Het meest ironische moment in de voorstelling is als er iets over b-scripts wordt gezegd, want oh wat is dit verhaal bespottelijk. Gisteren de show gezien met 2,5 oorspronkelijke rolvertolking, en ik heb geen moment het gevoel gehad wat ik recensies teruglees: ‘het verhaal is flinterdun maar dat geeft niet’. Mijn gevoel: Een achterlijk verhaal over een topbeveiliger die die beveiliging nog onnozeler aanpakt dan ik het zelf zou doen, dramaturgisch zo in elkaar geflanst dat zelfs topacteurs er geen fatsoenlijke acteerprestatie kunnen neerzetten. Wel met sterk uitgevoerde liedjes van een artieste, waarvan ik alleen het uptempowerk echt kan waarderen. (Haar I will always love you behoort voor mij tot de grootste verkrachtingen van een prachtig origineel).
Ik mocht mee met iemand die twee gratis kaartjes had (deze niet naast elkaar kon boeken, maar bij het begin van de voorstelling was er zoveel plek vrij dat iedereen richting midden werd gedirigeerd en kon ik alsnog een naast hem zitten) ging naar de voorstelling in de hoop dat ze wat hadden gesleuteld aan het oorspronkelijke script, zodat het niet zo bespottelijk zou zijn als de vorige. En dan natuurlijk fantastisch uitgevoerd en gevisualiseerd, zodat ik inderdaad dat recensiegevoel zou krijgen. Natuurlijk begint het dan met een teleurstelling als zowel Nyassa Alberta als Nurlaila Karim niet op het bord staan bij de zusjes Marron, een andere eerste cast-lid bij een zijn ook nog eens bij een andere, kleinere rol wordt vermeld. Het is kennelijk cover-avond, want al dan niet walk-in, er staan er maar liefst 5 op dit bord. En dan schiet de schrik je om het hart als daartussen ook nog eens de valse kraai uit ONE staat.
Ik heb een heerlijke avond gehad op dezelfde manier als ik bij ONE of Sky heb genoten: als ramptoerist, af en toe kijkend naar mijn buurman vol begrip over de verbijstering in elkaars ogen. Een of ander bespottelijk tussendoortje met een autootje van het zoontje Fletcher, de vreemde Hair-dresscode in een karaoke-bar, het oh-was dit het-einde, waar je op de voorste rijen echt geen moer van snapt. Over de erbarmelijke poging rollen grappig te laten zijn. Over de verbijsterende keuze twee keer mensen op het podium zo lang bewust vals te laten zingen (waaronder dus de normaal mooie variant van I will always love you). En daarop aanhakend begon het bij mij al bij de gemiste kans tijdens de mededelingen vooraf. Dat er vijf agenten in de zaal komen in de tweede akte en dat dit bij de show hoort. Het was het bruggetje geweest om nog even te vermelden dat meezingen niet de bedoeling is. Het bleef overigens bij licht ongewenst mee neuriën op sommige momenten.
Als de knop eenmaal is omgezet en je weet dat genieten van een serieus goede voorstelling geen optie is, kan je van al dit prutswerk genieten. Ramptoerisme natuurlijk, zoals eerder gezegd, maar wel de onschuldige variant. Een nare gedachte? Dan mag je je verkneukelen over het volgende. De valse kraai had niets te zingen (wel een erbarmelijke rol, maar daar kan hij niets aan doen). Toen hij dat dus bij de toegift alsnog deed en daarmee mijn oordeel weer bevestigde schoot ik zo in de lach dat alle spieren rond de borstkas pijn deden, en het echt wel even duurde voor dat weer was gekalmeerd.
De vorige Bodyguard had ook geen blijvende indruk achtergelaten, maar bij het zien van deze komen er dan wel weer flarden terug. Hoe veel mooier de blokhut toen was bijvoorbeeld, maar ook enkele ten voordele van deze ten opzichte van die vervaagde herinnering. De stalker is volgens mij nu veel zichtbaarder. Sowieso is het beste moment in de show een schrikmoment waar hij bij betrokken was. Echt heel sterk. Ik kan me ook voorstelling dat in deze dynamiek een vrouwelijke Sam beter past, maar ja: dat heb ik niet kunnen ervaren.
Rolverdeling deze avond:
Frank Farmer - Tarikh Jansen
Rachel Marron - Talita Angwarmasse
Nicki Marron - Jeannine la Rose
Sam Devaney - Danny Houtkooper
Tony Scribelli - Jasper Kerkhof
Sy Spector - Juneoer Mers
Ray Court - Dieter Spieleers
Stalker - Alessandra Pierotti
Fletcher - Lucas Roseboom-McCrossan
