19-12 20:00 Merrily we roll along — Menier Chocolate Factory ***
Waar Sondheim bij veel liefhebbers het bloed sneller doet stromen, is het commerciële succes van deze componist niet automatisch gegarandeerd. Een van de Sondheim-flops is Merrily we roll along, dat na de premiere op Broadway daar nog slechts 16 x (of 21?, in ieder geval erg kort) werd opgevoerd.
Misschien komt het door de gekunstelde constructie van het verhaal over filmregisseur Franklin Shepard, dat begint op het moment dat hij met een formulefilm grote successen heeft, maar zijn privéleven volledig in duigen heeft zien vallen.  Vervolgens wordt er in stappen terug in het verleden gemaakt om te laten zien wat er is gebeurd. Ooit was Franklin onafscheidelijk met vriend en schrijver Charley Kringas, waarmee hij samen musicals schreef, en met eenmalig bestsellerauteur Mary Flynn. Het is het verhaal van een man zonder ruggengraat, die zich laat inpakken door met name de theaterdiva Gussie Carnegie, en door geld en succes. Tot een uiting van spijt zorgt voor de stappen terug.
De verhaalconstructie zorgt er voor dat er na een paar scènes nauwelijks nog iets nieuws te melden is, en dat haalt de spanning uit de voorstelling. We krijgen te zien, wat we eerder al hadden kunnen afleiden. Dat maakt deze voorstelling een behoorlijke zit, zeker in de Menier Chocolate Factory, die met zijn banken niet bepaald zorgt voor zitcomfort, zeker niet als je (als groot mens) tussen twee grote mensen zit ingeklemd. Het is dus maar goed dat er een goede cast op het podium staat, en dat de score het horen waard is.

De twee sterkste acteerprestaties zijn van Damian Humbley, als de integere Charley, en dan met name bij het televisieinterview dat de breuk inleidt. De uitvoering van Franklin Shepard Inc, vol geluidjes, krijgt meteen een terechte minutenlange ovatie. Jenna Russell is sterk als de aan de drank geraakte schrijfster, die rake dingen zegt, en al die jaren verliefd was op Frank. Ook zonder drank (ze dronk niet altijd) is ze een leuke verschijning. Mark Umbers is een mooie man met een goede stem, maar weet niet veel concreets te maken van de rol van Frank. Josephina Gabrielle speelt een bijzonder calculerende diva Gussie, die met haar manipulaties niemand ontziet, behalve als ze nog een onderdanige secretaresse is. Ook andere spelers hebben leuke of mooie momenten. Als groep, in het nummer The blob bijvoorbeeld, maar ook als leuke bijrolletjes als de stugge ouders van Frank’’s eerste (aanstaande) vrouw. Ook Frank jr (Tommy Rodger in deze voorstelling) heeft zijn momentjes, als hij bij zijn vader wordt weggesleurd, en later, als hij loepzuiver zingt.

Nadeel is dat er soms erg groot wordt gespeeld. Het podiumoppervlak is behoorlijk, maar het publiek zit er dicht op. Is er al een transfer richting West End ingecalculeerd en daar ook alvast rekening mee gehouden? Verder is de opening van de tweede akte, de finale van een Broadway-show, wel erg pover.
Al met al geen onaardige voorstelling, met de meeste plussen in de uitvoering en de muziek en als grootste min een gebrek aan ontwikkeling in het verhaal.

20-12 15:00 Let it be - Prince of Wales theatre ***
Het is geen musical, maar het is tot nog toe wel een succesvolle voorstelling. Dat maakte me nieuwsgierig. Een eerdere musical over de ontstaansgeschiedenis scoorde niet echt goed (en was in mijn opinie ook niet heel goed), maar dit is jukebox op het hoogste niveau. Het idee is simpel. Je pakt een aantal concertmomenten, en speelt in die stijl (dus kapsels, kleding, instrumenten) een aantal bekende nummers. Te beginnen in ditzelfde theater en verder onder andere een enorm baseballstation in de Verenigde Staten. Ook de ‘conversatie’’ met het publiek is authentiekMensen op de goedkope plaatsen; klap in je handen. Mensen op de dure plaatsen, rammel met je juwelen. Al zal het bij een Beatles-toegift waarschijnlijk anders zijn gegaan: eerst de vrouwen… de dames zingen, dan de mannen… de mannen zingen en nu iedereen onder de 30… vrijwel stilte. Het geeft meteen aan wie er op deze show afkomen; de oudere muziekliefhebbers waarvan de meesten the Beatles bewust hebben meegemaakt. Voor het is het een feestje om deze groep mannen, die een beetje op the Beatles lijken, maar de nummers geweldig brengen. Ze klinken fantastisch. De tweede akte wordt de concertvorm losgelaten (mogelijk omdat de groep zelf de nummers nooit live heeft gespeeld). Dan komen ook de wat minder rechttoe-rechtaan nummers als A day in the life aan bod, of het prachtige Eleanor Rigby. 
https://www.youtube.com/watch?v=qWofY3YEpdo
Toch komt het ook een beetje vreemd over. Als ze beginnen met hun jonge blote billengezichtjes, en even later met enorme snorren het Sergeant Pepper repertoire hebben. Grappig is dat ik in mijn ooghoeken meen gezien te hebben dat George snel zijn loslatende snor weer terugduwde, maar het ging in een fractie van een seconde.
Tussen de scenes door zien we tijdsbeeld projecties, tijdens de nummers zien we op twee tv’s aan weerszijde ook een aantal keren concertbeelden, met het publiek erdoor gemonteerd. Een authentiek beeld. Een knappe show, maar eigenlijk meer voor een tour door het land, dan een West End show met een West End prijs. Want de 60 pond die je voor een (volle prijs) kaartje betaalt verwacht je ook meer spektakel.
https://www.youtube.com/watch?v=mh4aRH2THXc

20-12 19:00 Dick! (adult pantomime) — Leicester Square theatre (the Vault) ***

De laatste avond. Bij aankomst in Londen lijkt de lijst voorstellingen oneindig, maar het is nu toch echt bijna ten einde. De laatste avond vul ik in seizoensthema, met een pantomime. Ook hier is het weer zaak een veilige plek te vinden in het keldertheatertje, want het speelt niet in de grootste zaal, maar in een hokje onderin. Want ik vind het leuk om te zien, maar hoef zelf niet zo nodig uitgekozen te worden. Gelukkig zijn het anderen die daar minder moeite mee hebben, en zo is Sparkle op rij 1 deze avond voornamelijk de klos. Niet voor de lapdance; daarvoor heeft de cast de ogen niet in de zakken, en wordt de hunk op de eerste rij uitgekozen, ene Sam uit Estland. En de held wordt een man twee plaatsen naast me, die door zijn twee biertjes in de pauze ineens een stuk luidruchtiger was geworden.

Maar goed, het verhaal van Dick! Ja, ergens heeft het met Dick Whittington te maken, want er is ook een kerel die denkt dat hij een kat is. Deze Dave(Nathaniel Tapley) en Dick (Gary Albert Hughes), een oversexte, forsgeschapen ‘dick’’, zijn onafscheidelijk, al ruziën ze ook wat af. Ze worden beschermd door de stevige fairy godmother Bell-End (Laura Hyde). Zij stuurt hen naar Sohoho, en komen terecht in de nachtclub van Sofonda Cox (travestiet Dusty O) en haar nicht Alice (Rae Brogan), de dochter van Fitz-Nicely. Deze Fitz-Nicely heeft een schat achtergelaten, bestaande uit de familiejuwelen en de sleutel van de kuisheidsgordel van Alice. Om deze te kunnen vinden moet een raadsel worden ontcijferd, een schatkaart worden gevonden, en uiteindelijk ook de schat worden gevonden. En als dat nog niet problemen genoeg betekent, is er ook nog de slechte Queen Runt (Lucyelle Cliffe).

Een idioot verhaal, en een idiote voorstelling, die amateuristisch oogt, maar toch je hart verovert. Een stortvloed aan schunnigheden, gesjans met het publiek, het verplicht roepen. “Fuck off Dave”. “It’’s Davied”, om later een aantal keren uit de rol te vallen. “Ik moet nog zoveel keer”  of “Dat hoort nu eenmaal bij pantomime”. Ze hebben er zichtbaar lol in, en de gelaatsuitdrukkingen zijn fantastisch. Vooral Dolly O is een meester in grimassen, vooral in minder vrolijke. Fans van Steps kunnen hun lol op. Claire krijgt in een aantal opmerkingen de wind van voren, en vrijwel de volledige songcatalogus van de band wordt in context genoemd. Jimmy Saville is natuurlijk een gewild onderwerp, en zo worden meer actualiteiten of bekende Britten op de hak genomen.

Meligheid ten top, maar een mooi feestje als bijna afsluiting. Morgenochtend is er nog 1 voorstelling, omdat die toevallig paste. En dan zit het er echt op. En worden het weer Nederlandse theaters.

21-12 11.30 Starchild — King’’s head theatre ***1/2
Ik zag al eerder een musical van dit gezelschap, Ruby in the dust, in dit theater. Die voorstelling (The Great Gatsby) was niet onaardig, dus toen bleek dat ik op deze reisdag nog een voorstelling kon zien, liet ik de kans niet liggen. Het zaaltje is voor nog geen derde gevuld. Dat is jammer, want de voorstelling is best goed. Starchild is een sprookje, van Oscar Wilde, en wordt verteld door een beetje rare snuiter met een accordeon, die Oscar heet. Hij begint met het einde van een ander verhaal, om vervolgens nog een verhaal te vertellen, waaraan de ‘luisteraars’  op het podium meedoen.

Op een koude nacht zien twee houthakkers een vallende ster. Rekenend op een fortuin zoeken ze waar de ster is neergekomen, maar wat in eerste instantie op goud lijkt, blijkt een baby in een gouden doek. Het is een ‘starchild’, en een van de houthakkers neemt ’t mee naar huis. Zijn vrouw is even niet zo enthousiast, maar neemt het vervolgens toch op in het gezin. Als het opgroeit blijkt het sterrenkind een ijdeltuit, de steeds vervelender doet tegen zijn omgeving. Hij heeft het zo hoog in zijn bol, dat hij denkt dat hij alles kan maken. Zo maakt hij een mol blind, breekt de vleugels van een uil, en plukt een nachtegaal de vleugels uit. Als een bedelares langskomt en zegt dat zij haar moeder is, beschimpt hij haar, en wil haar niet meer zien. Niet veel later is de jongen bedekt met wratten en heeft hij een slangenhuid. Vol spijt gaat de jongen op zoek naar zijn moeder, maar kan haar niet vinden. Dan wordt hij gevangengenomen, en als slaaf moet hij op zoek gaan voor een tovenaar naar goud.  En met deze opdrachten kan de jongen zijn ware aard tonen.
Met weinig middelen wordt dit verhaal verteld. Een paar projecties, aardige kostuums, en mooie rekwisieten (op twee kartonnen gouden kronen op het eind na), en enthousiast spel. Soms is het nog behoorlijk duister, en eng. De liedjes hebben deels een melancholische klank, niet in de laatste plaats door het gekozen instrumentarium. Naast de accordeon is er een pianist, en speelt een van de acteurs soms klarinet. Er wordt ook een viool in het programma genoemd, maar die heb ik gemist denk ik.
De cast is goed. Vooral verteller Will Barrett, die als lepralijder ook de zaal in gaat en Barnaby Brookman, die houthakker en een wacht speelt laten hun veelzijdigheid zien. De andere heer, Tristan Pegg, is de zwakkere schakel. De dames zijn ook goed. Peta Cornish, die onder andere het sterrenkind speelt (en dus als vrouw een jongetje vertolkt) doet dat goed, al snap ik niet dat daarvoor niet een jonge man is gecast. Ook Alyssa Noble raakt de juiste toon in deze familievoorstelling. De juiste toon op de klarinet is af en toe lastig, maar verder doet Naomi Bullock het ook prima als onder andere de bedelares.
Een verrassend geslaagd einde aan deze trip dus.

Inmiddels is het alweer 9 maanden geleden sinds het vorige bezoek. Veel te lang natuurlijk, en ik heb ook shows gemist die ik graag had willen zien. Zoals Lift, dat me dankzij de cd wel een interessante voorstelling leek. Maar ook de voorstelling van onze eigen Tim Stuart/Tim van Peteghem had ik graag gezien. Quasimodo, van Lionel Bart, of the Other school… Maar ja, daar is nu niets meer aan te doen.

Genoeg interessants op het programma, dat vantevoren nagenoeg volledig is ingevuld. Een gat is open, voor het geval er iets uitvalt (geleerd van Taboo de vorige trip). Een gat dat overigens bestemd is voor een dayseat Billy Elliot, want nergens is een herhaalbezoek zo fijn als op een eersterij dayseat in het midden.

Toevalligerwijs: net als vorig jaar is de laatste week van augustus tijd voor een bezoek aan Londen.  In de loop van de week volgt de rest, steeds twee dagen per keer. Ik plaats ze niet meteen, want niet iedereen hoeft te weten wanneer ik weg ben.

De eerste dag Londen levert meteen een tweetal praktische teleurstellingen op. HMV is verdwenen op de locatie naast de Trocadero, en dat was nu juist de plek waar ik, als ik nog wat tijd over had, lekker door de cd’s en dvd’s grasduinde. Ook het internetcafé waar ik zo nu en dan mijn mail checkte blijkt er niet meer te zijn.
Aan de andere kant: het weer is lekker (in de metrostations wel wat benauwd), en er staat meteen een mogelijke topper op het programma. En een bon voor gratis pauzedrankje bij aankoop van drankje vooraf is voor een Hollander natuurlijk mooi meegenomen.

23-08 19.30 The book of Mormon — Prince of Wales Theatre ****1/2

Natuurlijk weet ik al het één en ander over deze show. Een groot succes op Broadway, en ook n Londen gaat het goed. Een parodie van de makers van Southpark en Avenue Q, met als onderwerp (voornamelijk) de Mormonen. Tijdens een rondreis die ik jaren geleden maakte met mijn ouders ben ik ze tegengekomen; ik denk zelfs dat mijn ouders ‘the book of Mormon’ nog ergens moeten hebben liggen. Als curiositeit, want het is toch vooral een vreemd verhaal. Ook de CD heb ik al geruime tijd in mijn bezit, en geregeld gedraaid. Nadeel daarvan is natuurlijk dat je sommige dingen ziet aankomen, waar het als verrassing misschien leuker was geweest.
Een volle bak, een plek op de eerste rij van het balkon, en dus opstaan voor een hoop mensen die niet goed op hun kaartje kijken welke zaalingang ze moeten hebben, of gewoon liever anderen hinderen dan zelf een trap op te lopen. Het feest begint pas als de engel boven het decor de trompet blaast. Een training voor jonge Mormonenrecruiten die me aan Jehovah’s getuigen doet denken, met alle verschillende soorten deurbellen zorgt meteen voor een bulderende zaal. En dat zal de rest van de avond niet ophouden. De twee belangrijkste figuren zijn elder Kevin Price, een jongen die alles mee zit en de hoop in bekering’s bange dagen en elder Arnold Cunningham, een loser met een rijke fantasie (hij liegt dat het gedrukt staat), weinig initiatief en idolaat van Price. Het is traditie dat de jonge mormonen in paren voor een periode van 2 jaar ergens op de wereld zieltjes gaan werven. Natuurlijk worden Kevin en Arnold aan elkaar gekoppeld, tot genoegen van Arnold, en tot ongenoegen van Kevin. Tot overmaat van ramp wordt het niet Kevin’s droomlocatie Orlando, maar Oeganda. Deze locatie blijkt niet echt ‘Lion King’ te zijn, en de missie die er is heeft tot nog toe geen succes geboekt.  Een uitdaging voor de perfecte Kevin. Maar het loopt uiteraard totaal anders.
The Book of Mormon zal ongetwijfeld een hoop mensen kwetsen. Mormonen, al zullen die de cynische kijk op hun ontstaansgeschiedenis wel gewend zijn, maar ook christenen die wat strenger in de leer zijn zullen bijvoorbeeld de uitbeelding van Jezus minder geslaagd vinden. Wie niet gebukt gaat onder deze last zal een heerlijk avondje lachen hebben. Toch is de voorstelling meer dan een avondje Mormonen belachelijk maken. Er zit wel een serieuze ondertoon in de problemen die de Oegandezen hebben,  en de karakters krijgen net genoeg (pijnlijke) historie mee om ze echt tot leven te wekken.
De kers en op de taart zijn de shownummers, die in een Amerikaanse musical natuurlijk niet mogen ontbreken. ‘Turn it off, bijvoorbeeld, een van de inhoudelijk sterkste nummers, dat na een aantal black-outs een verrassing in petto heeft .
De cast is heerlijk, De perfecte Gavin Creel als het idool van aller elders, elder Price. Jared Gertner is aandoenlijk als de kinderlijke elder Cunningham. Het ensemble van andere elders oogt als een stel groentjes, maar is lekker energiek, en op een enkel moment zelfs sexy. Stephen Ashfield (al zo goed in Boy meets Boy vorig jaar) is prachtig als missieleider en homo elder McKinley. Alexia Khadime speelt de rol van Nabulungi mooi serieus, en zingt natuurlijk uitstekend. Chris Jarman is als de rebellengeneraal griezelig en sterk, al is zijn open doekje tijdens de finale juist bijzonder komisch.
The Book of Mormon is een bijzonder sterke voorstelling, al zal het door het karakter van de show voor mij een lagere herhalingswaarde hebben dan Matilda en Billy Elliot. Eindelijk een musical die logenstraft dat een musical met een oorspronkelijk verhaal niet een succesmusical kan zijn.

https://www.youtube.com/watch?v=rk3xe3uScRw

24-08 19.30 Charlie and the Chocolate Factory — Theatre Royal Drury Lane ***

Na de briljante voorstelling Matilda waren de verwachtingen hooggespannen voor Charlie & the Chocolate Factory. Roald Dahl heeft een aantal prachtige verhalen geschreven, en deze twee horen bij zijn beste Reacties op de voorstelling hebben de verwachtingen wel wat getemperd, en dat is maar goed ook. Want waar Matilda een op hol geslagen achtbaanrit is van begin tot eind, is Charlie meer een baan die regelmatig nagenoeg stil valt.
De opening van de voorstelling is er al meteen een goed voorbeeld van. Met illustraties van Quentin Blake wordt het proces van het maken van chocolade uitgelegd. Een mooi eerbetoon aan de illustrator en een komische vertelling, maar het duurt wel erg lang allemaal.  Als dan eindelijk Charlie ten tonele verschijnt, op zoek naar spulletjes op een afvalberg, vermindert ook het overduidelijke gedraai van de jongere kinderen in de zaal. Op zoek naar spulletjes, kadootjes, voor zijn grootouders, die bedlegerig zijn. Hij is gek op chocolade, vooral van Wonka, maar kopen zit er met zijn budget niet in. De verkoopster prijst haar waar ook wel bijzonder aan, met alle kwalen die je door het eten ervan kunt krijgen. Meest bijzondere van het stel grootouders is opa Joe, een fantast met de meest bizarre verhalen van wat hij allemaal heeft meegemaakt. Als er een actie wordt aangekondigd, waarbij vijf winnaars , die een gouden ticket in hun reep vinden, een bezoek aan de fabriek kunnen winnen, en een levenslange voorraad snoep, wil Charlie natuurlijk wel. Maar als er voor Charlie dit jaar geen geld voor een verjaarscadeau blijkt te zijn, lijkt ook deze kleine kans er niet te zijn. Maar Joe heeft gespaard (voor zijn begrafenis) en er kan toch een reep worden gekocht.  Terwijl een aantal weerzinwekkende kinderen op televisie hun gewonnen tickets tonen, moet Charlie het doen met de smaak van de chocolade. Er zit geen ticket in zijn reep. Maar zijn kansen keren als hij een bankbiljet vindt, en ermee nog een reep koopt.  Met opa Joe mag hij de fabriek van Willy Wonka bezoeken, samen met het verwende kreng Veruca Salt en vader, de dikke Augustus Gloop en moeder, kindsterretje Violet Beauregarde en manager-vader, en tv- en gameverslaafde Mike Teavee.  De fabriek blijkt niet bepaald een standaardfabriek.  Er is een idyllische ruimte met een chocoladewaterval en een testruimte bevolkt door eekhoorns. Meest bijzonder zijn de werklui: de oompaloompas, een soort lilliputters.
De voorstelling is op een logische wijze in tweeen gehakt. De aanloop voor de pauze, het fabrieksbezoek na de pauze. Vooral het tweede deel is een lust voor het oog, vol speciale effecten en decortechnische hoogstandjes. En natuurlijk de Oompaloompas. Toch blijft vooral deze acte een kijkdoos; het oogt prachtig, maar echt tot leven komt het niet.  Of het schiet bizar door, zoals de gigantische eekhoornkostuums, die totaal niet passen bij de knaagdieren die we eerder in de scene hebben gezien.
Maar waar het vooral mis gaat is de muziek. Waar Marc Shaiman voor Hairspray een goede score bij elkaar componeerde, is dat hier totaal niet het geval. Op z’n hoogst aardige liedjes worden afgewisseld met oubollig klinkende saaie meuk, die je doen wensen dat het nummer snel weer voorbij is. Je hoort de kinderen op die momenten ook weer verveeld draaien op de stoelen.
Met de cast is niks mis. Charlie van dienst is Jack Costello en hij speelt zijn rol perfect. Hij is geloofwaardig (en hoe geloofwaardig kan dit bijna perfecte kind zijn) en zingt prachtig. Van de andere kinderen is vooral Jay Heyman als het ADHD-kind MikeTeavee sterk. Clive Carter is overtuigend als vader Salt, de zakenman. Maar uiteraard is de meest opvallende verschijning die van Willy Wonka. Ongrijpbaar, en geen idee of wat hij zegt ook echt gemeend is. Douglas Hodge doet het uitstekend als deze bizarre man.
En dan het publiek: de voorstelling zou ook gewoon Charlie and the Cracking Bags kunnen heten. Hoeveel lawaai kun je met een snoepzak maken. Of met een plastic tasje, dat je toch ook gewoon op de grond kunt leggen…
Charlie and the Chocolate Factory is als musical niet wat het zou kunnen en moeten zijn. Tegelijkertijd is het verhaal naturlijk wel sterk, en wordt een door een aantal acteurs prachtig geacteerd, en heeft de voorstelling prachtige plaatjes. Het eindresultaat:  een gemiddelde musical.

https://www.youtube.com/watch?v=nWlNFLYr0IQ

En dan van de ene chocoladefabriek naar de andere:
24-08 19.30 The Color Purple — Menier Chocolate Factory **1/2

Meestal zijn de voorstellingen die in de Menier Chocolate Factory worden geprogrammeerd niet de voorstellingen die ik zelf zou uitkiezen. Maar toch weer juist zo interessant dat ik er wel benieuwd naar ben. The Color Purple is ook weer zo’n voorstelling.
Het verhaal is aangrijpend en speelt zich ruwweg af tussen de eerste en tweede wereldoorlog, in een van de zuidelijke staten van de VS. Een 14-jarig meisje Celie moet haar inmiddels tweede baby weer afstaan, en vader zorgt dat ook dit kind weer verdwijnt. Als Mister, een man met een zweep, langs komt om met haar zus te trouwen, wordt zij naar voren geschoven voor dit huwelijk. Want haar zus Nettie is voorbestemd om lerares te worden. Mister vindt Celie maar niks, lelijk, maar gaat uiteindelijk toch akkoord. En zo wordt Celie zijn volgzame vrouw. Maar ook Nettie houdt het thuis niet uit, hoopt en onderdak te vinden bij haar zus, maar wordt weggestuurd door haar man, als Nettie weigert op zijn avances in te gaan. Celie hoort vervolgens niets meer van haar, en denkt dat ze dood is.
Mister’s ware liefde is Shug Avery, een zangeres, met een eigen wil. Ook zijn zoon Harpo vindt in Sofia een alles behalve volgzame eega.  Dit leidt tot conflicten, en uiteindelijk het vertrek van Sofia.
Tussen Celie en Shug ontstaat een hechte band, met als gevolg dat Celie zelfbewuster en sterker wordt. Zeker als Shug haar de brieven van Nettie laat zien, die haar man heeft achtergehouden. Nettie leeft nog, als lerares in Afrika, waar ze met een missionarisechtpaar leeft.
The Color Purple is een verhaal waar de mannen een wel heel bedenkelijke rol hebben. Verkrachters,  die kicken op macht, maar tegelijkertijd maar weinig voorstellen. Een verhaal waar je met een stel Europese ogen toch niet van kan voorstellen dat het ooit zo geweest is. Maar wel een boeiend verhaal.
Toch werkt het allemaal niet helemaal zoals het zou moeten.  Dit heeft twee oorzaken: de muziek gaat vrij snel vervelen,  en de voorstelling heeft te weinig emotionele dynamiek. Juist waar je die verwacht, wordt er, behalve een verhoging van het geluidsniveau, nauwelijks gebruik gemaakt van dramatisch spel. Dat zal een bewuste keuze zijn: de komische momenten worden wel sterk vergroot.
Wat ook niet meewerkt is de opstelling van de zaal. Een u-vorm aan tribunes, zodat het overgrote deel vanaf de zijkant zit te kijken. Er wordt wel af en toe naar de zijkanten gespeeld, maar het blijft een rare zichthoek. Zelf heb ik een actiekaartje (iets goedkoper, met gratis programma en glas prosecco), en het blijken wel de slecht zicht plekken die ze met deze actie wegdoen, zonder dat erbij te melden. Zelf heb ik nog net mazzel en kan ik het nog net allemaal zien. De twee mensen naast me, en vooral degene het meest ver weg, mist een het totale achterpodium vanwege een betonnen pilaar.
Het spel is prima, en vooral Nicola Hughes als Shug Avery en Cynthia Eriva laten horen waar ze vocaal toe in staat zijn. Maar ook juist op die momenten gaat het mis; het verwordt tot precies dat: het indrukwekkend zingen van een lied, in plaats van het vertolken van een musicalnummer. Hughes heeft ook meer vibrato dan mij lief is. De muziek blijkt ook niet helemaal mijn ding; bovendien is het veel van hetzelfde (blues/jazz en gospel), waardoor het gaat vervelen.
Een staande ovatie volgt na de voorstelling (en dat is in Londen niet standaard). Wat daar precies de reden van is zal wel altijd een raadsel blijven. Want briljant is deze Color Purple zeker niet.

25 augustus, het is Bank Holiday maandag. Wederom barst het in de metro van alcohol drinkende jongeren. Was het gisteren nog een groepje jongens die beschaafd hun flessen wijn in zwarte tasjes hulden, en een groep meiden die dat met hun flessen cider en bier niet deden, ditmaal was het een gemengde groep die een alco-picknick in de metro hielden. Zittend op de grond werd er goed doorgedronken.

25-08 15.00 [Title of show] — Landor Theatre ***

Een off-West End theater waar ik graag kom. Vlak op de actie en vaak interessante titels, met soms ook behoorlijk grote casts. Zo zag ik er Rag time, en Curtains.  Ditmaal is de cast niet zo groot. 4 spelers en een toetsenist. De titel, [Title of Show].  Een voorstelling over het maken van een musical, die op Broadway moet belanden. Twee vrienden, Jeff Bowen en Hunter Bell willen graag een show maken, en liefst op basis van een origineel verhaal. Omdat dat nogal lastig blijkt, zeker omdat ze maar drie weken de tijd hebben (de deadline van het New York Theatre Festival), besluiten ze een voorstelling te maken over het maken van de voorstelling. Ze gebruiken hun eigen ervaringen en krijgen hulp van twee actrices. Heidi zit nog in het vak, en auditeert voor ensemble-cover rollen. Susan is het zat, met name de zenuwen, en heeft een kantoorbaan, die haar ook niet echt bevalt. Op deze wijze krijgen we een inkijkje in de levens van het viertal. De twee nerds (Rollercoaster Tycoon 3)en de twee worstelende vrouwen. De voorstelling blijft sketchmatig, al wordt daar ook wel mee gespeeld. Eentje eindigt omdat deze wel lang genoeg heeft geduurd. Bizar is ‘an original musical’, waarin blank paper op een wel heel zwarte rap-scene manier wordt vertolkt.
[Title of show] zit vol met musicalverwijzingen. Een lied, Monkeys and Playbills, bestaat hoofdzakelijk uit titels van Broadway-shows (mooi geïllustreerd met PlayBill-covers van de bijbehorende shows). Over een lied over het dromen over de Tony ontstaat discussie; kun je dat wel maken.

foto:darren bell

De originele productie werd inderdaad gespeeld door Jeff Bowen, Hunter Bell, Susan Blackwell , Heidi Blickenstaff en Larry Pressgrove In deze voorstelling wordt Hunter vertolkt door Scott Garnham (o.a Les Miserables, Eurobeat en Honk!). Simon Bailey (o.a. Joseph, We will rock you Parade en musicalgroep Teatro)  speelt Jeff. Sarah Galbraith (o.a. Phantom of the opera, Carousel) is Susan, en Sophia Ragavelas (o.a. Never Forget, Mamma Mia!) is Heidi. Michael Webborn is Larry. Ze spelen vol enthousiasme, en weten de harten van de half gevulde zaal voor zich te winnen.
Decor is een issue in de show; het zijn slechts 4 stoelen. Geld voor meer is er niet, maar als dat er wel zouden zijn zouden het vier diamanten stoelen worden. Er zijn nog wat technische snufjes. De Playbill projecties (en die van apen in een speedboat), en de opname van een you-tube film zien we live.
De voorstelling is, ondanks kleine aanpassingen naar deze tijd en omgeving, nog wel erg Amerikaans in de verwijzingen. Dat maakt dat de voorstelling leuker is naarmate je er meer van weet. Maar ook zonder deze kennis blijft er genoeg grappigs over. Een onderhoudend middagje, met leuke melodieën, maar ook eentje die niet lang zal blijven hangen.

https://www.youtube.com/watch?v=OHua_0AMuYk

Maandag is niet bepaald een matinee-dag. Maar in het Regent Park Open Air Theatre is een dino-voorstelling.  Met een beetje mazzel is het mooi weer,  en kan ik er blijven. Want de avondvoorstelling is wederom in dit openlucht theater. Het blijkt een prachtige dag te worden.

26-08 14.15 Erth’s Dinosaur Zoo — Regent Park Open Air Theatre****

Tijd is zelden zo snel voorbij gevlogen als bij deze Australische poppenvoorstelling. Het idee is simpel. Je laat een bijdehante tante wat vertellen, laat wat kinderen meedoen, en neemt twee geweldige poppenspelers die prachtige dinosaurus-replica’s tot leven kunnen wekken. Als de uitvoering deugt, zoals bij deze Erth’s Dinosaur Zoo, klopt het helemaal.
De vertelster is bijzonder geestig, en vaak ook over de hoofden van de kinderen heen. Vooral dat laatste maakt dat de show ook bijzonder te genieten valt. Er zijn acht kinderen voorgeselecteerd, waarvan er zes twee dinobaby’s mogen aaien. De andere twee krijgen het zwaarder te verduren. Het meisje krijgt de Leaellynnasaurus voor de kiezen. Een tweepoter met een snavel, en zeer wisselvallig karakter, waardoor het meisje moet rennen. De jongen moet het doen met de Australische variant van de T-Rex, de Australovenator, voor zijn kiezen, en belandt in een soort leeuwentemmers-act, waarbij je hem ziet aarzelen. Het zijn dan wel poppen, maar…. Ook een volwassene uit het publiek krijgt het vuur aan zijn schenen van deze in Engeland zo eenzame presentatrice, en een groot vliegend insect op zich. Later vliegen er ook een aantal door de ‘zaal’. Er moet worden meegedaan, maar nergens is het echt geforceerd. Het is gewoon dikke pret.
De vijftig minuten vliegen voorbij, waarna de kinderen achter het theater ook nog de dinobaby kunnen bewonderen, en hun moed tonen met de grote vleeseter.

https://www.youtube.com/watch?v=ooFZyqq5kSA

26-08 19.45 The Sound of Music — Regent Park Open Air Theatre *****

Eén van die musicals die we allemaal wel kennen is The Sound of Music. Van verrassingen in het verhaal moet de voorstelling het dus niet hebben. Evenmin kunnen we rekenen op spectaculaire decors. Daarvoor is het Regent Park Open Air Theatre natuurlijk niet geschikt. En toch, deze Sound of Music is fantastisch.
Dit is in de eerste plaats te danken aan de perfecte uitvoering van Maria. Charlotte Wakefield (eerder ook al een fantastische Wendla in Spring Awakening) neemt je volledig mee in haar verhaal en emoties, en zingt de klassieke nummers prachtig. De verbazing en het enthousiasme, de onwennige reactie op haar eigen gevoelens, en de groei van haar karakter. Ze krijgt hulp van een verder voortreffelijke cast. De (met de baard iets minder) knappe Michael Xavier is mooi als de ontdooiende kapitein Von Trapp. Maar als zelfs een mini-rol als Freddie al wordt ingevuld door de geweldige Stuart Matthew Price moet het met de rest ook wel goed zijn. Alleen Rolf en Friedrich hebben even nodig om in hun rol te komen, en beginnen wat minder sterk, maar ze herpakken hun rol goed.
The sound of music is altijd een klassieker geweest, met overbekende songs, en zo heb ik de show ook altijd beleefd. Deze voorstelling doet me het verhaal ook echt beleven. Kippenvel, tranen van emotie en ontroering, niet in de laatste plaats door de geweldige kinderen. De nonnen klinken als klokken, en moeder overste (Helen Hobson) is een van die karakters die je hart verovert. De aankomende anschluss zet de verhoudingen in het verhaal natuurlijk op scherp, maar de keuze om met de winden mee te waaien maakt de karakters niet onsympathiek. Dat is de ‘beroepsnazi’ natuurlijk wel.

Het ronde podium is niet meer dan een soort ommuurde hal, waarin de trap natuurlijk opvalt. Door de deuren te wisselen is het afwisselend het klooster of huize von Trapp, en met wat Nazi-vlaggen het Salzburg festival-podium. Een kleine gracht om het podium wordt prachtig benut door de spelende kinderen, en later als romantisch plekje voor Maria en von Trapp. De ‘zaal’wordt goed benut voor opkomsten, en ook het groen heeft tegen het eind van de voorstelling haar nut. Het slotbeeld, waarin de trap de bergen voorstelt en de familie dus een stuk hoger eindigt dan toen het nog een trap was, is super.
Had ik ooit verwacht dat ik een ‘The Sound of music’ vijf sterren zou geven? Nee, maar ze zijn hier stuk voor stuk verdiend.

foto: Johan Persson

https://www.youtube.com/watch?v=g3SBm0T_e2w

Zo, dat is wennen: Charlotte als een wel heel jonge Maria!

Dat {Title of Show} vond ik bloedirritant! Zelden zo’n lange 90 minuten meegemaakt. Baal dat ik the Sound of Music gemist heb, speelde niet toen ik er was. Qua Charlie ben ik het helemaal met je eens, al zou ik daar denk ik een halve ster minder zou geven. Color Purple dan weer een ster meer. Heb je Titanic en Once ook gezien? Waren voor mij, met Chimerica en The Pride de hoogtepunten deze keer….

Jacco - 02 September 2013 09:58 PM

Heb je Titanic en Once ook gezien?

Ja, maar dat waren voor mij niet de absolute hoogtepunten. Nog 3 vijfsterren shows (waarvan 2 niet zullen verrassen gezien eerdere verslagen), maar ook een 1-ster voorstelling. Dit zal nog volgen:

Titanic (Southwark Playhouse) 
The Curious Incident of the Dog in the Night-Time (Apollo)
West side story (Sadler’s wells) 
Matilda (Cambridge theatre)
Once (Phoenix) 
A chorus line (London Palladium)
Pipe dream (Union theatre)
One man two guvnors (Royal haymarket) 
Billy Elliot (Victoria Theatre)
Bonnie & Clyde(Kings Head Theatre)

27-08 14.30 Titanic — Southwark Playhouse****
Op weg naar het theater, het is lekker weer. Ik zit wat te peinzen. Eigenlijk is het een raadsel dat ik deze voorstelling op mijn programma heb gezet. Vorig jaar zag ik ook in augustus een afgrijselijke Mack & Mabel in dit theater, waar de temperatuur ook nog eens niet te harden was. En Titanic, ik vond de Nederlandse voorstelling destijds maar niks. Een soort Cats op een zinkend schip, te veel karakters en te weinig diepgang (if you pardon the pun :roll: ). Maar goed, geboekt is geboekt, dus toch maar gaan.

Maar het gesternte lijkt wel meteen verkeerd te staan. Geleerd van de vorige keer had ik vooral bijtijds bij het theater te zijn. De plaatsen zijn ongeplaceerd, en zeker niet allemaal gelijk in kwaliteit. En dat was in dit geval maar goed ook. Niet dat ik een goede plek zou hebben, maar het hele theater bleek verplaatst. Een adres, “15 minuten lopen”, maar niet waarheen dan. Wel dat er een ander metrostation dichter in de buurt was. Dus maar met de metro gegaan, en via de lokale kaart het theater gevonden. Een lange rij voor de traag werkende kassa zorgde ervoor dat er geen tijd meer was voor een toiletbezoek, en inderdaad, er waren alleen nog maar (relatief) slechte plekken vrij. Dat toiletbezoek komt even later toch nog goed. Een oudere vrouw had bij binnenkomst haar been opengehaald aan een decorstuk, en bloedde als een rund aan haar been. De voorstelling werd hierdoor een half uur uitgesteld, om de ambulancemensen hun werk te laten doen, en voor het schoonmaken van de vloer.
En dan Titanic. Hoewel het belangrijkste kritiekpunt blijft staan, er zijn gewoon te veel karakters waardoor alle relaties vrij oppervlakkig blijven, is het stuk in zijn geheel toch beter dan me is bijgebleven. Een zeer i interessante score, en een prachtige opening. Een ensemblestuk, wat bijvoorbeeld blijkt aan de manier waarop het applaus wordt gehaald; gewoon met z’n allen.

De voorstelling is kleinschalig qua ruimte, en schaars aan decorstukken.Een doorsnee van het schip is boven de ingang gebouwd, een trapje ernaartoe,  een tafel, stoelen en bureau’s die worden op en af gereden, meer is er niet. Dat laatste gebeurt soms in vol zicht. Zodat we de machinist op de voor de volgende scene opgereden tafel zien staan. De cast bestaat evengoed nog uit een twintigtal spelers, waarbij sommige spelers meerdere rollen vertolken. Uit de kostuums en door het spel is het verschil goed duidelijk.
De cast kent ook geen zwakke schakels. Er zijn karakters waarvan je meer gaat houden dan van anderen, zoals de sympathieke telegrafist.  En natuurlijk komt de eigenaar van de rederij er niet erg goed van af met het onder druk zetten van kapitein en bouwer.

De enscenering is over het geheel genomen goed. De opening is prachtig, en de reddingsboten-scene met een paar touwen bijzonder indrukwekkend. Al volgt er pal na een rare wissel van mensen op het podium. Later volgt dan weer een vreemde enscenering van overlevenden in combinatie met een dansend paar dat de Titanic niet heeft verlaten. Om dan weer met een kippenvelmoment te eindigen. Hoewel alle feiten me wel bekend zijn, om ze weer te horen blijft emotioneel. Al vind ik het projecteren van de dodenlijst op de vloer als we als publiek de ruimte verlaten wel weer een tandje te ver.
Ik ben zeker blij dat ik ‘m in ’t programma heb opgenomen. Ook al was de zaal niet zo extreem warm als de oude ruimte vorig jaar, aangenaam is duidelijk anders. En de plaatsen blijven bijzonder krap.

27-08 19.00 The curious incident of the dog in the night-time— Apollo Theatre *****
Een toneelstuk. Normaal een zeldzaamheid, maar de reacties op dit stuk waren zo geweldig, dat ik het ook graag wilde zien. Vooraf had ik geen idee overigens waarover het zou gaan, maar mede dankzij War Horse, ook van het National Theatre, durf ik het wel aan.

Het stuk blijkt te gaan over een jongen met Asperger-syndroom. In zijn geval is het belangrijkste het alles letterlijk nemen, niet kunnen liegen, er niet tegen kunnen om aangeraakt te worden, en een overgevoeligheid voor de omgeving, die hij volledig in zich opneemt. Dat maakt bijvoorbeeld een treinstation tot een hel van geluiden en beelden. Deze Christopher (15 jaar), gespeeld door Luke Treadaway (inderdaad, de eerste Albert in War Horse en weer allemachtig goed) is niet de enige die hieronder lijdt. Ook zijn vader heeft het, ondanks zijn liefde voor zijn zoon, er behoorlijk moeilijk mee. De voorstelling begint met een dode hond. De hond van de buren is met een hooivork doodgestoken. De buurvrouw verdenkt Christopher, maar hij ontkent. Als er een agent aan te pas komt, komen de communicatieproblemen aan het licht. En als de agent Christopher aanraakt, slaat hij deze van zich af.  Omdat hij niet kan liegen kan hij niet zeggen dat het niet de bedoeling was de agent niet te slaan, wel dat het niet de bedoeling was hem pijn te doen.  Het incident doet Christopher zo veel, dat hij besluit net als zijn idool Sherlock Holmes onderzoek te doen naar de dood van de hond, zeer tegen de zin van zijn vader die niet wil dat hij de buurt lastig valt. Maar hij zet door, waardoor er een boel buurtgeheimen naar boven komen. Geheimen die ook van invloed zijn op de jongen zelf.

De productie is prachtig. Een hightech decor, dat krijttekeningen combineert met elektronische afbeeldingen, met overal verborgen ruimtes (met name om onderdelen voor de treinbaan die Christopher bouwt te herbergen), en een aantal indrukwekkende effecten, zoals het metrostation of de roltrap. Als publiek kijken we naar een toneelstuk van de gebeurtenissen, op basis van het boek dat Christopher heeft geschreven. Dit zorgt af en toe voor bizarre onderbrekingen. Nee, jij niet de agent, jij bent te oud. Of als de verkeerde persoon de milkshake aanreikt, dan wordt dit gecorrigeerd. De meest bizarre zorgt voor een epiloog na het applaus, dus niet te vroeg weggaan.

https://www.youtube.com/watch?v=w9lEsUYlTU0

Een bizarre mix van humor en drama. ,Het ervaren hoe zo’n syndroom moet zijn, alles zit in de voorstelling, die heel veel indruk maakt. Bijzonder theater, dat gelukkig het publiek weet te vinden. Dat dat nog maar lang moge duren.