Vanmiddag met mijn tante naar het Beatrixtheater geweest: On your feet!
Allereerst: wat een heerlijk gevoel van jeugdsentiment :-D
Swingend, gaaf; ik kon niet stil blijven zitten :-)
Het enige bevreemdende wat ik vind, in deze verder positief verrassende voorstelling, is het feit dat drie van de vier belangrijkste hoofdrollen niet door Latijns-Amerikaans ogende mensen worden vervuld. Daardoor duurt het even voor ik door heb dat Ellen Evers de oma van Gloria is en ook dat Emilio Estevez toch wel echt Zuid-Amerikaanse roots moet hebben. Desalniettemin doen ze het goed en overtuigen ze in hun spel, ondanks deze visuele beperking.
Mijn favoriet in de show, die draait om Gloria en Emilio Estefan, is Nurlaila Karim; de moeder van Gloria.
Wauw… die vrouw bezorgt me kippenvel!
Haar solo, haar pijn; ze heeft intentie!
‘My homeland’
Na de pauze pakt ze me alweer; in haar vertwijfeling bij de telefoon en daarna bij haar dochter in het ziekenhuis.
Ik voel tranen prikken van ontroering.
Alweer.
Ik hield ook van de ‘witte scene’; als het leven van Gloria aan ons voorbij flitst.
Ook de fanbrievenscène is ontroerend.
En de American Music Awards.
Ineens wordt Gloria een heldin ♡
En heb ik respect voor Vajèn gekregen.
Gloria die ik ken van haar grootste hits uit mijn jeugd, waarvan de eerste in Utrecht begon.
Vajèn van den Bosch die zich hier ontpopt tot de vrouw die alles kan en daarmee mijn respect afdwingt; ze klinkt zelfs als Gloria.
Zelfs Jim Bakkum en Ellen Evers, waar ik niet zoveel mee op had, doen het goed.
En de heerlijke sound, de show, de kostuums, de lichten en de salsa maakten het tot een feestje; een feestje waar ik blij van werd. Ik kon niet stil blijven zitten :-)
Lieve Gloria; na Kylie is ook zij een heldin ♡