Ik heb de volledige show inmiddels 2x van begin tot eind gezien. Enkele positieve uitschieters uiteraard nog velen malen meer. Over het algemeen gezien vond ik het niet een hele indrukwekkende avond. Een aantal producties hebben wat mij betreft het tegenovergestelde van hun visitekaartje geleverd. Ik ben blij dat ik voor deze shows niet gereserveerd heb want dan zou ik ‘m toch een beetje hebben geknepen. Al is een optreden natuurlijk een momentopname en kan een cast nog groeien in hun rollen.
Ik vond het wel leuk om even kort een verslag van mijn eigen mening te typen, maar dat eindigde een beetje in een boekwerk. Als je daar de puf niet voor hebt voel je vrij om het niet te lezen.
Om maar te beginnen bij het begin: De presentatie. Ik ben persoonlijk geen fan van de manier waarop Romy Monteiro presenteert. Het voelt voor mij een beetje alsof een basisschool juf een liedje introduceert bij de maandafsluiting. De droog opgedreunde achtergrondverhalen van musicals klinken wel erg gerepeteerd, Om de een of andere reden stoorde dit me minder bij Frits. Wellicht omdat hij meer ervaring heeft en simpelweg voor mij spontaner overkomt. Al valt deze presentatie voor mij lichtelijk te vergelijken met de stereotypische songfestival presentatoren.
De opener met het ‘‘meest bekende musicallied aller tijden’’ zorgde er meteen voor dat mijn anti-musical zus braakgeluiden begon te maken op de achtergrond. Het had van mij ook niet zo zoet gehoeven, maar ik snap dat je de massa even op gang wil brengen.
Charley: Vrolijke opening. Niet zozeer een musical waar ik heen zou gaan omdat het veel doet denken aan een klucht met muziek, maar voor de mensen die wel van voorstellingen in deze trant houden denk ik dat deze musical zeker wel voor een gezellige avond kan zorgen. Jammer inderdaad dat sommige spelers afwezig leken omdat ze amper in beeld werden gebracht. Jon van Eerd brengt toch altijd wel een lach op het gezicht. Leuk gedaan 😊.
The Lion King: Dat zingen met een accent vind ik ook niet heel nodig. Een authentiek accent zou ik geen moeite mee hebben, maar dit klinkt lichtelijk geforceerd. Het nummer Circle of Life is op zichzelf natuurlijk een klassieker die altijd wel werkt op een podium als dat van de Uitmarkt. Prima optreden, maar het valt niet zoveel op tussen de rest terwijl dat voor mijn gevoel niet zo’n taak had hoeven zijn.
Op Hoop van Zegen: Komt niet meteen op gang. Vergeef me dat ik zijn naam niet weet, maar de mannelijke zanger oogt weinig geïnteresseerd en zingt af en toe flink over het randje. De jongedame zingt daarentegen mooi. Wanneer de rest van de cast komt werkt het optreden stukken beter. Mooie muziek en een slimme opbouw van de tere opening naar het bombastischer titelnummer. Helaas alleen wederom niet een optreden dat je aan het eind van de avond vergeet, tenminste dat had ik.
Soof: Ik blijf erbij dat ik het hele concept van een musical over Soof nog al een wilde gok vind. Maaike Boerdam doet haar uiterste best om iedereen ervan te overtuigen dat we toch echt wel moeten komen kijken. Haar enthousiasme kan helaas alleen niet het hele optreden redden. De heer die later met haar samenzingt is net zoals bij Op Hoop van Zegen weinig enthousiast en een matige zanger. Ik zal Soof niet meteen afschrijven na een redelijk optreden, maar ik zal niet zeggen dat dit optreden imponeert of überhaupt erg opvalt. Ik hoop dat Maaike het voor elkaar krijgt om niet enkel een schrale versie van de originele Soof te laten zien. Tekstueel geeft de musical geen sterke indruk. Dat een wielrenster met een cameo van tien seconden wordt aangekondigd als: Leontien van Moorsel en de cast van Soof, ja dat gaat wel ver. Ik denk dat Soof het nodig had om voor de dag te komen met dit optreden en dat hebben ze wat mij betreft niet echt gedaan.
All Stars: Dit is zo’n prachtig nummer met ontzettend veel lading. Goed genoeg gezongen door Jim Bakkum, maar ik enk dat nummer me bij de strot had kunnen grijpen als het door een betere zanger was gedaan. Maarja Jim Bakkum trekt bij veel mensen toch wel de aandacht, voor mijn gevoel niet zozeer voor zijn enorme zangtalent. Slim gespeeld door de producent en andere betrokkenen zou ik zeggen. Geeft dit echter een sterke indruk van de musical? Ik denk het persoonlijk niet. Dat probleem zie ik trouwens bij meer producties.
Soldaat van Oranje: Tudududu, Tududududuu! Ze zijn er weer hoor. Deze keer stukken beter dan voorheen eens het geval was. Goed dat ze met een ander nummer komen, maar je kon er al op aftellen…. daar is Morgen is Vandaag. Deze keer vind ik dat nog wel te vergeven. Dit blijft voor mij toch altijd een optreden waar ik tussendoor niet zozeer naar de wc ga, maar wel even rustig van de tv wegloop om een snack te vinden. Tjaa, die zijn er ook.
Pipo de Clown: Of deze musical nu zo toepasselijk is tussen de rest, daar valt over te discussiëren. Ik moet echter toegeven dat ik hier wel vrolijk van werd en er werd in ieder geval niet vals gezongen. Dat Pipo tot dusver voor mij een van de hoogtepunten was is voor de rest wellicht niet echt een compliment, maar Pipo is altijd gezellig. Sapperdeflap!
The Color Purple: Mooi gezongen, dat zeker. Daar staat ineens wat en dat stond er bij veel andere producties niet. Hier zit kracht achter. Goed gedaan.
Romy Monteiro’s intermezzo: Compleet onnodig. Geen emotie achter de nummers. Dit is geen reclame voor haar concert en ik denk dat velen anderen samen met mij hun wenkbrauwen ophaalden. Waar is dit voor nodig? Romy komt ook even laten zien wat ze kan. Van mij hadden ze haar van het podium mogen schuiven en de musicals wat langer laten zingen. Als Romy een solo krijgt waarom arme Frits dan niet? Waarom de buurvrouw dan niet? Waarom alle andere concertgevers in Nederland dan niet? Het verband tussen dit concert en de musicalindustrie is wat mij betreft flinterdun.
Expeditie Eiland: Klinkt leuk en heeft voor mij niet de irritatiefactor die Soof een beetje had. De cast is leuk en staat garant voor kwaliteit. Deze musical kan werken omdat het duidelijk een beetje een knipoog heeft naar het eigen concept. Belooft een gezellige avond. Er wordt ook goed gezongen. Top!
Was Getekend; Annie MG Schmidt: Ik ben al naar de musical geweest en weet dus waar hij over gaat. Ik kan niet zeggen dat dit optreden voor mij een verbinding heeft met de musical, maar Simone zingt zoals altijd prachtig. Het voelt zo alleen een beetje alsof Stage niet zoveel zin had om veel moeite te doen voor het optreden en zich realiseerde dat Simone zich zelf ook wel kan redden. Mooi optreden, maar het had ook zo een leuk intermezzo kunnen zijn waarin Simone Kleinsma wat liedjes van Annie MG zingt. Dat was het zo eigenlijk ook.
Evita: Ik… goh. Dit is voor mij het ‘’de rest mag hun spullen pakken’’ optreden. Geweldig. Vergeef me mijn hele essay, maar ik ben compleet overdonderd.
Renè opent prachtig met Wat een Circus. Aan de muziek hoort zelfs het minder getrainde door al waar dit arrangement hoogstwaarschijnlijk naartoe leid… Een zwoele Chè levert in ontzettend weinig tijd iets wat voor mij geen andere productie zo sterk voor elkaar kreeg: het gevoel van de musical. Je zit in het verhaal. Dit is de musical Evita en dat zou je weten ook als het niet zo mooi groot op de achtergrond stond.
En wanneer je je net begint af te vragen of ze nog komt volgt het Wide-shot van de camera.
Daar is Evita Peron.
Een absoluut prachtig plaatje dat compleet klopt. Het stralende wit van de imponerende iconische jurk commandeert meteen de aandacht. En dat nog voor Brigitte Heitzer überhaupt haar mond opendoet.
En dan begint ze. De emotie in de ogen van deze vrouw is zo bijzonder en uniek. Als ik terugdenk aan het optreden in de finale van op zoek naar Evita zag ik een hardere Eva. Daar waar Brigittes Evita destijds toch duidelijk een optreden gaf aan het Argentijnse publiek, zie ik nu meer subtiliteit, net alsof Eva haarzelf moet overtuigen dat ze echt niet zo slecht is.
En dan loopt ze met haar grote opgetilde jurk naar voren en daar gebeurt iets! De wanhoop in de ogen van Evita: blijf alstublieft van mij houden. Ik weet dat ik het verpruts heb, maar geef me die liefde waar ik zo naar verlang. Ik kan het wel waarmaken! En dan van die emotie toch weer terug in die manipulatie: Heb ik soms teveel gezegd? Ik had van te voren geen woorden klaar? Maar als u naar mij kijkt dan ziet u in mijn ogen, ieder woord is waar. Alle lagen die ik zag in dit optreden zorgen ervoor dat ik nog meer zin heb in de musical.
Absoluut mijn complimenten aan Rene en vooral Brigitte! Voor mij de ster van de avond. Wat ik zo mooi vind is dat ze dit niet zo agressief op hoeft te eisen zoals Romy Monteiro dit voor mijn gevoel wel doet. Ze zong Huil niet om mij Argentina niet zo overdreven als had gekund. Ze liet niet iedereen even zien hoe hard of hoog of laag ze kan zingen. Ze was daar om Evita te zijn.
En daarna komt de rest uiteraard nog 😉.
The Adam’s Family: Leuke introductie voor alle karakters. De cast lijkt me prima gekozen, maar dit is simpelweg niet mijn musical. Dus ik kan er ook niet heel erg over oordelen denk ik. Een beetje afwachten totdat de musical in première is gegaan voor mij.
Mama Mia: Ik zag een hele mooie Sophie. Natuurlijk volgt het iconische titelnummer en dat knalt. Altijd gezellig Mama Mia. Het ensemble ziet er dolenthousiast uit. Dan volgt Dancing Queen en voor deze kostuums heb ik niet veel goede woorden over. Ik heb niet gevoel dat als je deze musical de vorige keer hebt gezien dat je voor deze cast per se nog een keer moet gaan. Maar Mama Mia is een bekende grote naam en zal het publiek toch wel trekken. Vrolijk optreden en een knallende afsluiter, helemaal top.
