10-12 13.30 Snow White and the Seven Dwarfs — New Wimbledon Theatre **1/2

Alles ziet er pico bello uit bij deze pantomime in Wimbledon, en toch mist er iets. Dat komt waarschijnlijk vooral omdat de scenes met Sneeuwwitje en de dwergen de leukste zijn, en niet, zoals hoort, met de boze stiefmoeder. Zij mist alle uitstraling die een slechterik bij een pantomime moet hebben. Natuurlijk is het leuk als een vent die rol speelt (drag hoort bij pantomime), maar in dit geval staat er een wereldberoemde naam. Maar die naam, groot geworden met Dallas, The Naked Gun en het trouwen van een bekende vent, heeft hier waarde nul. Ook als er allerhande grappen worden gemaakt met verwijzingen naar de verledens van de acteurs.
Ondanks het gemis van een drag-rol zijn alle pantomime-regels weer aanwezig. Ladingen flauwe grappen en woordspelingen, hints naar de actualiteit, bekende liedjes, een bewerking van een bekend verhaal in goede banen geleid door iemand die eigenlijk niets met het (oorsponkelijke) verhaal te maken heeft. In dit geval is het Muddles. ‘Hello boys and girls.’’Hello Muddles’  Hij wordt gespeeld door presentator Lee Carroll. De henchman is comedian Jarred Christmas. Er zijn zeven lilliputters die de dwergen spelen, onder leiding van Warwick Davis. Harry Potter-film kijkers zullen hem zeker herkennen. Hij is de sterkste speler van de groep (waar verder ook niets mis mee is) en zijn finale tijdens Morarovia’s Got Talent zet de zaal op z’n kop. Sneeuwwitje en de prins (Lizzie Jay-Hughes en James Austen-Murray) zingen en spelen verder uitstekend.
Ja, het verhaal speelt zich af in het koninkrijk Morarovia. De spiegel waarschuwt de koningin al vroeg dat als ze achttien is, ze mooier zal zijn dan zij. Omdat ze pas 8 ¾ is maakt de koningin zich niet zo druk. Met een tijdsprong is Sneeuwwitje jarig, en wordt 18. Tegelijkertijd is er een prins in het land die met de mooiste vrouw wil trouwen. De koningin ziet dat wel zitten. Trouwen, en vlak daarna krijgt de prins in zijn bed een ongeluk. Zijn keel wordt doorgesneden. Maar de prins ontmoet buiten het kasteel al Sneeuwwitje en hij is verkocht.
Dan krijgt het verhaal weer de bekende (Disney)-wending. De henchman moet Sneeuwwitje in het bos vermoorden, maar krijgt dat, mede door het publiek dat maar blijft schreeuwen, niet voor elkaar. Sneeuwwitje ontmoet een stel enge figuren (in dit geval door de koningin gestuurd en geen angstbeelden), en wordt uiteindelijk gevonden door de dwergen. Als in het kasteel de spiegel verraadt dat ze nog in leven is, in bijzijn van de prins, wordt het tijd voor de giftige appel. En ondanks de waarschuwing vooraf door de dwergen, en de zaal op het moment zelf, neemt Sneeuwwitje er toch een hap van.
De gebruikte liedjes zijn in doorsnee al wat ouder.  Uitzondering is Girl, you know you’re beautiful op de verjaardag (ze krijgt ook een One Direction magazine cadeau) en uiteraard weer Gangnam Style, waarmee in dit geval Prof de show steelt. Een paar Disneysongs komen voorbij, zoals Heigh Ho En Whistle while you work. Verder onder andere Sweet Dreams (are made of this) en Our House als pauzefinale. Als de tweede akte wordt hervat horen we ook de Our house/House of fun-mix uit de musical Our House. De decors zien er fenomenaal uit. De mijn is nauwelijks nodig, maar heeft 2 bewegende mijnkarretjes. Ook het huisje van de dwergen mag er zijn. De spiegel heeft een projectie met een animatiefiguur, dat er een beetje uitziet als een schattige dwerg. Een animatie die er goed uitziet, maar wel een iets griezeligere man had kunnen voorstellen.
Bekende namen, meestal vergane glorie, het hoort ook bij pantomime. Maar toch mag dat niet ten koste gaan van de kwaliteit van je voorstelling. Dan liever helemaal geen bekende naam. Dat hebben ze in Greenwich goed begrepen.

https://www.youtube.com/watch?v=HId78pgpk7s

10-12 19.30 Scrooge -London Palladium ***1/2

De poster is afschrikwekkend. Scrooge dansend, met een grijns. Tommy Steele is een bekend entertainer, maar het plaatje heeft het effect alsof Ron Brandsteder Scrooge zou vertolken. Aan de andere kant: hij heeft de rol eerder gespeeld, en als het niet zou kloppen, dan gaan ze die aanfluiting toch niet herhalen?
De vrees blijkt ongegrond. Als de mopperpot Scrooge is hij geloofwaardig, en weet hij doorgaans de humor goed aan het karakter, en zijn geestesgesteldheid aan te passen. Qua zang schiet hij hier en daar wat tekort, maar dat wordt gecompenseerd door betere zangers in het gezelschap. Toch is het te bewonderen dat deze 75-jarige man het nog zo goed doet, en soms 2x op een dag. Het theater is een enorme bak, en zit behoorlijk vol. Ik heb dan ook niet een heel goede plek, ver naar achteren, aan de zijkant. Toch komt de show goed binnen, niet in de laatste plaats dankzij een cast van naar schatting 40 personen, waaronder een aantal kinderen.
Het verhaal zal bekend zijn. Ongetwijfeld is het weer in allerlei varianten op de televisie voorbij gekomen. Toch weet het keer op keer te ontroeren. Het moment van ontdooien, met name rond Tiny Tim en de Cratchitt-familie, maar ook bij zijn neef. Dat gebeurt ook in deze musical; zeer ontroerend naar het eind. Wat tijdens vele Halloween-bezoeken in pretparken afgelopen najaar daar niet lukte, lukt deze voorstelling wel. Ik schrik me één keer echt het lazarus. Risico van het vak natuurlijk, maar op deze opkomst van Marley was ik echt niet voorbereid.
Visueel is het tot in de puntjes verzorgd. Dit mag dan een tijdelijke voorstelling zijn, op de gammel ogende achterwand van huize Scrooge na is het allemaal tot in de puntjes verzorgd. Een aantal illusies (de truc doorgaans vrij doorzichtig, maar goed uitgevoerd) zorgen voor de spookachtige sfeer, waar natuurlijk ook de belichting een duit in het zakje doet.

11-12 14.30 Top Hat — Aldwych **1/2
Je zal maar haarverfverkoper zijn in Londen. Dan heb je weinig omzet. Afgaand op het publiek van deze middag laat iedereen zijn grijze haren gewoon grijs.  En het lijkt ook precies het publiek waarvoor de voorstelling is gemaakt.  Lekker traag, een eenvoudig verhaal en weinig enerverend. Vanaf het eerste moment oogt de voorstelling mooi, maar lijkt er ook weinig echt leven in te zitten.
Een bekende Amerikaanse zanger, Jerry Travers,  wordt naar Europa gehaald, wordt daar verliefd op een vrouw. Die vrouw denkt dat hij iemand anders is (Hardewick, de man de, en voelt zich bedrogen (want de iemand anders is getrouwd).
De decors zijn prachtig, en het gebruik van de schuifdeuren en focus (zoals Kuifje in Nederland dat ook deed) maar door het jaren 30 tijdsbeeld ook wat steriel. De groepsdans in de opening, met tappen is prachtig, en de liedjes van Cole Porter hebben de tand des tijds goed doorstaan. Jammer dat hoofdrolspeler To m Chambers een beperkte zanger is. Ook als acteur straalt er weinig van af, al is het ook weer niet onaardig. Hij zal gecast zijn vanwege de winst van Strictly Come Dancing in 2008. Tegenspeelster Charlotte Gooch is in alle disciplines sterker, maar ook haar rol komt niet echt van de grond. Sterker zijn de bijrollen van de Hardwicks. Martin Ball en Vivian Parry zijn sterk in de komedie-kant van hun rol. Ook de understudy voor modeontwerper Beddini , Russell-Leightoin Dixon, en butler Bates (Stephen Boswell) spelen hun rollen goed.
Toch mist vooral het leven en het enthousiasme in deze show. Waar bij Singin’in the rain er vooral lol van het podium afstraalt is dit allemaal glad. Ook de dansduetten zijn nauwelijks interessant, behalve voor de fervente televisie-dansshow fans mischien. Ze duren daarom ook veel te lang.
Top Hat zal leuk zijn voor wie het nostalgische waarde heeft, net als Dirty Dancing leuk was voor de nostalgie van die generatie. Zo slecht als Dirty Dancing is dit niet, maar een eigentijds tempo heeft het evenmin.

11-12 19.00 Matilda Cambridge Theatre *****
Twee keer beschreven dit jaar, dus ditmaal sla ik het over. Geniaal, deze show. Opvallend, weer de understudy voor de danspartner van de moeder van Matilda.

12-12 10.30 Seussical (Young audiences version) Arts Theatre ****
Een vrijwel lege zaal, waarin dan weer wel jullie forummoderator en een Nederlandse theaterregisseur zaten.  Hoe onterecht ka n iets zijn. Een lekker energieke voorstelling met weinig middelen vliegt in een razend tempo voorbij. Een prima cast, met David Hunter als een prachtige Horton, en Kirsty Marie Ayers als een ontwapenende Gertrude McFuzz als hoogste troeven, maar ook de minder aangename karakters worden sterk gespeeld.

De cat in the hat, het bekendste Seuss-figuur,  is eigenlijk de katalysator van het verhaal, dat vooral draait om Horton de Olifant. Hij ontdekt stemmen in een stofwolkje, waar een hele wereld blijkt te zitten de wereld van de Who’s. Maar hoewel hij dit volkje op een bloem stevig bij zich houdt, kan de sulllige Horton niet voorkomen dat een stel irritante apen (de Wickersham broertjes) ermee vandoor gaat. Hij wordt dan ook nog eens belazerd door een vogel (Mayzie LaBird die hem vraagt even voor een ei te zorgen, en die vervolgens niet meer terugkomt. Dat er een andere vogel (Gertrude McFuzz)stapel op hem is, heeft hij evenmin door.

De cat in the hat ziet er uit als we van de plaatjes kennen, de andere figuren zijn eigenlijk mensfiguren, in tamelijk normale kleding. Apen in Grease-outfit, Horton in grijs, alleen de kangoeroe heeft een pop van de figuur nodig.
Alles deugt eigenlijk gewoon aan deze voorstelling. Jeugdtheater zoals jeugdtheater moet zijn.

12-12 14,30 Kiss me Kate — Old Vic ****
Nederland moest het doen met een stevige bewerking en een cast van 4 personen, in Engeland wordt het originele stuk uit de mottenballen gehaald. The Old Vic is een vrij elitair theater, dus het zal niet verbazen dat deze eerste musical in dit theater een stevige link met Shakespeare heeft. De musical draait om relationele problemen binnen een cast die The Taming of the Shrew opvoert. In de hoofdrollen een fenomenale Hanna Waddingham en een sterke Alex Bourne. De geweldige, veelal aanstekelijke nummers van Cole Porter zorgen voor een uitstekende basis, sterke choreografie en regie voor een verder indrukwekkende show. De ‘decors’ van de voorstelling, zijn een soort tenten, soms met palen, soms alleen aan lijnen vastgemaakt.
Mooi gechoreografeerd en mooie overgangen tussen on- en backstage.  Persoonlijk valt het me iedere keer weer op hoe anders David Burt is dan in Closer to Heaven, waarin hij een vrij ordinaire man speelde. Opvallend in de voorstelling zijn ook twee gangsters, die op een gegeven moment op alleen op het podium belanden, en het merkwaardige Brush up your Shakespeare zingen. Schrapbaar, maar om 1 of andere manier toch boeiend.

https://www.youtube.com/watch?v=fQubbpFG29s

12-12 19,30 Billy Elliot — Victoria Palace Theatre *****
Niet de beste Billy Elliot die ik ooit zag, maar ook met een wat mindere bokstrainer (understudy) blijft de voorstelling staan als een huis. Nog steeds het beste wat musicaltheater heden ten dage te bieden heeft.

13-12 19.30 American Idiot — Hammersmith Apollo ***
De zaal is allesbehalve inspirerend. Groot, en koud. De zaal zit nog best vol, met veel vrij jonge mensen, en niet meteen theaterpubliek/. Dat is niet zo raar als je weet dat American Idiot een show is op basis van een conceptalbum van Green Day. Dit wordt een avond vol stevige muziek, door een Nederlandse regisseur ook wel omschreven als teringherrie.
De band staat goed zichtbaar op het podium, en de stellage waarbinnen en deels waarop wordt gespeeld heeft een prominente plaats voor een groot aantal televisies.

https://www.youtube.com/watch?v=O_vshHwxK0A

De musical zelf is zonder de synopsis uit het programma nauwelijks te volgen. Als je wel weet waar het over gaat is het eveneens muzikaal behang, Personages waar je je niet mee kunt vereenzelvigen, een drietal tamelijk verwende jongeren. Toch is het wel lekker om de songs live te horen, en het oogt wel flitsend allemaal. De meeste stemmen zijn aansprekend, de verstaanbaarheid van goed tot heel slecht, maar het rockt wel allemaal. 
Wie zoals ik de muziek van Green Day wel kan waarderen heeft een prima avond,wie dat niet kan ziet een show die aan alle kanten rammelt.. Wat meer tijd nemen om het verhaal te vertellen (de show duurt iets meer dan anderhalf uur exclusief pauze) had geen overbodige luxe geweest.

15-12 15.00 Taboo — Brixton Clubhouse
Een spannende dag, Na Taboo moet ik naar de andere kant van Londen, en daar is waarschijnlijk maar iets meer dan een uur voor. Maar ik heb er zin in. Ik zag Taboo ooit uitgevoerd door Nederlandse musicalstudenten en die was al verrassend goed. Maar het is niet het suffe Top Hat, of de baggerprestatie van Priscilla Presley dat dé teleurstelling van deze trip wordt, maar het wordt Taboo. Nee, het zal ongetwijfeld een prachtproductie kunnen zijn, afgaand op de recensies, maar het ligt ditmaal aan de cast, Voor 1 rol zijn zowel de speler als de understudy ziek, en de voorstelling gaat niet door. Wel jammer dat je dat pas hoort als je de kaartjes ophaalt, en er dus geen vervangende voorstelling mogelijk is. Over tijdig in Stratford arriveren hoef ik me niet meer druk te maken,

15-12 19.00 Jack & the Beanstalk (pantomime) — Greenwich Theatre ***
Vorig jaar was de eerste kennismaking met Pantomime. En dat was hier, in dit theater. Een aangename ervaring, en hoewel er dit jaar meerdere op het programma staan, wil ik zeker ook zien wat dit gezelschap er dit jaar van maakt. Een aangename verrassing is dat Jack Shalloo deel uitmaakt van de cast, Hij speelde een van de hoofdrollen in de tourversie van Our house, een musical met een geweldige cast.
Toch is Jack and the Beanstalk helaas niet zo goed als de voorganger, zoals twee oudere mannen in het toilet na de voorstelling terecht opmerkten. Dat ligt vooral aan het verhaal, dat maar langzaam op gang komt. In een dorpje wordt veel ingebroken. Onder andere bij Jack en zijn moeder, maar ook bij de rijke huisbaas. Een meisje onderzoekt de zaak. Als de moeder van Jack de huur niet meer kan betalen, moet Jack naar de markt om hun koe te verkopen. Ondertussen zijn er twee boeven, eerst verkleed als politieagenten, die de inbraken plegen, maar ook allerlei andere slechte dingen doen. Ze beroven een oud vrouwtje, maar vinden in haar portemonnee alleen vijf bonen. Als ze Jack met de koe tegenkomen, weten ze hem zo ver te krijgen de koe te ruilen tegen de ‘tover’bonen.  Eenmaal thuis is moeder kwaad, en gooit de bonen weg. Zoals bekend uit het sprookje groeit er de bonenstaak tot in de hemel (and beyond, na wolken en allerlei vliegdingen zien we onder andere ook saturnus voorbijkomen).  Hier woont de reus, met zijn huishoudster, een pratende harp en een kip die niet kan, maar wel wil vliegen, en die gekruist is met een munt-automaat. De boeven beneden blijken voor hem te werken.

Het eerste deel duurt nogal lang, en de interactie met het publiek wil niet echt op gang komen. Er is ook te weinig aanleiding toe. De moeder van Jack is ook een minder uitbundige travestie-act, hoewel er genoeg dubbelzinnigheden, en letterlijke onderbroekenlol van pas komt. De decors zijn niet onaardig, maar ook niet heel indrukwekkend, behalve dan de reus. Die ziet er geweldig uit. Shalloo is leuk als de van een B&B-dromende boef (en daarmee de minst slechte) en is grappig als een als vrouw verklede getuige, die zogenaamd een inbraak heeft gezien. Hij moet uit een line-up (inclusief twee kinderen uit het publiek, een tweeling) het inspecterende meisje selecteren, om haar vervolgens te ontvoeren. Zij zal deel uit moeten maken van de steak en kiddie pie waar de reus om heeft gevraagd. De boeven hebben eerst nog in de zaal gezocht, en met zaklampen richting balkon. Dit was voor de jongsten kennelijk zo eng, dat ze spontaan begonnen te janken.

Opvallend is verder de rol van het imaginaire vriendje van Jack, een enorm wit konijn met allerlei gekleurde symbooltjes. Lezend dat de acteur in het pak ooit in de running was voor een Sondheim-beurs doet je toch afvragen waar het mis ging.

Pas aan het eind zit de gang er goed in, doet het publiek goed mee, en reageren de kinderen echt. Het is wat aan de late kant. Al met al niet onaardig, maar geen hoogvlieger, deze pantomime.

Waarom geen uitgebreider verslag van Billy Eliot?  :sad:  (Omdat.je dat al zo vaak gedaan hebt waarschijnlijk) Maar welke Billy speelde? En hoe deed hij het?

myrte - 20 December 2012 04:44 PM

Waarom geen uitgebreider verslag van Billy Eliot?  :sad:  (Omdat.je dat al zo vaak gedaan hebt waarschijnlijk) Maar welke Billy speelde? En hoe deed hij het?

Inderdaad, omdat ik er al zoveel heb geschreven. Harris Beattie was Billy. Hij was wel goed, maar heeft niet dat stukje uitstraling wat bijvoorbeeld Ryan Collinson had, en wat ik bij Redman Rance ook voelde. Joe Massey is uitstekend als Michael, maar ik heb nog geen zwakkere Michaels gehad. Juist omdat ik uiteindelijk vooral met heb meevoel (in tegenstelling tot de film heeft de musical voor hem geen zichtbaar happy end) is dat gevoel wel belangrijk. Debbie was Millie Thornton. Ook goed, maar het verschil in leeftijd (Millie 10, Harris 14) maakt dat ik bij de fanny-opmerking een extra ongemakkelijk gevoel krijg.
Degene die George speelt slaagt er absoluut niet in de tweede akte op gang te krijgen. Dan krijg ik toch heimwee naar de George van een paar jaar geleden. De understudy voor Billy’s older self (James Butcher) was wel uitstekend (en David Bardsley als vader heb ik al een aantal keren gezien). Maar zoals gezegd, ook in deze wat mindere uitvoering als de laatste paar keer blijft de voorstelling nog briljant, en de top.

16-12 15.00 Boy meets boy — Jermyn Street Theatre ****
Een zware bedreiging voor de vrede; dat zou het homohuwelijk zijn volgens de paus. Maar ook in Engeland lopen de gemoederen in de politiek hoog op over het openstellen van het huwelijk voor homo’s. Dat er dus nog genoeg achterlijke fossielen op deze aarde rondlopen die een probleem maken van iets waar niemand last van heeft is wel duidelijk. In dit licht is de voorstelling ‘Boy meets boy’ een verademing. Dit speelt zich af in een wereld, jaren dertig van de vorige eeuw, waar het heel gewoon is dat mannen van elkaar houden en met elkaar trouwen. Denkbeeldig natuurlijk, want dat was toen evenmin realiteit.
Boy meets boy werd off-Broadway opgevoerd in 1975, en sloot, volgens het programmaboekje, door de opkomende AIDS-epidemie, waardoor de lichtvoetigheid van deze voorstelling niet meer gepast werd ervaren.

Casey O’Brian is behalve een bekend journalist nogal een feestbeest. Na een feestje blijkt er bijvoorbeeld een volkomen onbekende man onder zijn bed te liggen. Niet zijn type overigens. Hierdoor mist hij de troonsafzetting van Edward VIII, en wordt hij ontslagen. Hij wil zich richten op societynieuws, en het aanstaande huwelijk tussen de rijke arrogante Amerikaan Clarence Cutler, en de onbekende aristocraat Guy Rose. Niemand weet hoe hij eruit ziet, maar enige medejournalisten, die nog een appeltje met O’Brien te schillen hadden om kunstjes die hij hen geflikt had, schilderen hem een beeld voor van een enorme adonis. De telg van de Rose-familie komt echter niet opdagen, en een schandaal is geboren. De journalist is door de omschrijving gefascineerd geraakt door Rose, en ziet er ook nieuws in, Hij gaat op zoek. Eenmaal terug op zijn kamer is die knul er nog steeds, op zoek naar zijn tweede schoen, en wat wij al vermoedden, hij is deze Rose. Dat gaat er bij de journalist niet in, maar omdat hij een horloge heeft met zijn naam, wil hij wel geloven dat hij hem kent, en zo wordt de journalist gemanipuleerd door de jongen, die platzak is. Om schoenen te kopen, of chic te dineren. Rose is gecharmeerd van de journalist, die hem vanwege zijn uiterlijk niet ziet staan. Als hij een afspraak regelt tussen O’Brien en “Rose” maakt hij gebruik van het kostuum van O’Brien dat van de stomerij terugkwam, doet zijn bril af, en zijn haar anders. De journalist herkent hem niet, maar raakt smoorverliefd. Een stukje manipulatie van de jaloerse Cutler, de angst elkaars totaal verschillende levens te verwoesten, maar ook de charmes van de lelijke versie van Rose, die net als O’Brian een boyscout is geweest zorgen voor de nodige verwikkelingen, eindigend in de nachtclub van de tante van Rose.

Jermyn Theatre is een zeer klein en knus theater, waar ze, als je op de eerste rij zit, bijna op je tenen staan. Waar je bij het bezoek aan het toilet voor de show nog een halfnaakte, zich scherende acteur kunt tegenkomen.  Er wordt dus erg in your face gespeeld, en dat levert een heerlijke voorstelling op. Ben Kavanagh is lekker vals, en heerlijk vol van zichzelf als Cutler en Stephen Ashfield slaagt er goed in van een tamelijk onuitstaanbare journalist met een oppervlakkig liefdesleven te veranderen in iemand die je toch wel het geluk gunt. Craig Fletcher is als lelijke jongen natuurlijk allesbehalve onknap, wel jong en vertederend, waarbij je je afvraagt of die journalist nu wel de juiste man voor hem is. Wel beter dan die Amerikaan, die hem kleineert. Het ensemble straalt lol uit, en ondanks dat je er zo vlak op zit, ogen de choreografieën goed. Van alle voorstellingen in Londen die in deze tijd spelen, en dat zijn er nogal wat, is dit duidelijk de meest charmante en de leukste.

16-12 19.30 Matthew Bourne’s Sleeping Beauty ***1/2

“Are you a ballomane?” Als deze vraag mij gesteld werd (in plaats van aan de vader van Billy Elliot) moet ik die ontkennend beantwoorden. Standaard-ballet doet me weinig, maar wat Bourne doet is allesbehalve standaard. Onder de indruk van zijn eerdere voorstellingen Edward Scissorhands en the Nutcracker trekt deze voorstelling weer heel erg. Een andere reden is mijn zwak voor Billy Elliot, en het feit dat de theater oer-Billy in deze voorstelling meespeelt. Liam Mower, te horen op de CD, maakt deel uit van de cast, hoewel het bij ballet altijd spannend is of hij wel speelt. Gelukkig wel, al is het de minst grote van de twee rollen die hij kan spelen.

Sleeping Beauty eindigt in het nu, wat dus betekent dat het begint in de Victoriaanse periode. De prachtige kostuums vallen meteen op, net als de baby Aurora (Doornroosje), een pop die prachtig tot leven komt en misschien wel de ster van de show is. De verdere vormgeving is ook prachtig. Een paleis op de achtergrond als de mensen in de tuin staan, het symbolische gietijzeren hek dat sluit als de slaap intreedt. De eigentijdse jongeren, aan het begin van de tweede akte. Ook de dans is bijzonder.

In dit verhaal is de donkere fee Carbosse boos op het koninklijk paar, omdat zij hen een baby heeft geschonken, maar zij er niet dankbaar genoeg voor waren. Na de goede wensen van de zes andere feeën zorgt zij voor opschudding. Aan de voorspelling wordt tegen de achttiende verjaardag van de prinses echter geen aandacht meer geschonken, want Carbosse is dood. De prinses flirt met Leo, een personeelslid, een jonge tuinman en jager. Maar dan verschijnt Caradoc, de zoon van Carbosse, en zorgt ervoor dat de vloek toch uitkomt. Als de prinses in slaap valt helpt count Lilac, de elfenkoning Leo. Hij bijt hem, waardoor hij de periode van 100 jaar kan doorleven. De elfen oogden al behoorlijk vampier-achtig, met witte gezichten en zware ogen, maar ook met vleugels. Als de 100 jaar voorbij zijn probeert Caradoc Aurora wakker te kussen, maar dat lukt niet. Dat lukt Leo wel, maar zodra hij dat gedaan heeft wordt hij gevangen genomen door handlangers van Caradoc. Een huwelijk tussen Caradoc en Aurora dreigt. Zal het Leo en Lilac lukken dit te verhinderen?

Net als de eerder genoemde Bourne-shows is ook deze weer een plaatje. Er is van alles te zien (flirtende personeelsleden bijvoorbeeld tijdens het tuinfeest), en het oogt ook ditmaal weer bijzonder. Alleen de opening van de tweede akte duurt lang en is een beetje saai. De slaapwandelende mensen in het kasteel houden de aandacht niet vast. Daarmee is het de minste van de drie Bourne’s die ik zag, al is ook deze het zien meer dan waard.

17-12 19.30 Viva Forerever — Piccadilly Theatre **

Een Wannabe-hitshow? Een jukebox-show kan best goed uitpakken, zoals Mamma Mia, Our house of Never forget, en soms gaat het ook volledig mis. Viva Forerever is daar een helaas een goed voorbeeld van. Het gaat eigenlijk al mis bij de opening. Geen flitsend begin waarbij je in het verhaal gezogen wordt, maar een vrij saaie introductie van de karakters. Viva en haar moeder, die op een woonboot wonen (fraai vormgegeven door het ronde podium). Verder is er een vriendin van haar moeder (Suzi) die nergens body krijgt, en een vriend Mitch)die voor zijn werk de sterren rondrijdt. Viva heeft 3 vriendinnen, waarmee ze in een band zit, en die meedoet aan de televisie auditieshow Starmaker. Dat programma heeft natuurlijk een jury die de kandidaten begeleidt. Een vergane glorie ster Simone, de bimbo Karen en de macho man Mitch, Uiteraard is er nog een valse nicht als stylist (Leon) en een productieassistente (Minty) die in hashtags praat. Het verhaal heeft weinig om het lijf. Tijdens de tweede uitzending besluit jurylid Simone dat niet de band, maar alleen Viva doorgaat in het programma. Omdat ze wat koel is wil ze wat emotie naar boven halen en ze ziet een goede kans als ze hoort dat Viva is geadopteerd. Maar Viva geeft niet veel om haar genetische ouders. Ook wordt de Spaanse musical director (Catelaanse) Angel ingezet, om haar te ontdooien.
Maar van enige synthese tussen de nummers en het verhaal is geen sprake. Spice up your life komt uit de lucht vallen, en voor veel andere nummers geldt dat ze niets toevoegen. Aardig is de Surpremes-versie van Stop, een mooie manier om te tonen hoe de kandidaten in een keurslijf worden gedwongen. 2 Become 1, gezongen door de ouderen levert wat gegiechel in de zaal op, juist omdat het zo niet past, al is het ditmaal natuurlijk bewust.

Het is dan ook de comedy in de voorstelling dat het meest geslaagd is. De string die ver boven de bovenkleding uitkomt, of de enorme bobbels bij de roeiers die meedansen. Met name het gevit tussen de juryleden is zeer geslaagd. Soms ronduit ordinair, waarbij we onmiddellijk moeten denken aan Absolutely Fabulous, waar de schrijfster van de voorstelling, Jennifer Saunders, deel van uitmaakte. Er is ook te veel overlap met Mamma Mia, waardoor extra opvalt hoe zwak het dit keer in elkaar zit. De alleenstaande moeder, de vriendin (1 minder) en de mogelijke love-interest (2 minder), de dochter met haar 3 vriendinnen. Te veel hetzelfde. Enige compliment in het verder voorspelbare script is dat niet is gekozen om voor de gezochte ontknoping te kiezen waarbij Simone de echte moeder is van Viva.
De cast speelt leuk, al is de zang niet het sterkste punt. Met name Mitch is niet om aan te horen. Sterkste hoofdrol is Simone (Sally Dexter), die ook het beste materiaal heeft, al doet de andere Sally, Sally Ann Triplet het als moeder Lauren met een stuk minder sterk materiaal het ook erg goed. Leuke bijrollen zijn er voor Minty (Hatty Preston), de keiharde Leon (Simon Adkins) en het domme blondje Karen (Tamara Wall). Angel (Ben Cura) weet mij ook te charmeren
Of deze voorstelling te redden is is de grote vraag, Of het nodig is een nog grotere. Misschien is de Spice Girls herinnering genoeg voor de mensen om te blijven komen, al zal het voor velen op een teleurstelling uitdraaien, afgaand op de publiekreactie, die ronduit lauw was. Het thema is nu al tamelijk gedateerd, nu auditieshows te kampen hebben met teruglopende kijkcijfers. Het valt te verwachten dat het dus al snel niet meer actueel is (Al lijkt een realityshow als Big Brother het in Engeland ook een stuk langer uit te houden dan bij ons.)

18-12 15:30 Simon Callow in A Christmas Carol — Arts Theatre ****

Als het enigszins kan vind ik het leuk om de contrasten op te zoeken. Eerder deze trip zag ik de enorme musicalproductie Scrooge, nu zit ik in een theater te kijken naar 1 acteur die hetzelfde verhaal vertelt. En, verbazend of niet, dit werkt minstens net zo goed.  Een Christmas Carol, en de speler komt het toneel op, met een regenjas en een sjawl. Wat moet dat worden? Maar Simon Callow is een fantastische verteller, die soms de rollen speelt (vaak die van Scrooge natuurlijk, maar ook een fraaie familie Cratchitt), maar soms ook gewoon vertelt. Op het podium niet meer dan een paar stoelen, een scherm van gaasdoek, en wat projecties. Een gordijn, schaduwen, meer is er niet nodig om anderhalf uur geboeid te blijven kijken en luisteren naar een verhaal dat je al zo vaak hebt gehoord. Subtiele humor, toegevoegd aan het verhaal, maar ook een goed gevoel voor gedoseerd drama. Dat zijn de belangrijkste ingrediënten, die er voor zorgen dat je tranen van geluk en emotie laat gaan bij de ontknoping van het stuk. Werkelijk een geweldige ervaring, deze eenakter van nog geen anderhalf uur.

https://www.youtube.com/watch?v=9-PlGNVe-7M

18-12 19.30 The Bodyguard — Adelphi Theatre **1/2

De voorstelling waarnaar ik vooral nieuwsgierig was, maar die ik ook het meeste vreesde. Ik heb weinig met Whitney Houston’s muziek. Uptempo gaat het nog wel, maar de ballads met al dat overdreven ge-oehoe zijn tenenkrommend. Haar I will always love you is de meest overbodige single ooit gemaakt wat mij betreft, en een totale verkrachting van het gevoelige origineel van Dolly Parton. Alle leven is uit het nummer gehaald, in een poging het zo mooi mogelijk te zingen.  Als blijkt dat dit nummer in de countryversie voorkomt in de musical lijken de makers me daarin ook gelijk te geven, maar natuurlijk is dat te vroeg gejuicht. De film The Bodyguard heb ik nooit gezien, maar een waardering onder 6 op IMDB zijn de verwachtingen over het verhaal evenmin hooggespannen.
Dat lijkt in eerste instantie mee te vallen. Professioneel bodyguard Frank Farmer krijgt de opdracht zangeres en actrice Rachel Marron te beschermen. Zij wordt bedreigd, maar weet dat in eerste instantie zelf niet. Zij heeft nog een zoontje van 10 (is alleenstaande moeder), en een ploeg om zich heen, waaronder haar zus Nicky. Zij heeft het hoog in de bol, en moet in eerste instantie niets van Frank hebben. Frank laat zich van zijn beste kant zien als hij naar een optreden van Nicky gaat, iets wat Rachel niet doet. Maar als de bedreiging serieuzer wordt neemt Frank haar mee naar een karaoke-bar, en gaat vervolgens in een verlaten hutje in een bos zitten. Hoe amateuristisch kun je zijn, of je nu verliefd bent of niet. Want ja, natuurlijk worden de zangeres en de bodyguard verliefd op elkaar.
Het decor ziet er goed uit, met vooral veel aandacht voor de dansoptredens. Er wordt mooi gespeeld met focus, en het hutje in het bos is prachtig. Het gebruik van filmbeelden getuigd echter ook van creatieve armoede op andere momenten.
De cast acteert het matige script ook niet echt overtuigend. Heather Headley is een geweldige zangeres in dit genre (als je van dat overdreven ge-oehoe houdt), maar weet niet duidelijk te maken waarom Frank haar in vredesnaam interessant vindt. Debbie Kurup is als Nicky vele malen interessanter qua spel, en ik vind haar zangstem ook vele malen aangenamer. Lloyd Owen is een beetje de jaren 60 Amerikaanse detective in zijn spel, koel en met weinig variatie. Kwame Kandekore is dan weer overtuigend een charmant jongetje van 10.

De musical is eigenlijk ook helemaal geen musical. Het aantal songs met een functie in het verhaal, anders dan dat het een liedje is dat de zangeres zingt is minimaal. Vrijwel alle nummers gezongen door Rachel. Ook Nicky krijgt nog een paar gelegenheden, en Frank mag I will always love you doen in de karoake-bar, een welkome afwisseling tussen het vele gekweel. Er zijn wel wat overeenkomsten tussen Viva Forever en deze Bodyguard. Naast een vrij zwak script (al is dit wel beter) is het hoogtepunt van de voorstelling na het applaus. Hier laat het ensemble met I wanna dance with somebody zien wat het allemaal kan, en wordt het een feestje. Groot verschil tussen de twee voorstellingen: the Bodyguard krijgt een staande ovatie. Toch moet je echt fan zijn van de Whitney Houston muziek en zangstijl om van deze voorstelling te genieten. Want Heather Headley mag dan volgens de berichten Houston niet imiteren, dat doet ze dan niet heel erg goed. Want de gelijkenis is soms akelig.

https://www.youtube.com/watch?v=5EHzDzZAUBg

19-12 14:30 Cabaret — Savoy Theatre ****
De eerste keer dat ik een understudy heb voor 1 van de hoofdrollen. Gelukkig is Will Young nog steeds Emcee, maar Sally Bowles wordt niet gespeeld door Michelle Ryan, maar door Laura Tyler. Het is verder niet te merken. Tyler zingt fantastisch, en speelt de rol goed.

Een doodse stilte, waarin je een speld zou kunnen horen vallen, en een telefoon hoort afgaan. Het is wat anders dan het applaus waarmee doorgaans het sluiten van het doek wordt afgesloten. Pas als het doek weer opengaat komt dat welverdiende applaus alsnog, want wat een indrukwekkende voorstelling is dit. Vanaf de opening door de O van het woord wilkommen (zoals bij de Muppets) door Will Young tot het indrukwekkende slot [SPOILER], waarin hij met het naakte ensemble in de gaskamers staat,[/SPOILER] de voorstelling houdt je aandacht de hele tijd vast.

Het interessante in de voorstelling is dat het verhaal vanuit de hoofdpersoon volgt, terwijl je als publiek natuurlijk weet wat Duitsland (en de wereld) nog te wachten staat met de opkomst van de nazi’s. De Amerikaanse schrijver (to be)  Clifford Bradshaw ontmoet bij het verlaten van de trein in Berlijn Ernst Ludwig, die een beetje vreemd doet met zijn bagage bij de douane. Bradshaw is niet bekend in Berlijn, wil er een boek schrijven,  en Ludwig helpt hem aan een kamer en een uitgaanadres. De eerste is het pension van Fraulein Schneider, de tweede is de Kit Kat Klub, een nachtclub. Daar ontmoet hij een ex, Bobby, maar ook de Engelse Sally Bowles, die er beiden optreden. Niet veel later heeft Sally Bowles haar intrek genomen in zijn kamer. Ludwig helpt Bradshaw ook aan werk: Engelse les voor vrienden, en smokkelwerk tussen Parijs en Berlijn. In het pension van de oude dame wonen ook de hoer Fraulein Kost, die de hele marine op bezoek krijgt, en de Joodse fruitverkoper herr Schultz. Als de twee oudjes samen ‘betrapt’’ worden, kondigt Schultz een huwelijk aan. Een verlovingsfeest volgt, maar als daar Ludwig zich als Nazi ontpopt en hoort dat Schultz Joods is, waarschuwt hij Fraulein Schneider. In de voorstelling wordt de opkomst van de Nazi’s op dit moment goed duidelijk, met een indrukwekkende pauzefinale ‘Tomorrow belongs to me’, met de Emcee die begint als een onschuldig knaapje, maar ineens het ensemble aan touwtjes beweegt, met hakenkruizen waaraan de touwtjes vastzitten.

https://www.youtube.com/watch?v=pZXs_rgm3cQ

De zorgeloosheid van het begin zie je in de voorstelling verdwijnen. De Emcee is in het begin licht en grappig, en soms ook ranzig, maar wordt ook steeds dreigender. Het persoonlijke drama wat Bowles en Bradshaw overkomt staat dan ook in geen verhouding tot wat de rest te wachten staat. Ludwig die niet gelooft dat de Nazi’s aan de macht komen; hij is ook Duitser. Schneider, die al een oorlog en een revolutie heeft overleeft, denkt dit ook wel te doorstaan. En Bowles, die politiek niet interessant vindt. Bradshaw is wel bang, en ontvlucht Berlijn.
En zo zitten indrukwekkende en lachwekkende scenes dicht tegen elkaar in deze voorstelling. Two ladies is absurd, tot een giraffe aan toe, waar If you could see her, waarin in een schaduwspel met een gorilla wordt gedanst, maar als het doek opgaat er een gewoon Joods meisje staat, de twee in een nummer bijeenbrengt. The Money Song, waarin Emcee met een enorm kostuum waaronder ballonnen zitten begint, en waarin hij geld eet en ermee strooit is bizar en ranzig, en vooral verwarrend.
De ster van de show is natuurlijk Emcee Will Young, die deze ingewikkelde rol prachtig uitvoert. Het oudere stel Sian Phillips en Linal Halft zijn fantastisch. Ze vertolken hun rollen zo fijn, dat het niet erg is dat de zang soms niet om aan te horen is. Matt Rawle is sterk en geloofwaardig als Clifford Bradshaw. Een sterk ensemble, dat er goed uitziet, en geweldig danst, maakt van de prachtige choreografieën een feest om naar te kijken. Soms is het doodeng, en hoop je dat ze bij allerlei sprongen goed worden opgevangen.