Ondanks het slechte geluid (een vervangend exemplaar is al door amazon verstuurd, hopelijk is die beter) heb ik de dvd niet meer weg kunnen leggen en nu inmiddels iedere dag wel minstens één keer gekeken 😊
In het begin was het even wennen om niet Sierra en Ramin te zien, maar uiteindelijk moet ik toch toegeven dat ik deze Australische versie veel beter geslaagd vind dan wat ik in London zag. De personages komen weer iets meer in de buurt van wat ze in het origineel waren. In London vond ik vooral Erik veel te mak en Meg totaal losgeslagen en onherkenbaar. En alhoewel ik stapel verliefd ben op Joseph Millson als Raoul, moet ik eerlijk zeggen dat Simon Gleesons versie ook beter aansluit op POTO.
En de set is natuurlijk fantastisch. Daarmee vergeleken steekt de Londonse versie maar kaal af. Ook rommelt het verhaal minder (mooie verwijzingen naar het origineel, zoals “things have changed, Raoul”) en wordt er geen tijd verspild aan geforceerd aandoende ensemblenummers (want; die mensen moesten blijkbaar ook wat te doen hebben?). En de nieuwe versie van “Ah Christine” door Meg en Giry vind ik een van de mooiste nummers die ik ooit heb gehoord.
Kan iemand mij alleen vertellen waarom het een goed idee was om Raoul aan de slotscène toe te voegen? Hebben we net een perfect mooi “afscheid” gehad, komt-ie op de valreep weer terug!