Het was de tijd dat Zjon Smaal, Robbert van den Bergh en Carolina Dijkhuizen nog in The Bodyguard speelden dat ik voor het laatst deze show zag. Hoog tijd dus om weer eens naar binnen te stappen bij het Beatrix Theater op deze donderdagavond 22 december.
Leading lady Rachel Marron werd deze voorstelling ‘gewoon’ gespeeld door Romy Monteiro. Ze nailt de rol absoluut als het op zang aankomt, maar is in haar spel ondermaats en vlak. In de rol van Nicki Marron schitterde Tjindjara Metschendorp. Het voordeel van Tjindjara (die veel jonger is dan Nurlaila Karim/Carolina Dijkhuizen) in deze rol is dat er een interessante rivaliteit ontstaat tussen Rachel en Nicki vanwege dat kleinere leeftijdsverschil. Tjindjara is een strijdbare, wat arrogante Nicki met een energieke en vooral eigen komische timing. De zussen zijn echt aan elkaar gewaagd en dat maakt de strijd om Frank spannender. Dat Tjindjara zingen kan, is geen nieuws en dat maakt ze ook in deze rol waar. Heerlijk timbre en volkomen eigen gezongen. Als Frank Farmer verscheen Roy Kullick ten tonele en ik ben erg onder de indruk. Adequate bodyguard (die er feitelijk gezien niet heel veel van bakt, maar goed) met een prettige, haast vaderlijke uitstraling. Zeer fijne prestatie. Julio Gomes ala Fletcher was erg fijn, vooral als danser.
Ferry Doedens is een extravagante, hysterische karikatuur wat in zijn eerste scène ronduit irritant was. Gelukkig herpakte hij zich vlug, waardoor hij alsnog zijn momentum wist te pakken en werd hij naarmate de show vorderde steeds geestiger. Tony Scibelli werd vanavond vormgegeven door Paul Donkers. Hij zet een echte oude rot in ‘t vak neer die het allemaal niet meer helemaal volgen kan en dat maakt ‘m wat verstrooid. Erg geestig en verfrissend. Bram Blankestijn is simpelweg op zijn doodenge plek als stalker. Ruurt de Maesschalck was als altijd gewoon goed. En ten slotte Lars van Sermond als Ray Court die in deze rol een nuchter hipsterachtig personage creëert, wat erg goed werkte
Het was weer erg fijn! 😊
