De recensie uit Metro
Musical Classics: voldoende kwaliteit, niet overdonderend
Recensie: concert Musical Classics - Gezien: vrijdag in Rotterdam Ahoy - Tweede show: afgelopen zaterdag
Musical Classics met, volgens gastheer Frits Sissing, het neusje van de musicalzalm: daar krijg je wel twee Ahoys mee vol. Met dat neusje viel het wel mee in het uitpuilende Rotterdammer Sportpaleis. Toppers genoeg, maar onder meer alle winnaars van de Musical Awards ontbraken. Gekozen was, door producent Rocket en initiatiefnemer Maurice Luttikhuis (dirigent), voor ervaren sterren en een blik toptalent van nu. Maar musicalzalmneusjes als Chantal Janzen, William Spaaij en Freek Bartels waren er niet bij.
Jesus Christ Superstar, Miss Saigon, The Phantom, Wicked enzovoort klonken vanaf een rond middenpodium met daarin ook Luttikhuis’ 55-koppig The New Symphonics Orchestra. Dat podium was nou net de reden ‘dat er wat ontbrak’. Musical is totaaltheater en sterren als Pia Douwes en Henk Poort liepen nu maar rondjes. En maar rondjes. En maar rondjes. Hun vaak flitsende decors waren weg, het intieme theater veranderd in een joekel van een hal. Twintig jaar geleden waren projectieschermen geen gewoontje en zag het gros van de toeschouwers kleine poppetjes. Maar met de mogelijkheden van nu ontbraken geprojecteerde en livebeelden. Bij The Lion King, wel geweldig gebracht door Caroline Dijkhuizen, verwacht je toch een hollend leeuwtje.
Er waren wat eigenaardigheden. Starten met vier nummers Barbara Streisand bijvoorbeeld. De vaart kwam er niet bepaald lekker in. Of een opzwepend Soldaat van Oranje-intro met vlaggen op de tribunes waarbij je denkt: kom maar op met die Soldaat. Stapt Willeke Alberti binnen ‘Telkens Weer’ (Rooie Sien). Of Tony Neef, toch gezegend met een prachtstem, die ‘Ik Voel Me Zo Verdomd Alleen’ (Ciske de Rat) moet zingen. Daar zijn echt alleen Danny de Munk en Dave Dekker voor in de wieg gelegd. En tot slot: doorzingen tot na middernacht als je weet dat treingangers de voorstelling dan vroegtijdig moeten verlaten.
Maar goed, kwaliteit werd er genoeg geboden. Alles wat Linda Wagenmakers en Marjolein Teepen Ahoy in slingerden bijvoorbeeld. De twee waren in vorm, maar hebben ook bulderstemmen om in een hal te overtuigen. Dat heeft ook Renée van Wegberg met ‘Defying Gravity’ (Wicked), zoals ze onlangs als alternate groene heks in Wicked al bewees. Nurlai Karims ‘The Gods Love Nubia’ (Aïda) was ook al zo’n kwaliteitspareltje.
Verrassingen? De gasten misschien wel. Lee Towers die tà³ch ‘You’ll Never Walk Alone ging zingen. Het nummer komt naar verluidt uit Carousel uit 1945 te komen. Frits Sissing kan er om lachen: “Voetbalfans moesten eens weten dat ze wekelijks een musicalliedje zingen.†Of diezelfde Lee met Anita Meyer in ‘The Time of My Life’ (Dirty Dancing). Je hoopt toch even op die lift. Hij komt niet. En het gejuich, zeg maar gegil, als LA The Voices een gastoptreden komt doen. De beste artiesten waren ze vrijdag niet, maar het moet gezegd: ze krijgen de boel aan de gang. Dat was wel even nodig in de drie uur waar ‘mooi en sfeervol’ (en voortkabbelen) de boventoon voerden. Drie ballen voor de geboden kwaliteit, maar overdonderend was deze eerste Musical Classics niet. Volgend jaar een tweede kans. Dat verdient een binnen een paar maanden uit de grond gestampte show die dertigduizend mensen trekt natuurlijk wel.
