Das Phantom: Gardar Thor Cortes
Christine Daaé: Jazmin Gorsline
Raoul: Yngve Gasoy-Romdal
Madame Giry: Masha Karell
Meg Giry: Ina Trabesinger
Fleck: Sandra Maria Germann
Squelch: Paul Tabone
Gangle: Jak Allen-Anderson
Dirigent: Bernhard Volk
Op dinsdag 10 november bezocht ik met grote verwachtingen de Duitse versie van ‘Love never dies’. Na het zien van de versie in Londen met Ramin Karimloo en Siërra Boggess en de versie uit Australië — weliswaar op dvd — was ik erg benieuwd om de vernieuwde versie live te zien. Op voorhand gewacht tot er een kortingsactie was en hoewel die in Duitsland schaars zijn heb ik toch een mooie korting van 25 euro kunnen versieren. Toch kost een ticket op dinsdagavond nog steeds 117 euro. Of het dat waard is laat ik in het midden. Een live orkest is zeker een pluspunt en bovendien zit in dit theater toch een 15 man in de orkestbak. De score van Andrew Lloyd Webber verdient deze kost, het maakt de beleving alleen maar intenser. Tot hier mijn pleidooi (en teleurstelling) voor een opwaardering in Vlaanderen en Nederland van de muzikale beleving bij een musical die dit nodig heeft.
Het Stage Operettenhaus ligt aan de Reeperbahn, een straat waarop je — vooral ’s avonds — kan flaneren tussen bruine kroegen, kitscherige gokruimtes en hoerige bars en seksshops. Niet meteen de meest gezellige buurt om een avondje theater mee af te sluiten. Gelukkig staat enkele honderden meters verder de kerstmarkt al opgesteld en biedt dit wel nog een leuke kans tot navieren.
Want reden om te vieren is er des te meer. De productie is volwassen geworden. Ze loopt als een sneltrein en geen moment zit je op je uurwerk te kijken. Excuus, ik heb één moment een blik geworpen op m’n horloge: 18:30:44, de Duitsers houden van pünktlichkeit.
De opening is een showstopper. Na vijf minuten heeft de Phantom je in zijn macht. Je begrijpt onmiddellijk wat zijn probleem is en hoe getormenteerd hij achterblijft zonder Christine. Gardar Thor Cortes zingt de ziel uit zijn lijf in ‘So sehr fehlt mir dein Gesang’. Het applaus dat erop volgt laat duidelijk merken dat noch zijn Ijslandse afkomst noch zijn accent iets aan zijn prestatie afdoet. Wat me wel opviel tijdens de show is het overtollige speeksel dat Phantom niet weggewerkt krijgt. Ik veronderstel dat dat te maken heeft met het masker en het bijhorende schmink- en plakwerk maar dat zorgt er wel voor dat het mondvocht welig tierend in het rond vliegt. Hoewel ik het zelf ook wat vreemd vond, enkele reacties uit de zaal vond ik wat overdreven. Het maakt mijn respect voor de tenor alleen maar groter, hij às Phantom, ook in zijn acteren en bewegingen.
Een contrast met zowel Christine, Raoul als Madame Giry. Waar Christine nog wat emotie probeert te tonen lijken voor de twee andere slechts één emotie haalbaar: “mijn speelgoedje werd afgenomen en daar ben ik nu even heel boos/teleurgesteld overâ€. Raoul is —speelt- een kwal. Vanaf het moment dat hij het schip verlaat en zich op de kade presenteert merk je dat hij absoluut niet meer de man is op wie Christine verliefd werd tien jaar geleden. Die indruk zal hij de hele show blijven opwekken. De noten die hij zingt zijn juist, echter ze klinken erg onnatuurlijk en zijn niet mooi. Zijn gezichtsuitdrukking past bij zijn acteerprestatie: zuur. Ofwel heeft hij deze rol écht onder de knie — sympathie had ik helemaal niet voor hem/zijn personage — ofwel had hij een slechte dag (of is hij verkeerd gecast?). Idem dito voor Madame Giry: ze zingt oké maar krijgt op geen enkel ogenblik sympathie bij het publiek. à‰én moment weet ze mij te verrassen: wanneer Raoul zich afvraagt of Christine niet wist dat ze door Mister Y werd gehaald en ze hem daar terecht op zijn naïviteit wijst.
Ina Trabsinger zet een mooie Meg Giry neer. Ze zingt heel natuurlijk en heeft een mooi stemgeluid. Ze danst ook nog eens vloeiend en doet me beseffen dat die rol eigenlijk best zwaar is. Scenes als ‘Alles was euch gefà¤llt’ en ‘Badenixe’ zetten haar talent alleen maar meer in de kijker. Dat ze daar even buiten adem van is, is absoluut te begrijpen en past ook perfect in het verhaal en de situatie.
De teleurstelling van de avond is Jazmin Gorsline als Christine.. Ze zingt fantastisch maar acteert ondermaats. Geen enkel moment geloof ik dat ze onder de indruk is door Phantoms list om haar naar Coney Island te halen, zijn verlangen,... Het lijkt haar —ondanks dat ze het tegenovergestelde zingt- koud te laten. Was ze dan slecht? Helemaal niet, ze zingt haar solo ‘Liebe stirbt nie’ fantastisch maar van een Duitse productie had ik algemeen betere acteerprestaties en meer charisma verwacht. Geen platte uitdrukkingsloze personages.
Gustave wordt gespeeld door Ruben en hij doet dat erg goed. Wat ouder dan de tienjarige jongen die hij speelt maar dat vormt geen probleem. Wat een moeilijke partijen, zowel zangtechnisch als ritmisch, maar hij doet het uitstekend.
De verschillen met de Australische versie zijn klein. Hoewel ‘The beauty underneath’ stevig werd aangepast kan ik er wel aan wennen. Het klinkt nu ineens wat meer Webber en toont in ‘Wo die schönheit sich verbirgt’ dat Phantom en Gustave meer delen dan op het eerste gezicht lijkt. Verder zijn er een paar uitgebreidere scènewissels maar die zijn misschien weggeknipt op de dvd. Alleszins gaat alles erg vlot en ondertussen worden we telkens getrakteerd op een mooi intermezzo van het orkest. Speciale vermelding toch voor de Entr’acte muziek. Het brengt je zo terug in de sfeer van de show en geeft het publiek de kans om zijn waardering uit te drukken in een enthousiast applaus voor de dirigent en zijn muzikanten. Heerlijk!
Het scenebeeld is fantastisch, net zoals op de dvd. Om de paar minuten ziet het toneel er (helemaal) anders uit. Het lijkt allemaal wel wat kleiner maar hoe compact het er ook uitziet, het past perfect en is minutieus ingepast in het theater. In die beleving zit je met de neus op de bühne en beleef je alles van kortbij. Enig nadeel hieraan is dat je bij de eindscène wel alle zwakke punten ziet. Dat Gustave vastgehaakt zit met een veiligheidsclip en ze moeite hebben om hem daarvan los te maken ziet toch wat vreemd. Wat me deze keer ook echt opviel is hoe eenvoudig het schot zijn doel raakt zonder teveel spoilers weg te geven. Er komt helemaal geen bloed aan te pas terwijl sommige handen worden bekeken als bebloed en vies. Het zal wel een bepaalde reden hebben. De acteerprestatie van Phantom maken het allemaal goed!
Heb ik een mooie avond gehad? Zeker! Met dank aan Phantom en het orkest. Ik zie de show graag terug binnen enkele maanden als iedereen wat meer op elkaar is ingespeeld en hopelijk wat meer diepgang en gelaagdheid in zijn of haar personage heeft gevonden. Anders hoop ik vurig op een andere cast (met uitzondering van Phantom en Meg Giry).
Bedankt Gardar Thor Cortes, je hebt me laten geloven dat liefde blijkbaar nooit sterft…
