Vandaag voor mij de tiende en elfde keer The Bodyguard. In het restaurant waar ik at had ik bij het reserveren opgegeven dat ik van het theater kwam en er ook weer naartoe ging. Ze hadden geraden dat het om bepaalde spelers ging. Klopt als een bus. Ik had de show niet meer gezien sinds september (laatste shows van Carolina) omdat a) het Romy-gezeik mijn humeur en zin in de show verpestte en b) ik Londen even wat meer prioriteit gaf. Maar met het einde in zich begon het toch weer te kriebelen. De two-show-day met Talita en April als Rachel samen met Dave als Frank, in combinatie met een paar kortingsacties, gaf uiteindelijk de doorslag.
Het betekende dat ik twee emotionele shows zag, maar zowel Talita als April vlamden van begin tot eind. Talita is naast April absoluut mijn favoriete Rachel en nu vind ik het ontzettend jammer dat ik haar niet vaker heb gezien in deze show. Ze is nog pittiger dan de andere dames en zingt het materiaal schijnbaar zonder moeite en zonder Whitney na te doen (net als April trouwens) zonder dat dat minderwaardig​ is. Dave is en blijft mijn nummer één Bodyguard, zakelijk maar niet stijf of emotie- en gevoelloos. Nurlaila als Nicki is fijner om naar te luisteren dan Carolina, hoewel ik ook niet echt fan van haar stemgeluid ben. Ze laat haar personage vooral spreken in de zangsolo’s, en dat valt vooral op in Die Afgeragde Schuur: Frank komt binnen en ze gaat op standje riff. Mocht van mij iets subtieler zijn. Als traktatie toch nog één keer Patrick die Sy nu veel gelaagder speelt dan in het begin (fijn!); Ferry ging ‘s avonds vol gas, maar maakt er te veel een karikatuur van. Als Bill ‘s avonds ook nog Mike, deed dat net als Ruurt prima en degelijk, hoewel Ruurt iets dieper in de rol zit (zonder routineus te spelen). Zjon als Tony is enig om naar te kijken, hij weet in zijn stil spel veel te laten zien van zijn personage. Ook fijn om naar te kijken is Bram als de stalker; hij is doodeng en hà³e. Roy als Ray Court is onzettend schattig, hij heeft er echt werk van gemaakt zich de rol eigen te maken en subtiel voluit te gaan. Ensemble viel me (zoals eerder wel is gezegd) een beetje tegen, er waren nu bijzonder veel stagiairs en swings op naar mijn idee en het ontbreekt bij de meesten aan voldoende uitstraling en nette uitvoering in de dans. Alleen Laurie, Laurie, Daniel, Tjindjara (middag) en Rubiën zijn me bijgebleven.
Bij beide shows een traantje weggepinkt. 😊 Van de Rachels had vooral April het zwaar bij I Will Always Love You, maar de support vanuit de zaal was fantastisch. Voor mij is The Bodyguard op een mooie manier afgesloten, ik ga proberen niet bitter te zijn/blijven over…bepaalde dingen. 😕
