt er uit volle borst meegezongen door de zaal. Bij de toegift wordt expliciet gezegd dat het mag. En uiteraard ook gedaan. Dan hebben we Young naar een mooie Julie Andrews (met pruik die ze af en toe bewust beweegt) horen doen, maar ook een fraaie persiflage van Liza Minelli horen doen. Soms lijkt een stem van een bijfiguur wel weer wat op de Minelli-stem, maar daar wordt dan weer met een kwinkslag aandacht op gevestigd.
De voorstelling is leuk om te zien, en ook nog eens gunstig geprijsd. De extreme jurk waarmee ze de tweede akte opent is eigenlijk het geld al waar. Meer Sound of Music kun je niet dragen.

Zaterdag 14 december 12.00 Potted Panto (Vaudeville) ****

Een tijdje geleden stond nog Potted Potter op het programma, maar helaas heb ik die voorstelling niet kunnen zien. Dezelfde mensen, Daniel Clarkson en Jefferson Turner, zijn nu verantwoordelijk voor Potted Panto, aangeprezen met zeven pantomimes in tachtig minuten. En dat doen ze met z’n tweeën, nou ja, met een klein beetje hulp van twee assistent stage managers.
De voorstelling is wel heel erg gericht op de jeugd, dus mensen die minder jeugdig van hart zijn zullen deze voorstelling minder waarderen, maar ik heb er enorm van genoten. Voor Europeanen is het ook nog eens een mooie introductie tot het fenomeen pantomime, want niet alleen worden de bekendste titels gespeeld, er wordt ook nog eens stap voor stap de onderdelen van pantomime uitgelegd. Het geboe bij de slechterik, het reageren op de spelers, het komt allemaal voorbij.
Dan komt voor de voorstelling de zaal in en geeft een groot gedeelte van de zaal een hand, of zwaait naar hen persoonlijk. ‘Gevaar; wordt hier gekeken wie er uit het publiek de pineut gaat zijn? Het zou best eens kunnen, want een van de mensen uit het publiek moet dansen met Dan in vrouwenkleren, Dan dan he, niet de bezoeker.
Door de voorstelling heen speelt het verschil tussen wat de twee de meest populaire pantomimes vinden een belangrijkerol. Jeff telt er zes (Jack & the Beanstalk, Dick Whittington, Snow White, Sleeping Beauty, Cinderella en Aladdin), Dan telt er twaalf.Aladdin vindt hij maar niks, wel telt hij onder andere de Queen’s speech en dat stuk met de Duitser die elk jaar op televisie zijn, en natuurlijk A Christmas Carol. Als Dan bij de eerste pantomime als een bonestaak opkomt, claimt Jeff alle titelrollen. Daar wordt hij fijntjes aan herinnerd (met een audioopname), zodra de sprookjes aan bod komen. De verkleedpartijen zijn soms hilarisch (Dan komt op als enorme kip met stokbrood, met een paar wee wee grappen tot gevolg), en tijdens Dick Whittington wordt uiteraard de Boris-pruik opgezet. Politieke satire.  Dick Whittington gaat over een arme jongen die het tot burgemeester van Londen schopt. Het lot van de slechterik gaat Dan enorm aan het hart, wat Jeff inspireert tot mij onbekende sadistische eindes bij de sprookjes.
Bizar is het 3D stuk van de voorstelling, de rit met de koets in Cinderella. De zaal moet staan en als koetsier fungeren. Vervolgens worden er eerst enorme spinnen aan stokken richting de zaal gestuurd, niet veel verder moet een snoepfabriek worden ontweken (of niet, de zaal beslist niet) en vliegt er dus snoep de zaal in, om niet veel later het water niet te kàºnnen ontwijken, en worden twee supersoakers in de zaal geleegd. De poo belandt uiteindelijk op het hoofd van Jeff.
Aladdin komt er niet van. Als Jeff als Abanazar de tovenaar opkomt, blijkt Dan het hele decor al in Christmas Carol te hebben aangekleed.Abanazar wordt Ebenezer. Tiny Tim is een handpop, Dan blijkt een waardeloze buikspreker.  Het is een grappig einde aan een heel sterke voorstelling.

https://www.youtube.com/watch?v=2b-Jp7H-TYE

Zaterdag 14 december 14.30 Matilda (Cambridge) *****

Een van de zekerheden van de trip is Matilda. Al een keer of vier gezien, maar het blijft genieten. Het inkakmoment My House daargelaten is het gewoon een perfecte voorstelling, met School song, Bruce When I grow up, The Smell of Rebellion en Revolting children als absolute hoogtepunten.
Wederom is Rudolfo de understudy; ik heb de originele speler in al die keren volgens mij maar 1 x gehad, en dat was toen ook duidelijk zichtbaar. Ditmaal was de understudy David Rudin ook gewoon op niveau. Ik vind vooral de bibliothecaresse geweldig;  Lisa Davina Phillip blijft zo spontaan alsof ze het echt voor de eerste keer meemaakt.
De kids doen het weer prima (Cristina Fray als Matilda), en alleen Alex Gaumont als Miss Trunchbull lijkt iets minder op dreef dan de vorige keren, hoewel nog steeds erg goed.
Matilda blijft, net als Billy Elliot, een vaste waarde op het West End.

https://www.youtube.com/watch?v=JE_Fzt6uT2g

Zaterdag 14 december 20.00 Dickens Abridged (Arts)***1/2

Hoewel de Dickens-sfeer me enorm aanspreekt ken ik niet eens zo heel veel verhalen. Uiteraard Oliver en A Christmas Carol, en Great Expectations heb ik als prachtige televisieserie gezien. Nicholas Nickelby, A tale of two cities en David Copperfield ken ik dan alleen als titel. Dickens Abridged vat Dickens samen in anderhalf uur. Over het leven van Dickens zelf, en uiteraard zijn verhalen. Eén van de castleden is ziek, en de schrijver/regisseur valt in. Af en toe gaat hij een beetje mis,  met als meest opvallende resultaat een gebroken snaar, maar verder doet hij het prima.  De hele cast is trouwens uitstekend. Gerard Carry zag ik in Soho Cinders en Spamalot, Damian Humbley in Lend Me A Tenor, The Last 5 years en Merrily we roll along, en Jon Robyns onder andere in Road Show en Spamalot. Alleen Matthew Hendrickson was nieuw voor mij.
Dickens Abridged is een beetje vreemde voorstelling. Heel muzikaal, bijna musical, maar met vooral Amerikaans klinkende nummers. Zelf vergelijken ze met the Grateful Dead, maar dat repertoire ken ik onvoldoende. Een van de songs doet denken aan Acda & de Munnik, veel heeft een soort bluesrock achtige sound, maar door het gebruik van gitaren klinkt het ook wel weer folk-achtig.
Na een lofzang op Dickens is eerst Oliver aan de beurt. Dit is toch vooral een persiflage op de musical, met songs uit de musical die net even anders klinken, qua muziek en qua tekst. Een aantal voor mij onbekende boeken als Bleak House, Little Dorrit en The Old curiosityshop moeten het doen met een kort liedje. Veel ruimte is er voor David Copperfield, dat een fictieve bewerking van Dickens eigen leven is voor A tale of two cities, met een hilarische onthoofdingsscene, en als laatste natuurlijk voor A Christmas Carol, met een glansrol voor Tiny Tim, wiens stok een elektrische gitaar blijkt te zijn.
Van Dickens leven zijn vooral zijn vrijwillige ontslag bij de fabriek, het gedoe met zijn vrouwen, en zijn fascinatie voor de slachtpartij die Bill Sykes bij Nancy aanricht, een scene die hij tot aan zijn dood voorleest.
Lekker klinkende muziek, veel verkleedpartijen met vrouwenrollen door kerels, en Dickens-sfeer. Een aangename avond.

https://www.youtube.com/watch?v=js3cbnUAYvA

Zondag 15 december 11.00 The Snowman (Peacock Theatre)

Vroeg op om op tijd bij het theater te zijn, en het is allemaal niet nodig. Het theater heeft een overstroming gehad.  Onder andere alle instrumenten zijn nat geworden, dus de voorstelling gaat niet door. Geen Walking in the air, maar dat wordt een soort van goedgemaakt tijdens Winter Wonderland, waar ik de tussentijd besluit te vullen. Het nummer klinkt met enige regelmaat uit de boxen.

Zondag 15 december 14.30 Matthew Bourne’s Swan Lake (Sadler’s Wells)****

Na The Nutcracker en Sleeping Beauty de derde voorstelling van Matthew Bourne die ik in dit theater zie. Het is de eerste zonder oer-musical-Billy-Elliot Liam Mower. Hij gaat de voorstelling wel spelen (als prins) maar pas vanaf januari.  Jammer. Ook de plek is een stuk minder dan vorige keren. Rij P is wel heel erg ver van het podium, dus het zijn niet de details van de afgetrainde prachtlijven die ik zie, maar een overzicht.
Swan Lake was Matthew Bourne’s doorbraak, en de voorstelling speelt nu al zo’n 18 jaar. Bijzonder is dat in deze voorstelling de zwanen geen vrouwen zijn, maar mannen. Met ontbloot bovenlijf, en gevederde (het zijn niet echt veren) onderlijven.Het oogt allemaal vrij stoer, en agressief, zoals we zwanen kennen als we er dicht in de buurt komen.
Het verhaal begrijp ik niet helemaal. Het begin wel. De koningin ziet de keuze van de prins niet zitten. Op zich te begrijpen; het is ook een dom wicht,maar zelf neemt ze het er wel van. De prins is teleurgesteld, wat uiteindelijk ontaardt in een gevecht in een uitgaansgelegenheid. Dan komen de zwanen, en lijkt er iets te ontstaan tussen prins en hoofdzwaan. Vervolgens duikt de hoofdzwaan als mens op tijdens een feest aan het hof. Dat loopt ook weer uit de hand. Om vervolgens in een prachtig en dramatisch einde in de zwanenwereld te eindigen. Misschien dat het duidelijker was geweest als ik minder moe was.
Zeker is dat het er allemaal prachtig uit ziet, niet in de laatste plaats de dansen aan het hof (met ook vrouwen erbij. Maar de zwanendansen blijven het fraaist. Apart, en toch ook traditioneler dan ik bijvoorbeeld bij de Notenkraker zag.
De muziek is voor een groot gedeelte bekend. Natuurlijk, het speelt een grote rol in Billy Elliot, maar vele jaren eerder bewerkte mijn favoriete band Madness het al tot een lekker ska-nummer.
Ik ben benieuwd of de volgende kerst weer een Matthew Bourne te bieden heeft.

https://www.youtube.com/watch?v=kuj44hSF5vY

Zondag 15 december 19.30 Cinderella Boom or Bust (Theatre Royal Drury Lane) *
Amateur en goed doel, maar de voorstelling blijkt niet zo goed als het doel. Snel vergeten dit.

Maandag 16 december 13.30 Peter Pan (Richmond Theatre) ****

Van dezelfde makers als Aladdin in Wimbledon, en dat is te merken. Het programma oogt hetzelfde, inclusief de 50p die per programma naar het goede doel gaat. Het programma is dan ook 50p duurder dan normaal. En er is een soort reclamescherm voor de beide aktes, met onder andere reclame voor de DVD van Shrek the Musical.
Peter Pan is het minst pantomime van de voorstellingen die ik tot nog toe zag, omdat het weinig (overbodige) uitweidingen heeft. Het verhaal wordt vrij strak en kindvriendelijk verteld. De ouders komen in het hele stuk niet voor. Peter Pan ontmoet Wendy, wordt bijna betrapt door de nanny-hond Nana, en ze gaan vrijwel meteen naar Neverland. Natuurlijk gaan ook de broertjes mee. Uiteraard is de fee Tinker Bell onuitstaanbaar tegen Wendy, die terug heel aardig doet. Op het eiland gebeuren de bekende dingen. Wendy wordt de moeder van de Lost Boys, en de broertjes lid. Tiger Lily wordt ontvoerd door Haak, en weer bevrijd door Peter Pan dankzij een haak-imitatie. Maar in een volgend gevecht raakt Peter Pan gewond. Een toevallig langsvliegende vlieger moet Wendy helpen hulp te halen, maar de hulp komt van Tiger Lily.  Ze komen net op tijd om Sitting Bull te weerhouden de Lost Boys te doden, want hij verdacht hen van het ontvoeren van Tiger Lily. Als Wendy weer terug naar huis wil, en de Lost Boys wil meenemen, komt kapitein Haak met zijn kwaadaardigste plan ooit….
De publieksparticipatierol in de voorstelling is voor Smee. Hij is geen kwaadaardige piraat, en er min of meer ingerold. Dat geldt ook voor Roger. Hij is aangenomen door Haak omdat hij personeel tekort had, maar moet weinig van hem hebben. Roger is van het entertainment type,  uitbundig en dol op zang en dans. En laat Haak daar nu net een hekel aan hebben. Al geeft hij na zijn overwinning wel graag een feestje.
De cast kent een aantal bijzonderheden. Naast Jeremy Legat (o.a. Boq in Wicked) die een uitstekende Peter Pan vertolkt,  Dermot Canavan die het prima doet als Smee en Philip Scutt die soms de show steelt als de theatrale Roger vallen nog twee spelers op. De eerste is Kiruna Stamell die Tinker Bell speelt.  Zij is zo’n 1.20 groot, dus valt ze wel op. Ze speelt de rol ook lekker chagrijnig en laat bij de finale prachtig danswerk zien. De ander is natuurlijk Haak, en ondanks dat hij het prima doet gaat het ook om wie hij is. De rol wordt gespeeld door Henry Winkler, die in de jaren tachtig wereldberoemd was dankzij de serie Happy Days, waar hij de stoere Fonz speelde. Uiteraard komt op het piratenfeestje ook de tune van de serie voorbij, en laat hij zien dat the Fonz nog niet uit zijn systeem is verdwenen, met wat herkenbare quotes.
Verder oogt alles prachtig. De hond en de krokodil zijn schitterende kostuums, waarbij de krokodil wat dikkig is, en dus niet te eng voor kleine kinderen. De draadjes kun je wel zien zitten, maar evengoed zit het vliegwerk goed in elkaar. Dit was de beste Panto tot nog toe.

https://www.youtube.com/watch?v=-D5RhzEVc-c

Maandag 16 december 19.30 The Circus of Horrors (Lyric)***

Nieuwsgierigheid. Aan de ene kant leek dit me leuk, aan de andere kant hou ik niet zo van heel smerige dingen. Aangezien de maandag nu niet bepaald veel keuze biedt is de beslissing dan toch gemaakt.  En ontdek ik dus wat dit nu precies is.
Tja, veel hardrock/metal muziek in jaren 70/80 stijl (AC/DC, Iron Maiden, Alice Cooper Saxon-achtig), freaky verklede mensen, en circus-acts, van betrekkelijk normaal met een freaky sausje, tot freaky zonder normaal sausje.
De opbouw van de voorstelling zit wel goed in elkaar, op de veel te lange pauze na (30 minuten na een 35 minuten spelen) en het veel te lange outtro na. Een vijftal plaatsen in Londen anno 1665 wordt gebruikt Te beginnen met het gekkenhuis Bedlam, de martelruimtes van the Bloody Tower, het toenmalig entertainment op de Southbank, de grafgebieden, en the Great Fire of London. Bij elke periode zijn een aantal acts, en songs die er waarschijnlijk over gaan, maar die onverstaanbaar waren door het luide geluid en de vervorming.
Redelijk normale acts waren de trapeze-act, de evenwichtskunstenaar op de rollen (die dan wel weer ook de bezeten geestelijke speelt), de vier acrobatenbroers,  het meisje dat allerlei voorwerpen op haar voorhoofd balanceert (maar wel weer met scherpe punten). Minder gewoon zijn de degenslikker (inclusief drie tegelijk, en een kromzwaard met een hoek van 45 graden en de jongen die zijn armen en benen in allerlei ongewone richtingen kan bewegen. Die laatste vind ik zelf dan minder bijzonder, omdat ik in mijn scoutingtijd een jongen had die een dergelijke afwijking ook had, en het leuk vond om dat ook af en toe te laten zien. Deze artiest ziet er in normale toestand best leuk uit. Dat kan niet gezegd worden van de laatste artiest, die een ketting door zijn neus door zijn keel er weer uithaalt. Enorme naalden door zijn nek en hoofd prikt, en een ingeslikte bol wol met water met een stanleymes weer uit zijn buik snijdt.  Hij loopt de hele tijd al in een smerige onderbroek rond. Eigenlijk kan ik me niet voorstellen dat er iemand is die het fijn vindt om dat te zien.
Tussen de bedrijven door zijn er nog wat illusies, die bloederiger uitpakken dan bij een gemiddelde illusionist. Doorzichtig, maar wel grappig gedaan. Bij de climax van vuur komt het ranzige mannetje zonder onderbroek op, en wordt er een vuurfontein in zijn kont gestopt. Niet indrukwekkend. Dat is het limboën onder een brandende stok wel
Gemengde gevoelens bij deze voorstelling zijn het eindresultaat.

https://www.youtube.com/watch?v=C3VeGUYwiDo