Wie altijd al eens wou weten hoeveel lawaai tweeduizend mensen kunnen maken door uit volle kracht in hun handen te klappen, kon afgelopen zaterdag terecht bij de laatste voorstelling van “Love Never Dies” in het Londense Adelphi Theatre. Een uitzinnige menigte kwam er in een uitverkochte zaal afscheid nemen van hun lievelingsproductie, die achttien maanden te zien was.
Op posters in de ondergrondse gangen van de metro werd het afscheid aangekondigd met de slagzin “MUST END”, wat op z’n minst suggereerde dat men wel wou doorspelen, maar dat er een andere productie stond te dringen op de kalender. In werkelijkheid kwamen er veel te weinig mensen kijken naar de show, waardoor het theater soms maar voor de helft gevuld was.
De redenen daarvoor kunnen op vele vlakken gevonden worden. Op dit moment is er bijvoorbeeld weinig interesse in de wat meer drama-achtige musicals. De diepmenselijke emoties uit “Phantom” en “Les Mis” blijven volk lokken, maar enkel en alleen omdat ze zo bekend zijn. Andere langlopende musicals vallen nagenoeg allemaal als feel-good “Mamma Mia”-klonen te bestempelen.
Verder is het ook marketing-technisch een stuk moeilijker om een vervolg op een al bestaande musical verkocht te krijgen. Alhoewel je LND als op zichzelf staand stuk kan bekijken, mis je toch veel dingen als je het origineel niet kent. Toeristen die naar musicals komen kijken (en dat is in Londen toch de overgrote meerderheid) kiezen vaak 1 show uit, en dan liggen de kansen voor LND zowiezo lager.
Nog meer redenen? Jazeker. De productie was zoveel jaren in voorbereiding, dat Webber torenhoge verwachtingen creëerde. Veel van de technische snufjes die waren beloofd, haalden de show nooit. Er was geen wauw-moment, zoals bijvoorbeeld de vallende kroonluchter. Uiteindelijk bleef het decor en de uitvoering redelijk eenvoudig voor wat zo’n mega-productie moest worden.
Webber werd - als we hem mogen geloven - ook op het verkeerde moment ziek. Hij moest veel zaken uit handen geven en dit resulteerde in een belabberd artwork en een slecht script, dat met haken en ogen in elkaar zat. Critici hadden gelijk: de show zoals deze vorig jaar in première ging, had nooit het daglicht mogen zien. Veel werd goedgemaakt bij de re-write door Bill Kenwright, maar toen was het al te laat om de boel nog recht te trekken.
De fans kregen tijdens de laatste tien voorstellingen overigens nog een kleine wijziging te zien. Op het einde van de show, wanneer Raoul en Gustave rond Christine zitten, neemt de Phantom zijn masker af en zingt hij heel ingetogen en stilletjes het refrein van “Love Never Dies”. Daarna knuffelt Gustave hem. De show dooft hiermee nog altijd wat uit, maar je hoort nu tenminste nog wat muziek in plaats van alleen maar krijsende meeuwen.
Kreeg het publiek zaterdagavond de beste show uit de hele reeks te zien? Neen, zeker niet. Alhoewel iedereen zang-technisch het beste van zich gaf, kwam verhaal-technisch de boel wat te verzanden. Iedere scène werd immers afgesloten met een heel lang applaus van het publiek. Dit gaf met name op twee momenten een wat vreemd effect. Na “Love Never Dies” ging het publiek rechtstaan en bleef het applaus maar duren, waardoor de voorstelling met een bevroren Christine vastliep. Ook de afscheidskus in de laatste scène kreeg een open doekje; toch wat ongepast op dat moment.
Na de voorstelling werden er bloemen op het podium gegooid en kwam onder een oorverdovend applaus een schuchtere Webber tevoorschijn. Hij vertelde dat dit wellicht de meest droevige avond uit zijn leven was, en dat hij niet wist of hij moest huilen of lachen omdat de reacties in de zaal zo overweldigend positief waren.
Het feit dat Webber nadrukkelijk Bill Kenwright bedankte in zijn speech, en hoopvol liet doorschijnen dat de show wellicht “never dies”, geeft de geruchten dat er een tourversie komt in Engeland, weer vleugels. En dat is maar goed ook, want de muziek van LND hoort bij het beste wat Webber ooit heeft geschreven. De show verdient absoluut een tweede kans.
En het buitenland? Het idee om wereldwijd drie dezelfde versies op hetzelfde moment te lanceren, is nooit uitgevoerd. We weten op dit moment enkel dat de Australische versie ook volgend jaar nog te zien zal zijn. De volgende vraag is dan meteen: what about Holland? Het is op z’n minst merkwaardig te noemen dat zowat alle musicals van Stage Holding intussen al twee keer de revue zijn gepasseerd, buiten “The Phantom of the Opera”. Als je weet dat dit nog steeds de meest succesvolle show is die ooit in Nederland speelde, zou het dus best kunnen dat er ergens iemand het plan heeft om meteen na een nieuwe “Phantom” met een Nederlandse “Love Never Dies” te gaan touren. Wait and see…
