The Lion King - Dinsdag 22 augustus
Afgelopen dinsdag zag ik deze ‘Koning der Musicals’ voor de tweede keer in een volledig uitverkocht Circustheater.
Robin van den Akker (understudy) als Scar is gehaaid en flamboyant ... Soms op het pathetische en kinderlijke af, veel vaker overdonderend en manipulerend. Ik schreef al eerder dat het karakter Scar die inspeelt op angst en minderwaardigheidgsvoelens van één groep - helaas - niets heeft ingeboet aan actualiteit en Robin weet met deze lading van Scar een reële dreiging te maken. De rol van Mufasa wordt gespeeld door David Goncalves, die absoluut een liefdevolle vader neer weet te zetten. Tegelijkertijd mis ik kracht in z’n spel, waardoor hij niet als dé rechtvaardige en respect afdwingende Koning overkomt. Dat is te compenseren met natuurlijk gezag, maar ook dat is er niet voldoende. Jammer, want David heeft in m’n ogen zeker genoeg uitstraling om deze rol krachtiger neer te zetten. Helaas blijft het nu wat vlak.
Gugwana Dlamini geeft acte de présence als de mandril Rafiki en doet dat vol overgave en met intens spelplezier. Gugwana is een autoriteit op het podium met een oprechte positiviteit die je laat glimlachen en tegelijkertijd ontroert. En als kers op de taart zingt ze ook nog imponerend. De rol van Zazu ligt in de vakkundige handen van Barry Beijer, die van deze neushoornvogel een zenuwachtige, humoristische hittepetit met een hart van goud maakt.
Nala en Gaia Aikman zijn één. Ze is krachtig en sierlijk, danst een indrukwekkende solo tijdens ‘Arm Land’ en zingt dit nummer nog eens ijzersterk. Schitterende, doorleefde Nala. Haar (jeugd)vriend Simba wordt gespeeld Naidjim Severina die helaas niet volledig overtuigt. Hij heeft charisma en zingt de rol prima, maar op de één of andere manier mist Naidjims Simba urgentie. Hierdoor miste het slotgevecht de noodzakelijke emotionele lading.
Het ‘kibbelende echtpaar’ Timon en Pumbaa wordt gespeeld door respectievelijk Steve Beirnaert en Zjon Smaal. Steve creëert een lichtgeraakt, maar sympathiek stokstaartje. Pumbaa wordt in handen van Zjon een heerlijk sullig down-to-earth wrattenzwijn met het hart op de juiste plek.
Het hyena-trio wordt energiek en komisch neergezet door Juliann Ubbergen (Banzai), Naomi Webster (Shenzi) en Boudewijn Joannes (understudy Ed). Deanté van der Kust als kleine Simba is lekker bijdehand en vertederend naïef en vindt een charmante Rachel Khodabaks als kleine Nala aan zijn zijde. Het ensemble vlamt en heeft lol. En dat kijkt zeer fijn.
Ik zag de show voor de tweede keer en de eerste keer was ik geïmponeerd door de meest vindingrijke en schitterende toneelbeelden. Dat is nog steeds dé kracht van deze voorstelling, maar daarnaast kent deze voorstelling toch wel wat zwakke plekken. Waar de eerste akte vaart kent en logisch is in de (spannings)opbouw, is de tweede akte zo nu en dan langdradig en bijna vervelend. Zo is het aandeel van Timon en Pumbaa, hoewel bij vlagen geestig, wat te nadrukkelijk. Bij de zoveelste grap over Pumbaa’s winderigheid weten we het wel ... Daarnaast slaat hun afleidingsmanoeuvre als een tang op een varken. De aanloop naar de interne strijd van Simba over Mufasa’s dood vs. Hakuna Matata duurt in mijn ogen echt te lang en had korter en doeltreffender gekund. Het slotgevecht blijft op de vlakte, waardoor het slotnummer daarna niet zo overdonderend en emotioneel is als het misschien wel zou kunnen zijn.
Al met al bekruipt mij het gevoel dat deze voorstelling een puzzel is met afzonderlijk de meest prachtige stukjes, maar dat deze net niet helemaal goed in elkaar passen.