Zaterdag 25 augustus 19.30 Mack & Mabel (Southwark Playhouse — the Vault) 0 ½
Hoe dicht bij de zon kun je komen? Dat was de gedachte na afloop van de voorstelling. Een toelichting volgt aan het eind.
Ik hou van kleine voorstellingen. Kleine theaters waar met een minimum aan middelen iets moois wordt gemaakt. En dat verwachtte ik ook hier. Maar de facilitering van het Southwark Playhouse schiet ernstig tekort. Het theater blijkt een rumte onder het spoor bij London Bridge station, die waarschijnlijk ooit voor opslag werd gebruikt. Erg veel moeite lijkt er niet gedaan om dit tot een theater om te toveren. De ruimte is bloedheet, en de zitplaatsen zijn plastic klapstoelen, die strak tegen elkaar zijn geplaatst. Bovendien blijkt het theater een U-opstelling te hebben, en vrije placering, wat betekent dat je ook met een volprijs-kaartje op een tweederangsplek terecht kan komen. En natuurlijk, dat overkwam mij ook.
En net als bij Bonifatius in Dokkum is de regisseur vergeten dat als je mensen aan de zijkant zet, je daar ook bij de vertelling van het verhaal rekening mee kunt houden. Bonifatius kon dat nog net hebben, Mack & Mabel zeker niet.
Een decor bestaand uit een opslag van theaterattributen, waarvan een groot deel niet wordt gebruikt. Het zorgt ervoor dat er vrij ver naar voren wordt gespeeld. Leuk voor de tribune die er recht voor zit, de gehele zijtribunes zitten nu wel continu naar zijkanten te kijken. Alle voor het verhaal belangrijke aktie wordt ook naar voren gespeeld en de slotscene is vanaf mijn gezichtspunt een minuut of vijf tegen een rug aankijken, die het zicht op de andere speler (die waarschijnlijk aan het acteren is) volledig blokkeert.
Erg interessant is de score van Mack & Mabel niet, al zitten er wel een paar aardige ensemblenummers in. Ook de vertelling kan geen potten breken, mede door het zeer onsympathieke karakter dat Norman Bowman van Mack Sennett maakt.
Mack Sennett is een filmmaker in een turbulente periode. Hij is een meester in de stomme film, two reel. Als op een dag Mabel, een zeer spontaan meisje met haar hart op de tong, binnenkomt als bezorgster van een broodje, ziet hij in haar een nieuwe ster voor zijn films. Hoewel zij eerst aarzelt, neemt zij uiteindelijk het aanbod aan. Ze wordt zijn nieuwe ster. Tijdens de opnames kauwt hij haar alles voor, en telt haar acties af. Mabel wordt verliefd op Mack, en hoewel hij ook van haar houdt, houdt hij meer van het maken van films. Als Mabel meer wil, en het bij Mack niet krijgt, stapt ze over naar een andere filmmaker, die nieuwere technieken gebruikt. Maar haar hart blijft wel bij Mack.
Norman Bowman speelt Mack Sennett, en maakt hem vooral onsympathiek. Zeer matig articulerend is hij vaak zeer lastig te verstaan, en dat je zijn mond niet goed kunt zien helpt daar ook niet bij. Laura Pitt-Pulford zingt prachtig, en speelt niet onaardig. Ze benut haar grapjes, al is de chemie met Mack niet echt aanwezig. Op het oog heb je geen idee waarom ze zo aan Mack hangt. Door de vele conflicten wordt er veel geschreeuwd, en dat blijkt moeilijk acteren. Het lijkt soms wel amateurtoneel. De slapstickscènes, zoals de politieachtervolging, zijn niet komisch, maar ogen rommelig. Enige lichtpuntje in de cast is Stuart Matthew Price als scriptschrijver Frank, die een prachtige stem heeft, en in dit stuk de beste acteur is.
Een verhaal dat niet veel voorstelt, Spartaanse omstandigheden, en een matige hoofdrolspeler, vooral in zijn acteerwerk, en nauwelijks chemie. Mijn verbijstering is dan ook enorm als dit wanproduct een staande ovatie oplevert, ook door een groot deel van het zijpubliek. Want de beleving bij deze voorstelling benadert het allerslechtste wat ik ooit in Londen zag, Too Close To The Sun. Dat is de enige voorstelling in Londen die ik in de pauze heb verlaten. Nu zat ik in dubio. Het programma gaf een speelduur van 2u10 aan, wat betekende dat de tweede akte een half uur zou duren, wat met 5 liedjes na de pauze best zou kunnen. Het werd echter bijna 3 uur, en dus een uur na de pauze. Mack & Mabel zit wat mij betreft heel dicht bij Too Close To The Sun.
