Voorstelling gezien in Londen, matinee van zaterdag 10 mei. Volledige eerste cast.
Meer dan zes maanden op voorhand begon het aftellen al, en dit weekend was het eindelijk zover: een bezoekje aan Miss Saigon. De show is terug in Londen te zien, na een pauze van vijftien jaar. Intussen werden de Nederlandstalige fans verwend met een versie in Scheveningen (versie 1.0) en in Utrecht (2.0), maar vanaf nu is de voorstelling dus weer ‘thuis’ op West End, zij het dan wel in een ander theater.
Even wat dingen die bij me opkomen neerpennen. Om te beginnen: dit is géén kopie van de originele productie, wel van de Miss Saigon die in Utrecht (en later ook in Tokyo) te zien was, overgoten met een extra sausje. Hoewel - sausje - een flinke klodder zeg maar. Zo werd komaf gemaakt met het tenenkrommende filmpje bij The American Dream en komt nu - naast de cadillac die we ook in Utrecht hadden - het vrijheidsbeeld uit de grond gerezen. Bij de hoeren in Bangkok wordt gebruik gemaakt van de ruimte links en rechts in het proscenium om wat danspalen neer te zetten. De projectie van het Bui Doi filmpje is weer ‘back to basic’ met een doek dat naar beneden zakt. En de helicopter gaat naadloos over van projectie naar echt decorstuk, alhoewel er zaterdagmiddag geen wind te voelen was in de zaal (dit was op Twitter te lezen, maar ik heb geen idee of dit ook echt zo hoort). Versie Utrecht 2.1 dus, en eerlijk, dat is prima zo, want in vergelijking met de ‘oude’ versie uit de vorige eeuw zijn de nieuwe decors stukken realistischer. Hier en daar waren ook wat subtiele wijzigingen, zoals een nieuwe openingscène (met Kim centraal belicht op het podium), tekstuele wijzigingen (het script werd ontdaan van wat racistische teksten) en wat extra speciale effecten (zoals vuurwerk bij The Morning of the Dragon).
Meer dan ooit wordt Miss Saigon in Londen gedragen door de Engineer. Ik vond Willem Nijholt al geweldig, maar wat Jon Jon Briones hier neerzet ligt toch nog een niveau hoger. Deze man beheerst het podium en heeft een fantastisch gevoel voor timing. Zijn American Dream begint met een minutenlange lege ruimte, maar dat heb je als toeschouwer niet eens door. Ge-wel-dig!
Kim werd zaterdag vertolkt door Eva Noblezada. Zo jong en al zo’n acteer- en zangtalent. Voor mij van hetzelfde niveau als Na-Young Jeon. Zeer emotioneel spel, prachtige stem. Perfect!
Ook Gigi (Rachelle Ann Go) vond ik erg goed uit de verf komen. Kwang Ho Hong (Thuy) zingt fantastisch, maar zijn uitspraak was niet echt geweldig. Volgens mij is hij geen native speaker. Nochtans geen slecht woord over het Engels van de rest van de cast, ik denk niet dat ik al ooit een voorstelling heb gezien die zà³ verstaanbaar was. Petje af voor de mensen van het geluid (en ook de belichting overigens).
Ik was wat minder onder de indruk van Alistair Brammer (Chris) en Hugh Maynard (John). Ze kunnen wel goed zingen, maar halen het niveau van hun collega’s niet. Dan vond ik Tony Neef bijvoorbeeld een betere Chris. Ellen (Tamsin Carroll) heeft net als in Utrecht een nieuw liedje (‘Maybe’), maar ook zij kan niet echt boven het gemiddelde niveau klimmen. Ik vind ze zelfs miscast: ze is echt veel te oud om geloofwaardig de vrouw van Chris te kunnen spelen.
Ik al zo vaak afscheid genomen van deze show, telkens met het troostende idee in het achterhoofd dat Miss Saigon ooit wel weer ergens zal opduiken. Na een onbegrijpelijk korte speelperiode in Utrecht kunnen we gelukkig nu weer (lange?) tijd genieten van dit prachtige verhaal en de schitterende muziek. Miss Saigon is een show waar je als musicalliefhebber elke keer weer kunt van smullen: telkens valt er weer een laagje af te pellen en ontdek je nieuwe verwijzingen en subtiele muzikale hints. Dit is echt een voorstelling die je EN dichtbij, EN meerdere keren moet zien om de emotionele bolster bloot te leggen. De versie in Londen is wat mij betreft de mooiste (en duurste!) musical die ik in lange tijd heb gezien op West End, en wellicht ook dé ultieme versie van deze prachtige klassieker. Gaat dat zien!
