Naast het bezoeken van de ‘grote’ voorstellingen op West End bezoek ik graag Off West End producties, de doorgaans ‘kleine’ voorstellingen in theatertjes in buurten waar je anders niet zo snel zou komen.  Dergelijke producties hebben eerlijk gezegd eigenlijk mijn voorkeur; Men bedient zich doorgaans niet van grootse decors, special effects en andere visuele hoogstandjes om het publiek te entertainen. Het gaat puur om spel en zang op een paar vierkante meter waarbij het publiek bovenop de acteurs zit. Daarnaast geen groot orkest maar een bescheiden, vaak zichtbare, band die net als de acteurs in de intieme setting met de billen bloot moeten. Alles valt op, je kunt je geen misstap veroorloven. Als toeschouwer krijg je in zo’n setting vaak het idee in een huiskamer te zitten temidden van de acteurs, alsof je op bezoek bent bij ze. Magisch kan dat zijn; natuurlijk niet altijd, maar afgelopen zaterdagavond was er weer zo’n gelukzalig moment.

The House of Mirrors and Hearts beleefde zijn laatste voorstelling in het Arcola Theatre, gelegen in het Noordoosten van London. Ik wist niet van het bestaan van dit theater en ik zou er waarschijnlijk zo voorbij gelopen zijn zonder het adres te weten. Het ziet er van buiten ook niet heel aantrekkelijk uit, maar eenmaal binnen heeft het een zaaltje om je vingers bij af te likken. A la Menier Chocolate Factory of het Southwark, maar dan misschien nog wel leuker en met een betere akoestiek. De zaal ligt ‘ondergronds’, in een ruimte die je van boven betreedt en me deed denken aan de aula van mijn middelbare school. The House of Mirrors and Hearts vertelt het verhaal van een getraumatiseerd gezin en speelt zich bij hen thuis af. Het decor is dan ook dat van een woonkamer, een keuken en een werkkamer. Het aantrekkelijke van deze zaal vind ik dat er een grote wenteltrap achter het podium staat die leidt naar een ‘vide’, waar voor deze voorstelling een slaapkamer van gemaakt is. Als toeschouwer zit je dus in een kleine zaal naar een dwarsdoorsnede van een echt huis met twee verdiepingen te kijken, die sfeervol ingericht en verlicht is en je door je eigen positie bovenop het podium echt het gevoel geeft zelf ook in de huiskamer te zitten.

En dan de voorstelling. The House of Mirror and Hearts is een nieuwe musical. Het verhaal gaat over een gezin dat getraumatiseerd raakt als de vader door een mysterieus ongeluk in zijn werkkamer — pa is spiegelmaker — in het bijzijn van een van zijn dochters, Laura, komt te overlijden. Laura verlaat vervolgens onder het bloed de werkkamer en vervolgens dient zich de vraag aan wat er zich heeft afgespeeld. De jaren verstrijken en Laura blijkt heel gesloten en niets los te laten van wat er zich heeft afgespeeld. Anna, haar moeder, is zodanig aangedaan door het gebeuren dat ze aan de drank is geraakt en naar later blijkt het sterke vermoeden heeft dat Laura de dood van haar man op haar geweten heeft.
Lily, de andere dochter,  is het tegenovergestelde type van haar zus: extravert, verleidelijk en uitermate geïnteresseerd in jongens. Ze heeft het niet makkelijk door de ‘erfenis’ van het overlijden van haar vader en de wijze waarop haar zus en moeder hier mee omgaan. Men heeft heel wat geheimen voor elkaar en de wijze waarop Lily zich gedraagt is voor haar schijnbaar een uitvlucht uit haar bestaan en een manier om met de pijn om te gaan.
In deze periode krijgen ze tijdelijk bezoek van student Nathan, die een kamer huurt in het huis. Nathan doet onderzoek naar het werk van een oude dichter, krijgt lucht van de vreemde verhoudingen in het huis en en raakt hevig geïnteresseerd in het mysterie dat zich er heeft afgespeeld. Er blijkt naast Nathan nog een tweede huurder te zijn, David, en beiden komen elkaar regelmatig tegen.
Nathan raakt steeds meer geïnteresseerd in het mysterie, maar ook in Laura en ziet in haar een mogelijkheid achter de waarheid te komen. Laura mag Nathan en laat bij hem steeds meer van haar persoonlijkheid zien. Tegelijkertijd heeft Lily een oogje op Nathan en steekt dat niet onder stoelen of banken. Ondertussen maakt David Nathan duidelijk met zijn vingers van Laura en Lily af te blijven, zich afzijdig te houden van de huisgeheimen en de oude wonden binnen het gezin niet open te rijten. Dat gebeurt uiteindelijk toch en leidt tot een spannende en tegelijk aangrijpende ontknoping.

House of Mirror and Hearts is wat mij betreft een juweeltje. Een nieuwe musical, gevormd door een spannend en aangrijpend verhaal met een treurige ontknoping die helaas van alle tijden is, en een mooie score; Het team rond deze voorstelling heeft een geweldige prestatie neergezet door een voorstelling te maken die van A tot Z boeit, zowel in spel als zang. Als publiek zit je, als het ware midden in de huiskamer, op het puntje van je stoel, nieuwsgierig naar wat er komen gaat. Waarbij de cast erg goed gekozen is. Ik noem een paar acteurs. Anna wordt gespeeld door Gillian Kirkpatrick, die zich vooral helemaal uit kan leven in de scenes waarin zij, zwaar onder invloed van drank, haar pijn als weduwe kenbaar maakt in spel en zang. Ingetogen klein en krachtig groot spel, prachtig gezongen; je gelooft de pijn, de woede richting Laura en het ongeluk dat deze vrouw in zich heeft.
Dan (de oudere) Lily,  gespeeld door Molly McGuire, recent nog te zien in Carrie in het Southwark. Zij zet de rol van losgeslagen tienerdochter zeer overtuigend neer en schakelt goed tussen alle kanten van Lilly’s karakter: van verleidelijk tot kwetsbaar, van woede tot verdriet.
De ‘andere’ huurder David heeft een fijne stem om naar te luisteren en zijn acteerwerk is dik in orde. Zijn komen en gaan in de voorstelling is apart, alsof hij niet in contact staat met iedereen, en dat heeft een reden.
Tenslotte Jamie Muscato als Nathan, de zowel in uiterlijk als gedrag wat klunzige nerd die als huurder onwetend in een huis vol leugens en geheimen terecht komt en een centrale rol speelt in de ontdekking van de waarheid achter het grote geheim en daarmee de ontknoping van deze musical.  Muscato zet Nathan fantastisch neer; puur, beetje onhandig, onwennig met meisjes, charmant, sympathiek, soms als twee druppels water lijkend op acteur Hugh Grant.  Zo stel je je een student oude dichtkunst voor.  Tegelijkertijd weet hij je mee te nemen in de spanning van het verhaal, op zoek naar de ontrafeling van het mysterie. Ik zag Muscato nu al in een aantal verschillende rollen en wat is hij toch veelzijdig, naast het feit dat hij gewoon goed kan acteren en zingen.

Al met al was the House of Mirror and Hearts voor mij een bijzonder mooie voorstelling, die ik graag nog vaker had willen zien.