Gisteren zag ik de eerste voorstelling van Sunset Boulevard met Glenn Close. Zoals aangekondigd was het een versie met een beperkte mise-en-scene. Ik was een beetje bang voor een concertante uitvoering, maar uiteindelijk viel het best wel mee. Er was een uitgebreide choreografie, alle kostuums van Norma passeerden de revue en er komt zelfs een old-timer op het podium gereden. Het ENORM uitgebreide orkest zit gewoon mee op de scene, met trappen links, rechts en boven. Een beetje West Side Story meets Chicago, waarbij ook de cast af en toe met de vingers knipt om de dirigent in te laten zetten. Maar gelukkig verder niet teveel interactie tussen de twee.
Dit was zonder twijfel één van de beste casts die ik al heb gezien en gehoord. En er zat duidelijk ook veel energie in de zaal. De eerste opkomst van Glenn Close ging gepaard met een ENORM applaus. Op het einde had ze nog niet eens haar laatste noot gezongen of de HELE zaal veerde recht voor een oorverdovende staande ovatie. Dat had ik echt nog nooit gezien en het was ook (een beetje) “over the top”. Duidelijk fans in de zaal.
Close is een schitterende Norma maar moet het vooral van haar acteertalent hebben. In de zang haalt ze een paar noten niet. Wat op zich niet eens zo storend is, haar Norma kwam zo wat breekbaarder over. Nieuw in deze versie is dat Norma ook een jongere “ik” heeft, die af en toe op het podium komt dansen. Leuk gevonden, al las ik op internet dat niet iedereen dit kon smaken.
Ik was het haast vergeten, maar Joe (Michael Xavier) staat bijna de hele tijd op het podium en heeft eigenlijk een grotere rol dan Norma. Michael speelt zijn rol met een vette knipoog, echt heel goed gedaan. Siobhan Dillon kon me in Miss Saigon niet bekoren, maar hier zet ze een mooie Betty Shaefer neer. Een beetje een wat ondankbare rol, maar ze maakt er het beste van. En de butler… wow.. Fred Johanson heeft een dijk van een stem. De hele zaal trilde mee op zijn diepe bassen… hoe hij “madaaaam” uitspreekt, ik hoor het hem nog altijd zeggen 😊
En ja, ook zonder het huis uit de vorige Londense productie blijft de show overeind. Wat een lust voor het oor was dat orkest met al z’n strijkers! Maar is deze productie zijn geld waard (ik betaalde voor een zitje op rij 15 meer dan 100 pond)? Wel, ik ben er nog niet helemaal uit. Je betaalt uiteraard voor de naam “Glenn Close”, en het orkest zal ook niet goedkoop zijn. Plus het gaat om een “limited run”, met een beperkt aantal kaartjes. En ja, kwaliteit heeft z’n prijs. Maar deze schuurt voor mij toch wel echt aan tegen het nog geoorloofde. Je krijgt er een mooie trip down memory lane mee, maar hier gaat je geld duidelijk naar de cast, en niet naar een mooi decor. Een mooier evenwicht was aardig geweest. Maar spijt heb ik zeker niet. Het was een memorabele avond!
