Zondag 26 augustus 19.30 Jason Robert Brown & Friends (Apollo Theatre) ***½

Eerder deze week zag ik zijn 13 (niet alleen schreef hij de voorstelling, hij regisseerde deze ook), nu zie ik de componist zelf. Jason Robert Brown treedt zelf op. Het is een benefiet voor het National Youth Music Theatre, dat dit seizoen een Jason Robert Brown seizoen had, met voorstellingen van 13, Songs for a new World en The Last 5 Years.
Brown lijkt oprecht opgelaten door de grote opkomst, en onzeker om op te treden voor een publiek van zo’n 700 man. Zijn hand trilt, komt af en toe niet helemaal uit zijn woorden, maar heeft tegelijkertijd een enorm charisma, en een droog gevoel voor humor. Als er een enorme hoest uit de zaal komt, reageert hij met een ‘God bless you’, om vervolgens een kleine act te doen wat de persoon voor deze man heeft moeten ervaren.
De avond is gevarieerd. De casts van Songs for a new World en 13 treden op. Om twee van de lekkere songs uit 13 opnieuw te horen is fijn, en ook de twee liedjes uit Songs for a new World klinken ronduit geweldig. Er zijn 3 guest stars. Lara Pulver, oud-NYMTlid, was in de Menier Chocolate Factory-versie van The Last 5 Years te zien, en zingt o.a. Summer in Ohio. Stuart Matthew Price (jawel, de pluspunt uit Mack & Mabel) mag onder andere de opening van Parade laten horen. Hij speelde in de Donmar-versie, en is ook ex-NYMT, en doet dit nummer met meer dan 50 zomerstudenten van de opleiding. De bekendste gastzanger is Ramin Karimloo.
Jason Robert Brown zingt verder nummers uit zijn eigen musicals, een aantal losse nummers van zijn ‘forthcoming album’ (wanneer die gaat verschijnen is nog een groot raadsel, niemand koopt nog albums)en nummers uit Bridges of Madison Country, dat in augustus in ergens in de wereld in premiere moet gaan. “the most sold hardcover ever; I didn’t expect it would outsell the bible”. Ook “Honeymoon in Las Vegas”, de musical die in Canada had moeten worden opgevoerd, maar financieel niet rond kwam, komt aan bod. “It’s the film with Nicholas Cage with the flying Elvisses, not Viva las Vegas, the film with Nicholas Cage and the hooker, which you would expect I’d write”). Brown is geen topzanger, maar de licht melancholische klank past goed bij de nummers die hij zingt.
Voor de opening van de tweede akte is een deel van het podium leeggehaald, zodat de kids van 13 kunnen dansen. Daarna proberen twee van hen nog wat lootjes aan de man te brengen, maar als ze klaar zijn, is de heropbouw van het podium nog niet klaar. Het dwingt Brown tot improviseren, wat hij wederom erg goed doet.
Ik was vooral nieuwsgierig naar de man, voor wie ik dankzij het autobiografische The Last 5 Years weinig sympathie (Jamie is tenslotte een enorme eikel), maar wel bewondering had. Dit optreden heeft dat eerste veranderd, en het tweede enorm versterkt. Dit was een verrassend leuke avond. “I don’t know why you love me so much in London, but I am grateful.”

Maandag 27 augustus 14.30 The lion, the witch and the wardrobe (Threesixty theatre, Kensington) ***
https://www.youtube.com/watch?v=eGcgkMZYdwE

Het is theaterloze maandag. Als ik dat zeg, verwacht je niet dat ik toch twee voorstelling heb gezien deze dag, maar toch klopt het wel. Deze middagvoorstelling wordt gespeeld in en tent, die vlak naast Kensington Palace staat. Een paar jaar geleden heb ik in dubio gestaan om Peter Pan te zien, in deze zelfde tent, en toen gekozen voor andere voorstellingen. Maar de aanwezigheid van een maandag-matinee (het is een bank holiday) doet me besluiten het nu wel te doen.
Narnia, het leverde een aardige film op, en in Nederland een aardige musical (en een goede vriend) op. Dit is een ‘spektakel’, dus niet echt een musical. Een beetje van alles. In het begin moet er al snel worden meegedaan, of in ieder geval worden gereageerd op de woorden van Lucy, maar dat is gelukkig snel voorbij.  Daarnaast wordt er wel af en toe gezongen, maar deliedjes kunnen niet echt boeien. Waar de klanken als sfeer worden gebruiikt, werkt het wel goed.  Op de tentwand kunnen beelden worden geprojecteerd, wat het totaalbeeld zeker versterkt, maar het sterkste punt is toch het podium.
Het ronde podium is helemaal leeg aan het begin van de voorstelling, maar het zit vol met speciale effecten. Een gedeelte kan draaien, er zijn diverse openingen waardoor mensen en decorstukken omhoog kunnen komen, met de grote kast in het midden als meest opvallende. Verder wordt er een aantal keren gebruik gemaakt van de lucht, waar mensen vliegen. De grote leeuw Aslan is indrukwekkend, al herkennen we de technieken van War Horse.
De belangrijkste rollen zijn natuurlijk voor vier kinderen, die, afgaand op het programma gewoon alle voorstellingen spelen. Zo’n full time rol voor zeker de jongste twee is opvallend, daar ze op het oog toch niet ouder zijn dan een jaar of 14. Ze spelen hun rollen vol overtuiging, met volledig geloofwaardige reacties op wat hen overkomt. De rare snuiters van Narnia hebben veelal open kostuums, en zijn als zodanig meer de silhoutten van dieren. Een drietal muzikanten maakt deel uit van de cast, en ook een aantal acrobaten. De enorme pop van Aslan, die gedragen wordt door twee spelers, met een extra acteur voor het bewegen van het hoofd, beweegt heel natuurlijk, en blijkt zelfs in staat twee van de kinderen te dragen.
De tijd vliegt voorbij tijdens deze vertelling, die indrukwekkend oogt. De combinatie van disciplines, waarvan ik de illusie nog niet heb genoemd, fraaie effecten (waaronder vuur),  het gebruik van de hele tent, inclusief de diverse entrees helpt daar aan mee., En eindelijk eens een voorstelling die ook echt alle kanten op wordt gespeeld. Dat houdt in dat je het soms net wat minder goed ziet, maar dat geldt voor elke kant van de zaal.

Maandag 27 augustus 19.45 Ragtime (Regent’s Park Open Air Theatre) ****
https://www.youtube.com/watch?v=hm-PGFi1r5M

Weer zo’n voorstelling met allerlei gedachten vooraf. Zorgen vooral, want twee jaar geleden zag ik hier slechts een halve Into the woods. Regen verhinderde dat de voorstelling kon worden verder gespeeld. En de weersverwachting voor deze avond is niet goed. De lucht is dreigend, maar het is droog bij aankomst in Regent’s Park. Maar jawel hoor, een paar minuten voor aanvang begint het te druppelen. De aanvang wordt uitgesteld omdat het podium moet worden drooggemaakt. Uiteindelijk wordt de voorstelling toch gestart, zo’n kwartier later. Na een uur spelen wordt de voorstelling stilgelegd. Het regende weer, al was het allesbehalve hard. Wederom om het podium droog te maken. De manier waaropdit gebeurt doet het ergste vermoeden. Waar je zo verwachten dat ze meteen als het droog is beginnen, en dat met enig tempo, gebeurt het tegendeel. Het duurt even, en het gebeurt langzaam, zonder enige coördinatie.  Als ze klaar lijken te zijn, begint het weer te druppelen, en het Into the woods-spook doemt weer op. Er wordt toch verder gespeeld, en verder zonder problemen. Vervolgens is het dan nog even de vraag of de metro nog rijdt (het is tenslotte bank holiday, en als dan volgens de zondagdienstregeling wordt gereden, wordt het nog krap), maar gelukkig blijkt dit het geval.
Ragtime heeft waarschijnlijk een van de mooiste soundtracks ooit voor een musical gemaakt. De aanstekelijke ragtime-muziek, gecombineerd met mooie ballads, vormen een prachtig geheel. Het verhaal is episch, en zit vol met tijdsbeelden. Racisme en geweld, hoop en wanhoop, fictieve personages en echt bestaande. Alles wordt vermengd tot een mooie vertelling rond een aantal mensen die ieder hun eigen ontwikkeling doormaken, oorspronkelijk niets met elkaar te maken hebben, maar naar het einde van het verhaal wel.
Het podium is een soort huidig Amerika na een bombardement. Een reclamebord voor Obama met een groot gat, vermorzeld beton, en een hoop symbolen uit de Verenigde Staten van de afgelopen eeuw. Het contrasteert nogal met de vertelling die aan het begin van de 20e eeuw afspeelt. Het stoort meestal niet, behalve als het wel heel erg deel uitmaakt van het verhaal. De prachtige auto van Coalhouse Walker is een halve (moderne) sloopauto en tijdens de finale van de eerste acte worden er allerlei voorwerpen op het podium neergelegd die veelal nog niet bestonden in de tijd van de vertelling. Een poging tot artisticiteit waar ik tamelijk allergisch voor ben. Dat er op een vouwfiets wordt gefietst, het kind nieuw speelgoed heeft en een bouwkraan wordt gebruikt voor onder andere een schommelende actrice, of een ontsnappingsact van Houdini stoort dan weer minder. Dat een oom van de blanke familie wordt gespeeld door een zwarte man, en Booker T Washington door een vrouw went ook snel , al ontgaat ook hier mij de reden ervan.
De cast is voortreffelijk. De groepszang en staging mag er zijn, maar ook de solo’s klinken indrukwekkend. Vooral Claudia Kanuki zingt prachtig als Sarah. Herkenning is er bij Harry Hepple, die ik in 25th Annual Putnam Spelling Bee nog als een met een erectie stoeiende deelnemer heb gezien, en hier een totaal ander karakter vertolkt. Het moet toch fijn zijn dat die eerste rol dus kennelijk geen typecasting was.
De regie heeft goede pogingen gedaan om Ragtime om zeep te helpen met wat ik doorgaans pretentieus geneuzel pleeg te noemen. Gelukkig is dat niet gelukt, en is deze voorstelling vooral puur genieten. Toch is de vraag wat het had kunnen zijn als er voor een wat conservatiever concept was gekozen (zoals bij Crazy for You een jaar eerder).

Dinsdag 28 augustus The Great Gatsby (King’s Head Theatre) ***

Weer een Kleine voorstelling in de achterzaal van een pub, permanent ingericht als theater. Een voor mij onbekend reserveringssysteem. Geen stoel (nou ja, meer bank)-nummer , maar een papiertje met je naam op de zitplaats. Deze musical komt dus met een gratis mini-speurtocht. En hoekplaats, die schuin is afgezaagd. Comfortabel is anders, maar de benen zijn tenminste vrij. De rest van de rij zit bijzonder krap. En om meteen maar het andere minpunt in comfort aan te stippen: er wordt tijdens deze voorstelling gerookt, en volgens mij geen theatersigaretten.
The Great Gatsby is gebaseerd op het boek van F Scott Fitzgerald, geschreven in de jaren 20 van de vorige eeuw, een verhaal dat ik overigens niet heb gelezen De musical begint nogal raadselachtig, met een vrouw (Daisy) die niet door wil gaan met haar huwelijk. Waarom is niet duidelijk, maar haar bruidsmeisje overreedt haar, door op de peperdure parelketting te wijzen. Ook wordt een briefje verscheurd. Daisy blijkt te trouwen met de tamelijk brute Tom. Na een tijdssprong blijkt Tom er liefjes naast te hebben, de laatste ervan is de vrouw van een garagehouder, waar hij dan komt om zijn auto te bekijken. Dan is er nog Nick, de neef van Daisy. Hij woont naast de mysterieuze Jay Gatsby, die decadente feestjes geeft. Op een dag wordt Nick ook uitgenodigd, en maakt hij kennis met zijn buurman. Deze blijkt wel een heel speciale reden te hebben om naast Nick te zijn gaan wonen.
The Great Gatsby heeft muziek die goed past bij de periode waarin het zich afspreekt. Goed in het gehoor liggende jazzmuziek voornamelijk, die live wordt gespeeld door een mini-orkestje dat ook rollen in de voorstelling speelt. Alleen de pianist blijft op z’n plek achter de piano. Het geeft de show het gevoel van vaart, hoewel het verhaal zelf een langzame start heeft. In de tweede akte gaat het wel in sneltreinvaart. Met nauwelijks rekwisieten, een Spartaans bankje in drie delen, worden de diverse locaties uitgebeeld. Soms overduidelijk, soms ook een beetje vaag (zoals de garage).
Er wordt onversterkt gespeeld en gezongen,wat zeker bij het eerste nummer zorgt dat het niet te verstaan was. Pas als ze de laatste keer Louisville zingen versta ik dat pas. Het is dus even schrikken, want het verhaal is in eerste instantie ook niet duidelijk, en of dat nu komt omdat het lied niet te verstaan was, of gewoon een keuze, weet ik dan nog niet. Nog steeds niet overigens, maar aangezien het later wel duidelijk wordt, denk ik dat het de laatste optie is geweest. Latere songs blijken beter te verstaan, ook als het hele ensemble tegelijk zingt.
De tweede akte lijken ze even vergeten dat ze een musical gemaakt hebben. Veel gepraat, en instrumentale muziek tussendoor, maar liedjes zijn zeldzaam. Er is nog 1 nieuw nummer, en we krijgen nog 3 reprises, maar het contrast met de eerste akte is groot.
The Great Gatsby is dus best een aardige voorstelling, maar maakt geen grote indruk. Lekkere muziek, en een aardige avond uit, maar waarschijnlijk ook weer snel vergeten.

Woensdag 29 augustus 15.00 Singing in the rain (Palace Theatre) ***
https://www.youtube.com/watch?v=KOiIGUg6yLI
Gebakken lucht? Een suikerspin? Minder verhaal dan Singing in the rain kan een musical nauwelijks hebben. Een vergelijking met Mack & Mabel doemt op. Ook deze musical speelt zich af in de tijd dat de geluidsfilm opkomt. Een stomme film-acteur Don Lockwood vormt een duo met een actrice,Lina Lamont, maar ondanks de aandacht roddelpers zijn ze geen liefdespaar. Als hij op een dag een wandeling maakt, ontmoet hij een toneelactrice Kathy Selden waar hij meteen gecharmeerd van is. Zij is kritisch op zijn werk, maar als tijdens een feestje haar werk het springen uit een taart blijkt te zijn. Tijdens een conflict belandt een taart, gegooid door Kathy, in het gezicht van Lina, tot haar woede. Lina zorgt dat Kathy wordt ontslagen.
Maar als de studio ook geluidsfilms wil maken, hebben ze een probleem.  Lina’s stem is niet om aan te horen.  Zonder dat Lina het mag weten, moet Kathy haar stem dubben…
Het verhaal mag dan geen moer voorstellen, de show zelf is het aanzien meer dan waard. Katherine Kingsley is hilarisch als de verwende en domme actrice met de vreselijke stem. Don Lockwood en Scarlett Strallen zijn een leuk stel, en op de kleinere rollen valt ook niets aan te merken. Natuurlijk is deze voorstelling vooral een dansvoorstelling, en de dansscènes zijn dan ook de hoogtepunten in de voorstelling. 
Film speelt een belangrijke rol in de show, en we zitten dus ook vaak naar filmbeelden te kijken.  In het begin stoort dat wat, omdat het niet nodig is (en als je een film wil zien ga je naar de bioscoop), maar later heeft het zeker meerwaarde. Met name de resultaten van de eerste geluidsfilmopnames zijn bijzonder geestig.
Naar mate de eerste akte vordert wordt de sfeer op de eerste rijen wat giechelig. Als de klanken van de titelsong gaan klinken, en het op het podium ook gaat regenen, gieren sommigen het al uit. Is het de droge waarschuwing op het ticket dat de eerste rijen van de stalles nat kunnen worden, of hebben ze voorkennis. Elegant vliegt het water in de zaal. Op rij 5 kun je wat druppels verwachten, had de lokettist gezegd. Technisch gezien klopt dat, al zijn het wel een stuk grotere druppels dan regendruppels.
Nostalgie viert hoogtij. Grijze haren, wandelstokken, rimpels, er zijn maar weinig bezoekers die niet aan minstens één van deze eigenschappen voldoen.  Al deze mensen hebben een leuke, niks aan de hand, feelgood musical gezien met een boel kleurtjes.

Woensdag 29 augustus Soho Cinders (Soho Theatre) ****

Een verhaal, gebaseerd op Assepoester, maar gesitueerd in Soho. Dat is niet zo zeer het bijzondere van Soho Cinders, wel dat het een boy meets boy verhaal is, en die zijn niet zo vaak te zien. De Pet Shop Boys musical Closer to Heaven is degene die me te binnen schiet, en dat is toch al wat jaren geleden.
Soho Cinders is het verhaal van Robbie. Zijn moeder is overleden. Zij had een wasserette, maar omdat er geen testament te vinden is claimen zijn twee stiefzusters de zaak, waar nu nog zijn fag hag Velchro werkt. Zijn studie kost een hoop geld, dus hij verdient wat bij als escort.  Een van zijn klanten is een belangrijke zakenman lord Bellingham, die hem belooft te zoeken naar het testament. Maar Robbie is ook verliefd,  op ex-zwemmer en kandidaat voor het burgemeesterschap, James Price, die uiteraard ook een vrouw aan zijn zij heeft. En natuurlijk een gladjakker van een campagneleider William George, die een allochtone (sikh) hulp heeft, die respectloos wordt rond gecommandeerd, en continu met Hide’n wordt aangesproken, terwijl hij Sascha heet (pardon the pun). Een buitengewoon explosieve situatie natuurlijk, zeker als Robbie door Bellingham wordt gevraagd om een fundraiser bij te wonen voor Price, gevolgd door een overnighter, maar niet weet wat voor feest het is. Een fundraiser waar ook de stiefzussen aanwezig zullen zijn, omdat zij uitnodigingen op straat vonden (kwaad weggegooid door George omdat er een fout op stond).
Stiles en Drewe hebben met Honk, maar ook met Betty Blue Eyes en Peter Pan, bewezen dat ze een prachtige score kunnen schrijven. Deze Soho Cinders is daarop geen uitzondering. Lekker in het gehoor liggende, aanstekelijke nummers worden afgewisseld met prachtige ballads. De karakters mogen dan vrij clichématig zijn (Robbie is geen clichénicht overigens), de bewerking van het Assepoester-sprookje is zeker geslaagd. De pauzefinale is een echte cliffhanger, die de 20 minuten pauze extra lang maken.
De keuze om een verteller te gebruiken (Stephen Fry’s karakteristieke stemgeluid staat op band) is een gemakkelijke keuze, maar werkt wel. Sprookjes dienen toch vooral verteld te worden. De zeer jong ogende Robbie wordt goed gespeeld door televisieacteur Tom Milner (het is zijn podiumdebuut). Hij heeft ook nog eens een prachtige zangstem, wat hij vooral laat horen bij het kippenvel bezorgende They don’t make glass slippers. Amy Lennox is leuk als zijn spontane vriendin. De knappe, naïeve politicus is een mooie rol van Michael Xavier en zijn vriendin is de immer sterke Jenna Russell. De ordinaire, superlelijke, onelegante stiefzussen zorgen voor hilarische momenten. Amanda Posener en Suzie Chard, ogend als heel goedkope travestieten, hebben geen enkele moeite met zo vies en lelijk mogelijk te zijn.
Ondanks de inkakker in de tweede akte (Let him go) is Soho Cinders een zeer leuke voorstelling, die de homo’s onder ons nog eens extra zal aanspreken. Maar wie kan er stil zitten bij het aanstekelijke “I’m so over men” of niet grijnzen bij “It’s hard to tell”.

In een stevige remix:
https://www.youtube.com/watch?v=oeksqoVCRvc

Donderdag 30 augustus 14.30 Billy Elliot (Victoria Palace Theatre)*****
Donderdag 30 augustus 19.30 Matilda (Cambridge Theatre)*****

Donderdag is greatest hits dag deze trip. Twee van mijn top 3 London shows staan op het programma (de derde is War Horse). Maar het is ook bad seat day. Het allerlaatste kaartje dat voor deze voorstelling van Matilda beschikbaar is, is op de Upper circle, en heeft restricted view. En waar ik bij Billy Elliot vrijwel altijd op tijd ben voor A10, een prachtige plaats op de eerste rij ben ik dit keer veel te laat. Het theater heeft de dayseat-tijd veranderd van 10.30 naar 10.00 en waar men normaal vooral voor de avondvoorstelling reserveert, is de matinee, waar ik ook voor ga, erg populair. De keuze wordt tussen A3 en de beste plaats aan de zijkant op de dress circle. Ik opteer dit maal voor de laatste.

https://www.youtube.com/watch?v=X5fTrmkRPK0

Billy Elliot blijft een meesterwerk. Het is leuk weer eens overzicht te hebben, en ik heb voor het eerst in twee jaar (vier voorstellingen) weer een andere Billy. Redmand Rance is zo nieuw, dat hij op een inlegvel in het programma staat (hij blijkt pas een week te spelen), en is pas 11 jaar. Maar ook deze jongen is weer een talent. Mooie zangstem, en een goed acteur. Qua dans kan hij zeker nog groeien; het oogt wat minder spectaculair dan andere Billy’s, al blijft het indrukwekkend wat hij laat zien. Grappig is om te lezen dat hij al Oliver was in de West End-productie, maar dat hij ook tijdens zijn Billy-opleiding in Singing in the Rain meespeelde. Zo groeit hij mooi in de ongelofelijk verantwoordelijke rol van Billy Elliot. De plek is prima, al blijft de eerste rij favoriet. Minder overzicht, maar de expressies op de gezichten zijn in deze voorstelling goud waard.
Een lastige overweging, wel of geen Matilda als er alleen nog maar een slechte plek beschikbaar is. Uiteindelijk deze toch maar wel geaccepteerd, al was het alleen maar om te bepalen of War Horse of Matilda mijn nummer 2 show van Londen is. War Horse zag ik al vanaf de slechtste (en in ieder geval goedkoopste) plek in het theater, en maakte vanaf daar al een onuitwisbare indruk.

https://www.youtube.com/watch?v=UPBbNOz6OBE

Matilda is ook vanaf de upper circle een geweldige voorstelling, maar het komt vanaf deze hoogte toch minder aan. Dit komt deels omdat niet alles even goed is te verstaan. Als Matilda snel een verhaal vertelt bijvoorbeeld, al is het lastig te beoordelen of dit aan de vertolkster van de titelrol ligt (Lara Wollington) die niet goed genoeg articuleert, of gewoon aan de geluidsinstallatie. Tegelijkertijd zie ik nu een aantal prachtige overzichtsplaatjes die ik de vorige keer op de eerste rij heb gemist. De koortjes op de balkon, de sportoefeningen op de vloer en de schommels bijvoorbeeld, het ziet er prachtig uit.  Verder klopt alles weer in de show. De kinderen zijn geweldig, David Leonard is briljant als Agatha Trunchbull, het ensemble is geweldig in de schoolscènes (vooral het alfabetlied is een plaatje), de speciale effecten zijn zeer effectief en het intermezzo van mr Wormwood met het publiek is zeer geestig. Toch zal een volgende keer dat ik Matilda ga zien weer vanaf een goede plek zijn.  Wat Matilda dus nummer 3 op het West End maakt.

Vrijdag 31 augustus 20.00 Anthony Rapp — Without you (Menier Chocolate Factory)*****
https://www.youtube.com/watch?v=4q5t5Nigplo

Na 13 is dit de tweede eenakter van mijn trip. De oorspronkelijke Mark uit Rent staat een aantal weken met een soloprogramma (en 5-persoons band) in de Menier Chocolate Factory. Anthony Rapp vertelt een autobiografisch verhaal over zijn periode bij Rent,  de dood van Jonathan Larson en de ziekte van zijn moeder. Na het openingnummer Losing my religion (van REM) vertolkt hij eigen songs, en (gedeeltes van) nummers uit Rent.
De voorstelling is verbluffend. Anthony Rapp is een meesterverteller, en zijn levensverhaal buitengewoon boeiend. Natuurlijk is het verhaal van Rent mij bekend. De motivatie van Larson om het te maken, en het feit dat hij de Broadway première niet meer mocht meemaken. Maar om het vanuit iemand te horen die het van dichtbij mee heeft gemaakt, voor wie Larson een vriend was, is zowel boeiend als emotioneel. Alsof het nog niet genoeg materiaal is om het publiek waterige ogen te bezorgen, vertelt hij ook over het ziekteproces van zijn moeder. Hoe zij kanker had en dit weer kwijtraakte met een enorme interne bloeding, en hoe dit uiteindelijk weer terug kwam. Het moet niet makkelijk zijn om avond aan avond de meest tragische momenten van je leven opnieuw te beleven, ook al zitten de mooiste van je leven er ook tussen. Rapp heeft nog steeds rode, wat waterige ogen bij de meest heftige momenten. Maar wat mogen wij als publiek blij zijn dat hij dit doet. De tachtig minuten vliegen om, en het publiek hangt al die tijd aan zijn lippen, met een staande ovatie tot slot.
Het verhaal begint bij zijn auditie voor Rent, en hoe enthousiast Jonathan is. Hoe welkom deze kans was, al was het in eerste instantie maar voor workshop van een beperkt aantal weken, maar het haalde hem weg achter bij Starbucks. Hij vertelt over het enthousiame van Larson over Adam Pascale, die nog niets op toneel had gedaan maar een geweldige stem had,  waarmee hij instemt, maar in gebaar aangeeft dat hij het niet zag zitten. Over het enorme enthousiasme bij de eerste try-out. Hoe hij niet de gelegenheid kreeg dit met Larson te delen die avond, en uiteindelijk helemaal niet. Het is ongelofelijk, maar de songs uit Rent zijn in deze setting mogelijk nog emotioneler dan in de musical zelf. Bij Seasons of love, bij de herdenkingsvoorstelling voor Jonathan, bijvoorbeeld, stromen de tranen over je wangen.
Daarna krijgt het verhaal over zijn moeder de overhand. Hoe liefdevol hun contact was, ook al waren ze mijlenver van elkaar vandaan. Over dat ene ding waar nauwelijks werd gesproken (zijn sexuele voorkeur), en hoe dat ook uiteindelijk goed kwam.  En over het laten gaan van dierbaren.
Een prachtige emotionele voorstelling.

Zaterdag 1 september 14.30 Carousel (Barbican)**1/2
https://www.youtube.com/watch?v=csUADN58tSw

Antieke voorstellingen zijn niet per definitie saai, maar ietwat eigentijdse inbreng stel ik doorgaans wel op prijs. Carousel was dus zeker niet een voorstelling die ik per se wilde zien, maar gezien de vroege aanvangstijd op deze reisdag was hij wel geschikt.
De voorstelling wordt gespeeld door opera North, en dat heeft in ieder geval één belangrijk aspect. Er wordt onversterkt gesproken en gezongen. En dat in de grote theaterzaal van het Barbican Centre. Bij aankomst wordt reclame gemaakt voor een James Bond tentoonstelling, en ik weet dus dat ik een ander ding wat leuk was geweest deze vakantie heb gemist.
Over de voorstelling kan ik verder kort zijn. Deze Carousel is niet mijn ding. Er wordt fantastisch (en wel heel klassiek) gezongen. Er wordt door een aantal spelers niet zo heel goed geacteerd, het ziet er mooi uit (een draaipodium zorgt voor de beste effecten), maar het verhaal kan me niet bekoren. Een stukje continuïteit stoort me meteen al. De hoofdrol wordt deze keer gespeeld door een zwarte man, maar zijn jongere versies zijn Brits blank. De eigenaresse van de Carousel vertolkt haar rol heel vreemd (Is ze nu continu dronken?) .
Een groot orkest zorgt voor een prachtig geluid en de klassieke nummers zijn deels heel herkenbaar. “You’ll never walk alone” is natuurlijk een klassieker.
Het was in zijn geheel niet onaardig, maar deze voorstelling kon niet verhinderen dat ik vooral in de eerste akte regelmatig op indommelen zat. En dat kan toch niet echt de bedoeling zijn.

De eerste verslagen van een geslaagde trip naar Londen. Wordt vervolgd in de loop van de week
7-12 13.30 Robin Hood — Greenwich Theatre ***
De openingsvoorstelling van deze trip is een pantomime. Er zullen er nog een aantal op het programma staan. Voor Engelsen is het een fenomeen, dat hoort bij de kerstperiode. Deze Pantomime heeft helemaal niets te maken met wat wij onder pantomime verstaan, er wordt gewoon gesproken en gezongen. En de beleving heeft weer het meest met onze poppenkastvoorstellingen: interactiever kan het nauwelijks worden met publiek op de stoelen. Er moet vaak worden geroepen.
Maar tussen dit kinderlijke vermaak zitten ook weer behoorlijk ‘volwassen’grappen; schunnigheid wordt zeker niet geweerd.Deze matinee zit de zaal vol met basisschool kinderen, en dan komen die meer volwassen onderdelen toch wat vreemd en ongemakkelijk over, hoewel ik het ook wel weer leuk vind.
De voorstelling is grappig.  Een stoere Robin Hood, met in zijn bende een broeder Tuck van enorme proporties (zou hij de rest van het jaar een uitsmijter zijn?) met een stem die aan Stephen Fry doet denken, de mooiste en ijdelste man van het land (die we verder nauwelijks meer zien) en een Schots jongetje die bard is. Hij wil steeds een liedje zingen, krijgt van de zaal daar ook toestemming voor, maar vervolgens wordt hij onderbroken. Slaagt hij er wel in, draait na de eerste paar noten het podium waarop hij staat weer weg. Maar hij laat zich niet kisten.  Uiteraard is er de boze sheriff van Nottingham, die zo overtuigend is dat hij nauwelijks boven het geboe kan uitkomen. Af en toe voorzien van een gier op zijn arm (uiteraard een pop),waarmee hij komisch converseert. Hij heeft een temperamentvolle huishoudster, Consuela, die helemaal weg van hem is, maar die hij niet ziet staan. Hij is helemaal weg van Marian als zij zich bij hem meldt, maar zij ziet meer in haar klasgenootje van vroeger, Robin Hood.  Marian heeft gezelschap van zuster Germoline, dé comic relief rol en travestie, die zo’n belangrijke rol in de pantomime speelt.
Er staan later deze trip nog 2 gay-pantomime’s op het programma, maar het glitter-decor (en de galakostuums op het eind) doet vermoeden dat we er nu al een te pakken hebben. Mooi en goed verzorgd is het echter wel.
Zoals gezegd moet je in de zaal meedoen. Dat willen deze schoolkinderen ook best. Als er Robin Hood wordt gezegd moeten we ‘Hurrah’ roepen, en dat vereist wel concentratie. En dan nog missen we er wel eens eentje. De Schotse zanger heeft een woord waarop moet worden gereageerd, en vaak is de eerste keer nog niet hard genoeg (waar ik al onder de indruk was van het geluid), en als nurse Germoline wat ondeugends doet, wil ze van de zaal horen dat ze wel een Naughty Nurse.  Verder moet je emotie tonen: de slechterik moet geboe-t worden, en als iets zielig is wordt een “aaaaaah’” verwacht. Als dat maar mondjesmaat gebeurt zegt de speler ook gewoon dat het wel wat zieliger is dan dat (en een veel luider aaaaaah volgt). Je moet er van houden, maar ik heb het naar mijn zin.
Wat suggestieve en dubbelzinnige teksten horen er bij, en ook de Seth Gaaikema-woordspeling wordt niet vergeten. Als de broeder Fish en Chips heeft gekookt, wordt hij de fishfriar genoemd, maar dat is hij volgens hem niet, hij is de chipmonk.
In een pantomime zit ook veel muziek. Bekende bestaande songs, al dan niet voorzien van nieuwe tekst. Glam rock is populair, maar ook oude rock’n’roll. Natuurlijk worden ook bekende nummers als Gangnam style en Call me maybe niet vergeten. Voor het applaus moet er nog worden meegezongen en bewogen, volgt er een wedstrijdje tussen de twee zaalhelften (zingen is er niet meer bij, mijn helft heeft volgens de dirigent gewonnen) om tenslotte gezamenlijk met een kakofonie van geschreeuw en gezang te eindigen.

http://sphotos-c.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/378801_10151125205187536_118810564_n.jpg

http://sphotos-e.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-prn1/74276_10151125207107536_1631690052_n.jpg

http://sphotos-f.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc6/263658_10151125208642536_1032327373_n.jpg

7-12 19:30 Daddy Longlegs - St. James’Theatre ****
St. James Theatre werd dit jaar geopend. Het ligt vlakbij de Royal Stables, en ook niet ver van het theater van mijn favoriete musical Billy Elliot. Een fraai ogende horeca-gelegenheid, een mooie entree, en de zaal ziet er ook niet verkeerd uit. Toch is de zaalervaring niet heel prettig. De beenruimte is krap, zeer krap zelfs.  Je moet erg rechtop zitten. Van je voorbuur heb je dan weer wel weinig last, want er is een behoorlijk hoogteverschil. Dat één van de eerste voorstellingen dan juist Daddy Longlegs heet heeft dan wel iets ironisch.
Daddy Longlegs. Ik kende het helemaal niet, maar het verhaal werd al in 1912 geschreven door Jean Webster. Het gaat over Jerusha Abbott, een weesmeisje, dat door een protagonist de kans krijgt te studeren. Zij schrijft hem brieven over haar belevenissen en haar emoties.  Het voordien bekijken van de DVD met Fred Astaire stond wel op de planning, maar is er niet van gekomen.
Ik stap dus blanco in deze nieuwe voorstelling, die in 2009 werd geschreven door Paul Gordon en John Caird. Het is een kleine musical: de cast bestaat uit twee personen.  Jerusha en Jervis (Daddy Longlegs).  De spelers die we zien, Robert Adelman Hancock en Megan McGinnis spelen de rollen al sinds het werd ontwikkeld voor het Rubicon Theatre, en dat is de merken. Ze zijn één met hun personages, die het vooral van hun geloofwaardigheid moeten hebben.
Jerusha is onbevangen en spontaan in haar reacties, en ze groeit van een meisje naar een jonge vrouw. Jervis is een jongeman, die verliefd wordt op Jerusha, als Daddy een vaderrol zou moeten vervullen, maar als zichzelf zich in het leven van Jerusha meldt. En dan vervolgens over zichzelf in de brieven leest en daar natuurlijk op reageert.
Jerusha begint dus in John Grier Home , een weeshuis, maar krijgt dankzij een weldoener de kans te gaan studeren. Zij moet hem minimaal 1 x per maand een brief sturen, waarop hij niet zal antwoorden. Bedanken mag niet. Ze moet deze brieven sturen naar Smith, wat niet zijn echte naam is. Jerusha geeft hem de troetelnaam Daddy Longlegs.  (Voor de niet-biologen onder jullie: Daddy Longlegs is ook een spin).
Eenmaal op het college heeft ze twee medestudenten, waar ze veel mee te maken heeft, Sallie en Julia. Ze is vooral gek op Sallie. Julia is een echte Pendleton, en rijke familie, waar ze zich ook naar gedraagt.  Dat de Daddy Longlegs een oom is van Julia weet ze niet. Haar studietijd is een grote ontdekkingsreis, vol met verwondering, maar ook met pijnlijke momenten dankzij haar afgeschermde verleden, waardoor ze veel dingen niet weet. (Michelangelo is een aartsengel, zo klinkt het toch. Jervis raakt geboeid door haar brieven, en als ze de eerste zomervakantie weer terug dreigt te moeten gaan naar het weeshuis,  regelt hij dat zij naar een boerderij mag gaan. Later zal blijken dat hij zelf daar na een ziekte een fijne tijd heeft beleefd.  Julia ontmoet Jervis (onwetend wie hij echt is), maar ook Sallie’s Jimmy. Van haar enthousiasme over Jimmy wordt Jervis jaloers, en hij probeert alles te doen haar uit zijn buurt te houden. Dit lukt echter maar deels, dankzij het bijdehante karaker van Jerusha. Jervis, die zich zeer ongemakkelijk voelt door de situatie, probeert Jerusha wel een paar keer te schrijven om te vertellen hoe het zit, maar die brieven belanden allemaal in de prullenbak. Een schril contrast met de brieven die hij van Jerusha ontvangt: die hangt hij op in zijn studeerkamer.
De voorstelling speelt op een vast decor. Donkerhouten wanden met ramen en luiken, een grote boekenkast, een een aantal houten koffers.  De studeerkamer van Jervis op een verhoging. Waar en we zijn wordt als tekst geprojecteerd, en verder wordt er met de kisten een situatie nagebootst. Een bergtop, of een bed bijvoorbeeld.
De liedjes zijn klein, de vertolkingen prachtig. Over de ontwikkeling van en de karakters zelf kan hetzelfde worden gezegd. De constructie van de voorstelling, waarbij de brieven steeds centraal blijven staan, dreigt een paar keer te gaan vervelen,maar doet dat uiteindelijk niet. Humor is er in twee lagen. Dingen die gewoon grappig zijn, en dingen die grappig zijn omdat wij als publiek weten hoe het zit (al dan niet met tegenspel, bijvoorbeeld als Jerusha aan Daddy Longlegs vraagt of hij grijs is, of kaal).
Daddy Longlegs is een fraaie voorstelling, die terecht naar Londen werd gehaald. Ik zag daar één van de laatste voorstellingen (8 december is de laatste), wat helaas betekende dat het programmaboekje uitverkocht was. Het gratis papieren A4-tje is een aardige service, maar ook de voorstelling onwaardig. Want ondanks de kleine schaal: een voorstelling als deze spreekt meer aan dan menig megaproduct waarbij de ziel door het spektakel werd verdrukt. 

https://www.youtube.com/watch?v=8_fdTCG5f0o

8-12 15.00 Loserville — Garrick Theatre ****1/2
De nummers van het Engelse Busted spraken me destijds al enorm aan. Vrolijk en energiek, en het verwondert dan ook niet dat deze Loserville vol zit met dit soort nummers. De componist en oprichter van de groep, James Bourne, is ook de componist van deze musical. De basis voor het stuk ligt in het album, Back to Loserville van de groep Son of Dork, waar Bourne na Busted deel van uitmaakte.
De musical heeft het niet gered, dat weten we nu al. Het sluit 5 januari en zal moeten wijken voor het getransfereerde Rock of Ages, en hoewel ook die musical best geslaagd is, is dat een groot staaltje onrecht. Maar het publiek heeft altijd gelijk en dus moeten prima shows als Spring Awakening en Loserville snel sluiten en mogen we nog steeds van een baggershow als We Will Rock You genieten of de terugkeer vieren van slappe hap met grote hits als Dreamboats & Petticoats.
Het is dan ook een prettige ervaring te zien dat de cast het nog niet heeft opgegeven. Loserville spat van het podium, dankzij een geweldig energieke cast.  Zo veel energie heb ik niet gezien sinds de Our House tourcast en de off-West End productie van Spring Awakening.  Beiden staan in mijn geheugen gegrift, en dat kunnen niet veel shows zeggen, en deze Loserville komt ook zeker in dat rijtje, al is het ietsje verder naar achteren.
Het verhaal is tamelijk eenvoudig. Het is 1971 op een Amerikaanse highschool, en computernerd Michael Dork probeert computers met elkaar te laten communiceren. Hij doet dat stiekem bij een computerbedrijf en is al een eind op weg dit ‘mailen’ voor elkaar te krijgen, maar een onhandigheid van één van zijn vriendenzorgt ervoor dat hij zijn gegevens kwijt raakt.  Tot overmaat van ramp mag hij ook niet meer in het computerlokaal komen, zodat hij ook daar niet verder kan werken. Gelukkig is daar de nieuwe leerlinge, Holly Mansun, die astronaute wil worden en verstand heeft van computers.
Natuurlijk is de nerd het slachtoffer van de stoere jongens, onder leiding van Eddie, die de zoon is van de eigenaar van het computerbedrijf. Hij heeft in Leia een vriendin, die zichzelf ook nogal wat verbeeldt, en zij heeft uiteraard ook weer haar bitchy vriendinnen, waarvan de ene het domste meisje van de klas is, en de andere een beetje lijkt te twijfelen aan haar positie, als ze bijna een neergeslagen Michael helpt opstaan.
Ook de nerdy vrienden van Michael hebben zo hun dromen. Lucas heeft een science fiction boek geschreven, en omdat het een serie moet worden is hij maar alvast met deel 4 begonnen. Twee andere willen met een ruimteschip-creatie een prijs winnen op de science fiction beurs en zo in de Vip-lounge kennis maken met allerlei startrek helden.
Als Eddie niet als zijn broers automatisch een belangrijke rol in het bedrijf krijgt, maar zelfs naar een militaire academie dreigt te worden gestuurd,  worden alle relaties op scherp gezet. Een jaloerse en gefrustreerde Lucas krijgt een aanbod wat wel heel verleidelijk is en Holly wordt gechanteerd met haar tot nog toe geheim gehouden verleden,  met als doel de show te stelen met de ontdekking die Michael bijna heeft gedaan.
Zoals gezegd: een geweldig energieke cast zorgt dat de show van het podium spat. De vormgeving is fraai; het decor is een grote computerchip, terwijl alle scene’s worden getoond op een soort kladblokken, die uitgeklapt steeds weer voor andere omgevingen zorgen. Bijzonder is de televisie-achtige opening, waarin de kladblokken worden gebruikt om de rolverdeling te tonen. De hoofdrollen, de bijrollen worden tot het eind bewaard. De acteerprestaties zijn geloofwaardig, zodat je met de sympathieke karakters zeker meeleeft. Iets zwakker is de zang, maar dat deert eigenlijk niet.
De show zit vol met humor, en zeker de science fiction liefhebber zal smullen van allerlei verwijzingen die in deze voorstelling zitten. En zeker het einde is zeer vermakelijk op alle fronten.
Enige nadeel is dat de soundtrack iets meer variatie kan gebruiken. De sound is energiek, maar ook niet zo gevarieerd. Tegelijkertijd is het ook een soundtrack die uitermate geschikt is om tijdens een autoritje op te zetten (eentje zonder flitscamera’s), dus laten we hopen dat die er alsnog van komt.

https://www.youtube.com/watch?v=k2aKI1lbg04

https://www.youtube.com/watch?v=g2dRAtxpexQ

8-12 19.30 Victor Victoria — Southwark Playhouse ***1/2
Back into hell. Ik heb lang getwijfeld of ik deze show wel zou bezoeken. Het vorige bezoek aan dit theater was een regelrechte ramp. Een bloedhete zaal, erbarmelijke stoelen (plastic klapstoeken), buitengewoon slechte plekken aan de zijkant (terwijl de regisseur daar waarschijnlijk nooit heeft gezeten). Uiteindelijk toch besloten het een tweede kans te geven, maar me wel voorgenomen om er bijtijds te zijn, zodat ik in dit vrije zit theater niet weer op een shitplek terecht zou komen. Een uur van tevoren aanwezig, maar dat was in dit geval niet echt nodig. De stoelen zijn nog even slecht (er wordt wel geld ingezameld voor betere), maar de opstelling was nu anders. Twee rijen aan weerszijde van het speeloppervlak. De winter zorgt er inmiddels voor dat de ruimte als koud wordt ervaren, hoewel ik het er dit keer wel aangenaam vond.

Op het programma staat dit keer de musical Victor Victoria. Een musical gebaseerd op de gelijknamige film van Blake Edwards, met muziek van Henry Mancini en teksten van Leslie Bricusse. Frank Wildhorn vulde het stuk verder aan. Aardig detail: de oorspronkelijke musical is van Endemol.
Victor Victoria is een goede voorstelling, al ligt het tempo wel wat aan de lage kant. Het verhaal van de zangeres Victoria Grant, die niet aan de bak komt tot ze Carol Todd, Toddy voor vrienden en partners tegenkomt. Hij stelt voor dat ze als female impersonator op gaat treden. Uiteindelijk gaat ze op het voorstel in, en wordt ze de Poolse graaf Victor. Victor is een sensatie, maar als de Amerikaanse gangster King Merchand verliefd op hem/haar wordt ontstaan er toch wat problemen. Zo’n gangster kan natuurlijk niet homo zijn. Niet voor zichzelf, maar zeker niet voor zijn zakenpartners.
Anna Francolini speelt Victoria, en ondanks dat ze qua uiterlijk niet kan doorgaan voor een jongen, speelt ze de rol wel voortreffelijk. De emoties zijn echt, zeker als het allemaal niet meer volgens plan gaat. Richard Dempsey is voortreffelijk als de nicht Toddy. De nachtclubenscenering en de kostuums zijn wel nogal braafjes, maar misschien is dat wel toepasselijk bij de tijd waarin het speelt, begin jaren dertig in Parijs.

Bij het begin wordt er door een oude man op de piano allerlei liedjes gespeeld. Ook is er een goochelaar die wat trucjes doet met het publiek op de eerste rij. Beiden komen ook de voorstelling terug. De rol van de sympathieke pianist, die wat dolt met het publiek botst wel wat met de rol in de voorstelling, die beduidend minder sympathiek is.
Deze voorstelling is een mooie revanche van regisseur Thom Southerland, die voor zijn vorige show ook uitstekende reviews kreeg, maar zijn recensenten ongetwijfeld op goede plekken had geplaatst. Nu werd er wel rekening gehouden met publiek dat van diverse kanten naar de voorstelling kijkt, en dus werd er ditmaal wel naar twee kanten gespeeld. Southwark Playhouse zal nooit mijn favoriete locatie worden, maar de slechte herinneringen aan Mack & Mabel zijn wel uitgewist.

9-12 14.30 Snow White And The Seven Poofs The Climax — Green Carnation ***
Niet alle pantomime is geschikt voor de hele familie. Waar er in een gewone pantomime wel wat ondeugende dingen zitten, is de adult-versie een stuk dubbelzinniger, en grover. The Green Carnation is geen theater. Een dansruimte is provisorisch voorzien van een podium. Het decor oogt ook vrij primitief, met een roze kasteel. Het bos met huisje in de tweede akte ziet er wel iets beter uit.
Pantomime is publieksinteractie. Nu vind ik dat wel leuk om te zien, maar niet zo zeer om dat zelf te doen.  Wonderwel gaat het goed, al worden mensen die dichtbij zitten wel aangesproken. Iemand gaat vrijwillig op rij 1 zitten, en is een paar keer de pineut. Maar deze show gaat de aandacht vooral uit naar Pat, een bejaarde vrouw op de derde rij.

De cast bestaat voornamelijk uit mannen. Snow White oogt nog best vrouwelijk, al is de stem wel duidelijk opgezet. Daar staat het prototype drag Queen tegenover. De slechte koningin is zwaar geblesseerd geraakt, maar speelt toch. In een invalidekarretje. Dit levert hilarische momenten op, als ze, met piepje achteruit, een draai moet maken. Ze geilt op het geboe vanuit de zaal. De jager is een jaagster, in de vorm van Horrible Hilda, gespeeld door de regisseur van het stuk. En de prins is plaatselijk uiteraard zwaar aangezet, prince Donkey Dick of Soho. 
Meedoen met, en zo roept de zaal als de spiegel opkomt met ‘hello boys and girls’. ‘Fuck off mirror’. Grappig is als de eerste keer iemand uit de zaal een niet iets andere tekst roept, en een compliment krijgt voor zijn inzet, maar dat hij wel beter moet opletten.
De muziek is over het geheel genomen gay en camp. YMCA, It’s a sin, S&M, Don’t stop believing, maar ook het nummer van de mannen die elkaar met bewegingen net niet raken, een videofragment wat vroeger ook op de Nederlandse televisie nog wel eens werd herhaald.
De show is grappig, maar de interactie met de zaal wordt wat te veel als Pat de show bijna overneemt. Ze is niet meer te houden, en reageert op alles. Ondanks de steeds best ad-rem reacties van de cast zorgt het er toch voor dat ze soms echt de tekst kwijt zijn, of niet meer weten waar ze waren gebleven. Dit soort pantomime is ook leuker in de avond, na een paar alcoholische consumpties.Nu is het best leuk, maar blijft de schaterlach uit.

9-12 20.00 The 24 Hour Musicals Celebrity Gala — Old Vic ****

Waarom 1 musical bezoeken, als je er in dezelfde tijd vier kunt zien. Het zou een gedachte kunnen zijn, al was dat niet de mijne. Bij toeval zag ik dit evenement op de website, toen ik Kiss me Kate wilde inplannen. Een galavoorstelling, met opvallend weinig info. Zou het een 24uurs voorstelling zijn. Het is om fondsen te werven, dus plekken in de zaal zijn stevig geprijsd. Op het tweede balkon is het nog wel te betalen (iets meer dan een eersterangs plaats bij een grote voorstelling).
Het idee van de voorstelling is dat er binnen 24 uur een musical wordt gemaakt. Van script en muziek tot staging en uitvoering. Dit concept doet the Old Vic al negen jaar met toneel, maar dit is de eerste keer dat ze het met musical doen. Het levert vier producties op van ongeveer een half uur, allen met een cast van vijf personen, al hebben er twee een paar walk-in rolletjes. Onder de spelers zitten bekende acteurs, al dan niet uit de musicalwereld.
De avond wordt ingeleid door de bekende filmacteurs Jeff Goldblum en Kevin Spacey. De zang aan de piano klinkt niet echt geweldig, al zal dat na de pauze beter zijn. Presentator is Matt Lucas, de televisiester van Little Britain. Na een film over de voorbereidingen van de voorgaande 22 uur is het dan tijd voor de eerste musical. In de cast superactrices Anne Reid en Celia Imrie. Colin Morgan (Merlin in de gelijnamige televisieserie), Katherine Kingsley (Singin’in the rain) and Freddie Fox (The Judas Kiss) maken de cast compleet.
Step in time gaat over een moeder die haar zoon niet helemaal vertrouwd, en volgt. Hij blijkt naar een dansles te gaan. Na dramatische beschuldigingen van drugsgebruik bekent haar zoon een vriendin te hebben. Ze schrikt, want ze denkt dat het de mooie Poolse danseres is, maar het blijkt een oudere vrouw. Een nog grotere schok, want de twee vrouwen kennen elkaar, want ze werken in dezelfde supermarkt.  Maar (vrijwel) niemand doet zich voor zoals hij werkelijk is. De dansleraar is niet echt homo (maar wil serieus genomen worden), de Poolse danseres is niet Pools, maar kreeg anders geen werk, de oudere geliefde is niet verliefd op de jongen, maar wilde wraak op zijn moeder. Een sterk uitgevoerde musical, en, dat is wel een beetje jammer, meteen ook de beste voorstelling.
Living everyday kan ik niet helemaal goed volgen. De songs zijn de lekkerste van de hele avond, maar lastig te verstaan. Een urn staat centraal. Erin zit kennelijk een slachtoffer van geweld, en de ouders, broer en vriendin praten tegen hem en verwijten elkaar. De plot blijft echter een beetje vaak. Een flashback met een ruzie tussen vriendin en slachtoffer?
In de cast Tracie Bennett (Hairspray), Cynthia Erivo (Sister Act), Richard Fleeshman (Ghost), Con O’Neill (Blood Brothers 88) en Luke Treadaway (War Horse).
Na de pause is er weer een wat luchtiger stuk in de vorm van We Should Talk. Als een man tegen een vrouw zegt, We should Talk, blijkt hij het te willen hebben over kittens. Maar ze heeft jaren op het moment gewacht dat hij dit zou zeggen. Want dat betekent doorgaans slecht nieuws. Een andere vrouw, sexy en uit het buitenland…. Maar nee, een andere vrouw, oorlogscorrespondente, spannend en onafhankelijk. En is dit het moment dat haar therapeut haar de liefde verklaart… Fantasie of werkelijkheid.
Een leuk stuk, vol humor. Anthony Head (Buffy the vampire slayer/Minister in Little Britain),  Nigel Lindsay(Shrek in Shrek), Laura Michelle Kelly (Mary Poppins in Mary Poppins), Meera Syal (Grootmoeder in the Kumars) worden door Matt Lucas als zodanig aangekondigd. Jemima Rooper, euh……isn’t she in One Man Two Guvnors)
Go and play gaat over een acteur die leefde voor het theater, zijn ware liefde. Het kostte hem zijn relatie. Ook zijn dochter heeft dat gevoel, en ook dat kost haar de relatie. Het is een tamelijk saaie exercitie, met een stevige monoloog. Te weinig liedjes om het een musical te noemen, al zijn de uitvoeringen ervan geweldig. Met Nigel Planer (Neil in the Young Ones, Wicked), Rosalie Craig (Rag time), Oliver Thornton (Priscilla Queen of the desert), Haydn Gwynne (Billy Elliot) en Sharon Small(Inspector Lynley Mysteries). 
Vier total verschillende voorstellingen, waarvan er 2 goed en 2 aardig waren. Met ‘gratis’ champagne en cocktails voor de voorstelling en in de pauze. Bijzonder om mee te maken.