Ook in 1890 zat de samenleving te tobben over het vraagstuk hoe crimineel gedrag beteugeld kon worden. Nu denken we in zo’n geval aan buurtregisseurs, maar in het Engeland van toen aan medicijnen. Dokter Jekyll is ervan overtuigd dat ieder mens een goede en een kwade kant heeft. Brave mensen weten gewoon hun drang om gemene dingen te doen beter onder controle te houden dan stoute individuen.
Jekyll wil zijn medicijn uitproberen, maar waar vind je geschikte proefpersonen? Bij mezelf, bedenkt de wetenschapper ineens en Jekyll begint van zijn goedje te drinken. De proef werkt eerst aardig, zijn slechte helft (het heeft zelfs een naam, meneer Hyde) komt naar boven, maar dan op vaste tijden. Maar snel komt meneer Hyde om de hoek kijken als dat niet zo handig uitkomt. Het dieptepunt is zijn eigen bruiloft. Bruidje krijgt het zwaar te verduren als zij niet getrouwd blijkt te zijn met de gedreven Jekyll, maar met de moordlustige Hyde. Schoten klinken, doden vallen. En het doek.
Na een ongelukkig gekozen Joe maakt musicalgezelschap Harlekijn een behoorlijk ambitieuze keuze voor 2007: Jekyll & Hyde, een echte musicalmusical vol drama, beltsongs en kostuums. En we kunnen zeggen: geslaagd.
Bij zo’n musical met een centrale hoofdpersoon is het maar afwachten welke acteur met veel vrije tijd je weet te casten. In Jasper Taconis heeft Harlekijn een geweldige Jekyll & Hyde gevonden, een gouden greep. Een prachtige stem, waarvoor geen noot te hoog of te krachtig is. De toch al niet zo alledaagse vertaling van Rutger Bulsing legt de lat hoger, maar elke taaie formulering weet Jasper er overtuigend en zelfs doorvoeld uit te brengen. Alleen jammer dat het gezicht dat Jasper er tijdens al zijn songs bijna hetzelfde uitziet, standje ‘intens’ zeg maar. De regie moet deze ochtend nog even werken aan iets meer variatie hierin, dan wordt de tweede voorstelling voor Taconis echt een bekroning.
Renate Sonneveld heeft als verloofde van Jekyll het heel moeilijk. Haar rol is alleen verzonnen om Jekyll meer drama te geven. En een beetje lijkend op Marleen van der Loo vormt ze met de Apache-look van Jasper een vreemd stel. Zingen daarentegen is in orde, bij vlagen echt heel mooi, af en toe - door de spanningen misschien - er een beetje naast.
Mariska Visser, vorig jaar op Musicalworld al zo treffend vergeleken met Audrey Landers (Dallas/A Chorus Line), is de tweede topper van de show. Tijdens al haar songs zat ik me af te vragen waarom zij niet heeft meegedaan aan de Evita-auditie. (Misschien dat ze dit stiekem toch wel geprobeerd heeft, maar dan is ze me op tv niet opgevallen…) Mariska moet echt de knoop doorhakken, Harlekijn verlaten en auditie doen voor Betty Schaefer in Sunset Boulevard.
Haar rol van ‘hoer’ Lucy is net als van de verloofde van Jekyll nogal dienstbaar. Dat ligt meer aan het stuk dan aan de uitvoering. Het hele stuk rammelt nogal. In de ambitie om een echte supermusical te maken bestaat de songlist uit louter ‘hoogtepunten’, songs waarin de acteurs vrijuit hun akte van bekwaamheid kunnen verdienen. Belten is het devies, met heel veel drama, dat de tekst niet anders kan gaan dan over een volgende enorme innerlijke ontwikkeling die de zanger doormaakt.
Op de helft van de eerste akte hebben de personages dan al zà³ veel levensveranderende liederen gezongen, dat je als toeschouwer niet meer weet waarom ze alwéér zo veel gebaren, huilen en wanhopig schreeuwen. Als bijvoorbeeld dokter Jekyll ontdekt dat de beste proefpersoon hij zelf is, dan barst hij uit in René Frogers This is the moment. Het publiek raakt dan totaal in de war, want die ontdekking is niet eens zo geniaal en tà³ch zien we het personage zo overdreven gelukzalig zingen alsof hij na jaren van totale blindheid ineens kan zien.
In mindere mate lijkt de driehoeksverhouding er dwangmatig in gestopt. Jekyll is verloofd met Emma, maar met ‘hoer’ Lucy heeft hij het ook wel leuk. Een beetje vreemd voor iemand die leeft voor de wetenschap. à‰én verloofde kan ik me voorstellen, misschien is dat huwelijk gearrangeerd. Maar de driekhoeksverhouding lijkt alleen aan het verhaal toegevoegd om een extra setje wanhopige liefdesliederen te rechtvaardigen.
Terug naar Harlekijn. Het ensemble. Want daar staan de meeste musicalliefhebber-amateurs in die het hele jaar hard werken om die schamele twee keer op het podium te staan. De ensembleleden doen het heel leuk, vol enthousiasme. Je kunt merken dat de artistieke leiding vorig jaar goed heeft gekeken naar Wicked in Londen. De twee ‘mob scenes’ in Jekyll & Hyde hebben dezelfde energie als het grote voorbeeld van Oz. Ik miste alleen de spreekwoordelijk reuzenhooivork in de handen van één van de leden.
Twee namen uit het ensemble wil ik nog even noemen. Tim Thurlings valt vanaf de eerste tot de laatste minuut op. Ik weet niet wat er gebeurt is tussen ‘Joe’ van vorig jaar en nu, maar zijn motoriek heeft zich totaal vernieuwd. Tim heeft op het slot een fantastisch gechoreografeerde doodssmak voor het publiek in petto, maar ook vanaf onopvallender plekken trekt hij de aandacht. Hij heeft aangeleerd om zijn hoofd niet achteloos van links naar rechts van boven naar beneden te navigeren zoals de choreografie voorschrijft, maar Tim doet dat zonder uitzondering nét iets later dan zijn collega’s, maar voegt er zoveel snelheid en felheid aan toe dat zijn hoofd precies op het juiste moment en tegelijk met de ensemblegenoten uitkomt. Dat katachtige geeft zo veel extra stijl aan zijn motoriek, dat het je aandacht altijd weet te vangen. Misschien is opvallen ten koste van de rest de grootste overtreding die een ensemblelid kan begaan, maar dat lappen we voor deze keer lekker aan onze laars.
Ten slotte onze Remko. Het strenge forumhoofd van de Lion King Fansite is er na een indrukwekkend aantal voorstellingen nog steeds bij. Die mega-ervaring werd beloond met zowaar drie solo gezongen zinnen vlak na de pauze. De twinkeling toen in Remko’s ogen zullen we nooit meer vergeten. We hebben genoten, Remko. Tot volgend jaar bij Scrooge.
Groeten, Frans.