Eindelijk gezien, het was prachtig, en volg volledig de vorige reacties. Nog even over Margreet en haar keuze om niet vertellen van Gabriël aan een ander:
Voor mij zou het onlogisch geweest zijn als ze tijdens het stuk aan Karin over Gabriël had verteld. Het zou geforceerd aanvoelen, denk ik. Het past nergens in het stuk om het te gaan vertellen, maar het ligt ook totaal niet in haar karakter. Daarbij vertelt ze aan de vrouw op het balkon, ‘ik heb nog nooit iemand over Gabriël verteld, wat zou het nut zijn, ik heb een ander leven’. Van iemand die op deze manier tegen de dood en het verwerken van verlies aan kijkt, kun je niet verwachten dat ze het gaat delen, althans niet zoals ze is aan het begin van het stuk, voor de reis naar India.
Maar, wat we in de musical wel zien is het effect van India en de cultuur op Margreet. Ze begint zich open te stellen, maar het zal nog een hele tijd duren voordat ze er zelf klaar voor is om zich bloot te geven aan iemand die ze heel goed kent en haar pijn en verdriet te delen. Wat denk ik ook voor haar meespeelt is dat Karin zwelgt in haar emoties en niet loskomt van Walter, Karin blijft daaronder lijden door er steeds over te praten en te blijven nadenken. Als je telkens naast je ziet hoe ongelukkig en moedeloos je daarvan wordt, is dat niet voor Margreet niet echt een aanmoediging om het ‘opeens’ ook te gaan vertellen.
Op het moment in de trein zegt Karin dat het verlies van een kind het ergste is wat je kan overkomen en dat Margreet niet op Karin reageert, is, in mijn ogen, niet meer dan natuurlijk. Ze is nog niet zover dat ze het kan delen. Het is geen kwestie of ze het wel of niet wil vertellen, maar dat ze het niet kan. Ze is daar nog niet klaar voor.
Het delen met Karin van haar ziekte is heel anders dan de dood van haar kind te delen. Tegen haar ziekte moet nog gevochten worden, daar is nog redding mogelijk, maar de dood van haar kind is onomkeerbaar. Het leed dat dat met zich meebrengt, is niet te veranderen. En voor Margreet is dat een van de voornaamste redenen om het niet te vertellen, ‘wat zou het nut zijn’. Het delen met Karin dat ze ziek is, is het begin van haar acties om te veranderen.
Ik heb wel het idee dat er een periode gaat komen, na waar de musical ophoudt, dat Margreet het ooit verteld aan Karin, maar daar kunnen nog heel wat jaren (en zichzelf thuis of weer in India tegenkomen) overheen gaan. Maar de reis naar India geeft voor Margreet wel hoop, dat ze het ooit zal verwerken. Maar dat moment gaan wij niet zien.
Waar ik op zich ook wel blij mee ben, het geeft het stuk veel meer hoop. Het idee dat het ooit wel volledig goed komt met deze twee vrouwen is beter dan die daadwerkelijke uitkomst ook te zien gebeuren.
Waar ik wel heel erg benieuwd naar ben is, hoe kennen deze vrouwen elkaar? Zijn het oude studiegenoten, die elkaar uit het oog verloren zijn, en op een punt (na de dood van Gabriël moet het geweest zijn) elkaar toevallig tegen zijn gekomen en verder gaan waar ze gebleven waren. Of, er wordt gezegd dat ze alletwee kinderen hebben, zijn ze elkaar tegen gekomen op het schoolplein van de kinderen. Het is logisch en ontzettend mooi dat het niet in de voorstelling zit, maar ik ben er wel benieuwd naar.
